ما برنامه نویس ها « از کجا ، به کجا ؟! »

درست به خاطر نمیارم که از چه زمانی تا این حد شیفته علوم رایانه شدم اما با این که سال هاست دارم برنامه نویسی می کنم هر بار که برنامه جدیدی رو توسعه می دهم و برنامه با موفقیت تحویل مشتری میشه یه حس و شعف وصف نشدنی ای سراسر وجودم رو میگیره و هر بار و هر بار ، برام این حس تازگی داره ...

یه بزرگی می گفت « دوست دارم عضو کوچکی از یه مجموعه بزرگ باشم تا عضو بزرگی از یه مجموعه کوچک »

پیرو همین جمله همیشه سعی داشتم که تو مجموعه های بزرگ باشم و خودم رو بالا بکشم ،

بارها و بارها شکست خوردم و تجربه های موفق و ناموفق زیادی داشتم

و برخی از تجربه ها برام مثل سکوی پرتاب بوده

هیچ وقت از یادگیری دست برنداشتم و هیچ زمانی احساس نکردم که دیگه من علامه دهر شدم « هرچند تو این سال ها سرعت توسعه تکنولوژی های مختلف برنامه نویسی اونقدر سریع بوده که واقعا احساس می کنم جا موندم »

مدت ها بود که سوالی برام مطرح بود .. سوالم رو اینجا مطرح می کنم شاید سوال شما هم باشد

نقطه نهایی پیشرفت و جایگاه ما برنامه نویس ها در کشورمون ایران کجاست ؟

واقعا ما به کجا خواهیم رسید ؟

منظور اصلی من جایگاه برنامه نویسان در سازمان هاست نه شرکت ها و استارتاپ ها ...

اکثر مشاغل به مرور زمان ارتقای شغلی پیدا می کنند مثلا یک معلم ممکن است در ادامه ناظم و سپس مدیر مدرسه بشه و یا حتی در ادامه به وزارتخانه آموزش و پرورش منتقل بشه و با سمتی که در اونجا به دست میاره بازنشست بشه

اما ما برنامه نویس ها «که در یک سازمان دولتی یا خصولتی مشغول به توسعه نرم افزارها هستیم » اگر نخواهیم از محیط برنامه نویسی فاصله بگیریم و به سمت مدیر پروژه شدن و پست های مدیریتی « که به معنای بوسیدن و کنارگذاشتن برنامه نویسی برای همیشه است » برویم در نهایت با چه سمت و جایگاهی در سازمان روبه رو خواهیم بود .

دوستی داشتم که با مدرک کارشناسی در کنار من به برنامه نویسی مشغول بود ، مدتی تمام انرژی اش را صرف ادامه تحصیل کرد و موفق شد مدرک کارشناسی ارشدش را بگیرد ، حال اون با مدرک کارشناسی ارشد در کنار من برنامه نویسی می کند ؟!!

نگرانی دوم من در مورد سرعت تغییر در تکنولوژی های به کاربرده شده در برنامه نویسی هست

زمانی که یک تکنولوژی در زمینه Backend یا Front در دنیای برنامه نویسی مطرح میشد شما به عنوان توسعه گر ، لازم است که سریعا خودتون رو به روز کنید تا بتونید تو گردونه رقابت باقی بمانید

به روز بودن ذاتا بد نیست و حتی می توان گفت مزیت محسوب میشود اما ...

بزارید یه خاطره براتون تعریف کنم

یادمه تو زمینه توسعه وب که کار می کردم مفهومی تازه اومده بود به نام TableLess و CssFramework و ...

چقدر زمان و انرژی صرف کردیم که مفاهیم جدید رو فرا بگیریم و در پروژه های جدید و موجود به کار ببندیم ،

تو سازمان کسایی که با مفاهیم جدیدتر آشنا بودن و توانایی کارکردن با این مفاهیم جدید را داشتن جایگاه بهتری داشتند ،

در حال حاضر که در حال نگارش این متن هستم مفاهیمی مثل Bootstrap و مشابه آن وجود دارند که دیگه نیاز نیست خودتون رو درگیر پیچیدگی های مفاهیم قدیمی تر مثل CssFramework بکنید

حال در سازمان کسانی که نتوانند با Bootstrap و امثالهم کار کنند جایگاهی نخواهند داشت ، حتی اگر مسلط به کارکردن با CssFramework های قدیمی تر باشند

تصور کنید که همه ما برنامه نویس ها در حال دویدن به دور یک میدان مسابقه هستیم که در حین دویدن برای این که از نفس نیفتیم و از حریفان عقب نمانیم لازم است که خودمان را به روز کنیم . در حقیقت یادگیری حین رقابت مثل نفس گرفتن حین مسابقه دو است .

حال در نقاطی از این میدان برنامه نویسان جدید و تازه نفس به ما اضافه می شوند و بدون توجه به این که ما شاید چندین دور ، دور میدان دویده باشیم ، از همان نقطه ای مسابقه برای آن ها آغاز می شود که ما قرار داریم . تازه نفس ها بدون نیاز به یادگیری تکنولوژی ها و مفاهیم قدیمی و تاریخ گذشته ، صرفا با داشتن دانش مورد نیاز روز در کنار ما شروع به رقابت می کنند و تقریبا در یک جایگاه قرار میگیریم .

از نظر سازمان هایی که برنامه نویسانی را به استخدام خود در می آورند هر چند دارا بودن تجربیات بدون امتیاز نیست اما شرط کافی نیست ، اما دانستن و مسلط بودن به دانش روز یک شرط لازم و ضروری است

خیلی دوست دارم نظر شما عزیزان مخصوصا شما برنامه نویس ها رو بدونم ؟!

ممنون میشوم اگر در بخش نظرات ارائه نظر بفرمایید