ورژنینگ در تولید نرم افزار (Semantic Versioning)

در این پست قصد دارم نحوه ورژنینگ رو در نرم افزار های در حال توسعه یا نرم افزار های ریلیز شده توضیح بدم. برای اینکه مشخص کنیم هر برنامه ریلیز شده یا در حال توسعه نسبت به نسخه قبلی چه تغییراتی داشته با استفاده از روشی که در آن هر نسخه را با اعدادی که با نقطه از هم جدا می شوند و هر عدد معنای خودشان را دارند مشخص می کنیم. یکی از روش های رایج ورژنینگ روش Semantic Versioning است که در ادامه به توضیح آن می پردازم.

روش Semantic Versioning

برای مشخص کردن هر نسخه از برنامه نسبت به نسخه های دیگر از سه عدد استفاده می شود. به ترتیب از چپ به راست، عدد اول را major، عدد دوم را minor و عدد سوم را patch می نامند (major.minor.patch).

میجر (Major):

زمانی که تغییرات غیر قابل بازگشت به نسخه قبلی اعمال شده باشد این عدد اضافه می شود.

ماینر (Minor):

زمانی که یک فیچر به نرم افزار اضافه می شود این عدد را افزایش می دهیم.

پچ (Patch):

زمانی که باگ داخلی نرم افزار رفع می شود این عدد را افزایش می دهیم.

شرایط Semantic Versioning

• اعداد مورد استفاده در major.minor.patch نباید منفی باشند.
• هر بار که یک نسخه ریلیز داده می شود، محتوای آن نباید دیگر تغییر داده شود. تغییرات بعدی مربوط به نسخه بعدی می شود.
• در زمان شروع توسعه برنامه major باید صفر در نظر گرفته شود.
• زمانی minor و patch اضافه می شود که تغییرات با نسخه قبلی سازگار باشد و منجر به ریلیز نسخه با major جدید نشود.
• زمانی که به minor یک عدد اضافه می شود patch باید 0 شود.
• زمانی که به major یک عدد اضافه می شود patch و minor باید 0 شود.
• می توان از اعداد و حروف و - نیز در قسمت patch استفاده کرد. این حروف شامل [9-a-zA-Z-0]. مانند:

1.0.0-alpha, 1.0.0-alpha.1, 1.0.0-0.3.7, 1.0.0-x.7.z.92, 1.0.0-x-y-z.–.