مدیر بوروکرات-وزارت سانسور-هنر

هر چه قدر فکر می‌کنم در این چند سال وزارت ارشاد هیچ کاری به جز سانسور انجام نداده است. احتمالا دوستانمان فراموش کرده اند تا همین چند سال پیش مردم پای سریال های جم و ... می نشستند؛ حالا اما نمایش خانگی توانسته است بخش عمده ای از خوراک فرهنگی خانواده ها را تامین کند تا دغدغه مسئولان، تهاج فرهنگی از جانب سریال های ترکی نباشد.

مسئولان ورازت ارشاد در این چند سال عملا هیچ قدمی برای تولید کنندگان آثار سینمایی و نمایش خانگی بر نداشته اند و از آن طرف، صدا و سیما با آن قوانین مسخره اش اجازه نفس کشیدن را به فعالان این حوزه نمی دهد.

در این چند ساله اخیر هیچ مدیر رده بالایی در حوزه هنر، از هنرمندان نبوده تا حتی اگر توان اصلاح کردن ندارد، دلسوز هنرمندان باشد. یک مدیر بوروکرات شاید (شاید) بتواند اوضاع سینمای ما را از نظر اقتصادی بهبود ببخشد اما تا زمانی که قانون درستی نداشته باشیم تنها باید منتظر ظهور منجی باشیم.

قانون به چه دردی می خورد؟

در حال حاضر کافیست که یک مقام بلند پایه از یک فیلم خوشش نیاید؛ آیا به جزء چیزی که به ذهن من و شما می آید سرنوشت دیگری را برای فیلم متصور خواهید شد؟ اگر برای اعطای پروانه ساخت و پروانه نمایش قانونی جامع و قابل قبول (توسط اکثریت) تدوین گردد و یک نهاد دلسوز و هنرمند هم پشت فیلمساز را بگیرد، دیگر هیچ مقام مهم و محترمی نمی تواند دستور توقیف یک فیلم را از روی هوس و سلیقه اش بدهد. سینمای امروز ایران نیاز به یک نهاد قدرتمند و غمخوار دارد که اجازه دخالت در تولید و پخش را به هیچ کس ندهد.

هرکس حرف می زند، فیلم توقیفی دارد

در حال حاضر از بیضایی و کاهانی تا مهدویان و حاتمی کیا، فیلم توقیفی دارند. پس قاعدتا تیغ تیز سانسور چپ و راست نمی‌شناسد. حال تصور کنید اگر زمانی که وزیر وقت اطلاعات دستور توقیف فیلم به رنگ ارغوان را داد؛ یک نفر با یک کتاب قانون در مقابلش قد علم می کرد. اگر این قانون جذاب آرمانی می توانست حداقل یکی دو تا آدم کله گنده را سر جایشان بنشاند، امروز شخص رییس جمهور هم جرعت اظهار نظر راجع به تولیدات سینمایی را نداشت.

سانسور،رده بندی سنی را از بین برده است

یک اثر سینمایی می‌تواند به هزار و یک دلیل برای افراد زیر هجده سال مناسب نباشد که یکی از آنها صحنه های جنسی است. والدین امروز معتقدند اگر یک فیلم از زیر تیغ ممیزی گذشته باشد دیگر نمی‌تواند تاثیر مخربش را بر روی نوجوانان بگذارد؛ اما مهم تر از این یک دلیل که صحنه های جنسی باشد، این فیلم ها هزار روش دیگر برای تخریب ذهن نوجوانان و حتی کودکان دارند که یک ممیزی کودکانه نه تنها قدرت تشخیص و تحلیلشان را ندارد، بلکه حتی قادر به کمرنگ کردن ردپایشان نیز نیست. اگر تولیدات سینمایی خارجی به صورت دست نخورده و بدون ممیزی به دست مخاطبان برسد؛ خانواده ها اهمیت رده بندی سنی را به وضوح مشاهد کرده در نتیجه نوجوانان، از یک خوراک مغزی نامناسب نصفه و نیمه تغذیه نخواهند کرد.

-------------------------

نقد برای تخریب نیست، برای ساختن است