بهترین فیلمِ من، رستگاری در شاوشنگ

همونطور که تو نوشته اولم گفتم دوست داشتم درباره فیلم رستگاری در شاوشنگ (با این ترجمه معروف شده) یا 'The Shawshank Redemption' بنویسم ولی نمی‌دونم چرا انقدر طول کشید ولی بالاخره نوشتم.

فکر می‌کنم یکی از دلایل طولانی شدن می‌تونه ایده‌آل‌گراییِ بیش از اندازه باشه که خوب چون این فیلم برام خیلی ارزش داره نمی‌خواستم همینجوری سَرسَری ازش بگذرم ولی بیخیال این نگاه شدم و تصمیم گرفتم دِلی بنویسم.

فیلمی که انقدر دیدمش که دیگه شمارشش از دستم خارج شده. برام تکراری شده؟ باید بگم نه. نه تنها تکراری نشده، بلکه با صحنه‌ها و قسمت‌های مختلفش می‌خندم، هیجان‌زده و غمگین میشم و همینطور سرشار از انرژی و امید.

نمی‌خوام این فیلم رو نقد فنی بکنم، فقط دوست دارم به عنوان کسی که فیلم زیاد می‌بینه و از فیلم دیدن لذت می‌بره، این فیلم رو از نگاه خودم روایت کنم و بگم که چقدر تو زندگیم تاثیر گذاشته.

خوب بگذریم بیاین با هم ببینیم چرا این فیلم اینقدر جذابه (حداقل واسه من) که رتبه اول IMDB رو چندین سال واسه خودش کرده، کلی در موردش صحبت شده و نقدهای خوب داشته.

یادمه اولین بار که این فیلم رو دیدم شاید ۱۷، ۱۸ سالم بود شبکه یک یه برنامه‌ای داشت به اسم سینما۱ که فیلمهای خیلی خوبی رو نمایش می‌داد مثل مسیر سبز(The Green Mile)، ذهن زیبا (A Beautiful Mind)، گلادیاتور (Gladiator) و … که اول یا آخر برنامه هم درباره فیلم صحبت می‌کردند.

من فیلم رو تقریبا از وسطاش دیدم ولی همین اندازه هم کافی بود که عاشقش بشم.

اون زمان مثل الان نبود که هر فیلمی را اراده کنی خیلی راحت پیدا کنی و ببینی، گشتم دنبالش ولی پیدا نکردم تا اینکه دوباره تلویزیون پخش کرد، اینبار هم دوباره نه از اولِ فیلم ولی شاید چند دقیقه زودتر از سری پیش موفق شدم ببینم.

همیشه توی ذهنم بود که من این فیلمو باید با زبون اصلی از اول تا آخر ببینم. تا اینکه اوضاع اینترنت یکمی بهتر شد و تونستم فیلم رو تو ۱۰ تا ۱۲ ساعت دانلود کنم.

خدا می‌دونه چه ذوقی داشتم واسه دیدنش خیره شده بودم به مانیتور و پلک نمی‌زدم با لحظه لحظه‌ش زندگی کردم، غصه خوردم، خوشحال شدم، ناراحت شدم، ناامید شدم و امیدوار شدم.

یکی از نقاط قوت فیلم اینه که با شخصیت‌های فیلم خیلی راحت می‌تونید همزات پنداری کنید. نه تنها با نقش اصلی این فیلم (اَندی با بازی تیم رابینس)، نه تنها با نقش مکمل (رِد با بازی مورگان فریمن)، حتی با شخصیت‌های فرعی که خوب یکی از مواردی که فیلم‌ها رو موفق می‌کنه همین نکته‌ست که شما خیلی راحت درگیر شخصیت‌های فیلم بشید.

حالا اگر حوصله دارید بیاید فیلم رو یه مرور کوتاه کنیم:

اگر فیلم رو ندیدی ممکنه که تو چند خط بعدی یه کم فیلم برات لو بره، می‌تونی سه پاراگراف رو رد کنی.

فکر کنید یه شخصیت (اَندی) تحصیل‌کرده و جِنتلمَن که موقعیت خیلی خوبی داره وارد یه محیط داغون با انواع و اقسام خلافکارا بشه. مسخره بشه، بهش تجاوز بشه، نارو بخوره، اما بیخیال نمی‌شه از تواناییش استفاده می‌کنه، دوستای خوبی پیدا می‌کنه و واسه خودش اعتباری تو زندان پیدا می‌کنه.

اَندی تو محیط زندان حل نمی‌شه، برای هر کاری یک دلیل قانع کننده داره، اینکه محیط اطرافش رو میبینه و دوست داره بقیه رو خوشحال کنه، از اینکار لذت می‌بره، پیگیری و سماجتش برای انجام کارا فوق‌العادست و در آخر هیچ‌وقت، هیچ‌وقت و هیچ‌وقت حتی تو بدترین شرایط هم امیدش رو از دست نمیده.

وقتی که صدای بی‌گناهیش رو کسی نمی‌شنوه و باور نمی‌کنه، وقتی که نزدیکترین دوستش بهش میگه امید داشتن به هیچ دردی نمی‌خوره اون یه جمله می‌گه: "یادت باشه رِد، امید چیز خیلی خوبیه، حتی شاید بهترین چیز باشه و چیزهای خوب هیچ‌وقت از بین نمیرند." و این رو ثابت می‌کنه.

آره خوب شاید بگید این حرفا واسه فیلم‌هاست ولی من به شخصه غرق این شخصیت شدم با اون همزات پنداری کردم، خیلی موقع‌ها شده که خیلی ناراحت و نا‌امید بودم اما وقتی یاد شخصیت اَندرو افتادم سعی کردم که بلند بشم و امیدم رو از دست ندم و بدون اغراق این تفکر خیلی کمکم کرده برای همینه که این فیلم برای من بیشتر از یک فیلم بوده، با اینکه خیلی فیلم دیدم اما تبدیل شده به بهترین فیلمی که در زندگیم دیدم.

همونطور که گفتم این فیلم رو بارها و بارها دیدم و هربار برام تازگی داشته. خوب سلایق در فیلم برای همه یکی نیست و ممکنه حس و تجربه‌ای که من از این فیلم داشتم رو بقیه نداشته باشند.

در مورد این فیلم می‌تونم کتاب بنویسم : ) (شاید هم نوشتم البته) اما دوست ندارم بیشتر از این طولانی بشه.

اگر این فیلم رو دیدی خوشحال میشم تجربه‌ت رو باهام به اشتراک بزاری. اگر ندیدی توصیه میکنم حتما براش وقت بزاری.

ممنون میشم شما هم بهترین فیلمی که دیدید رو حتما برام بنویسید که من هم ببینمش.