به بلندعنوان‌ترین نوشتۀ تاریخ وب فارسی خوش‌ اومدین! چرا می‌گم بلندعنوان‌ترین؟ چون اصولاً طول عنوان نوشته‌ها ۵۰ کارکتر (یعنی ۱۰ کلمه) است که من ترجیح دادم قاعده رو به‌‌هم بزنم ببینم چی می‌شه!

خوب نیست آدم هرچی رو بهش می‌گن گوش کنه. حرف‌گوش‌کن‌بودن هم همیشه خوب نیست. آدم گاهی باید سرکشی کنه و از ساختار و چارچوب بیرون بزنه. آدم باید ریسک کنه. باید چارچوب‌ها رو بشکونه ببینه چی می‌شه. حتی واسه یه چیز خیلی ساده مثل همین عنوان مطلب!

مثلاً من وقتی می‌خواستم این مطلب رو منتشر کنم، داشتم تو ویرگول تست می‌کردم ببینم چند کلمه رو می‌تونم تو عنوان بذارم که دیدم متأسفانه محدودیت نداره! یعنی من بیش از ۱۰۰هزار کلمه رو تو عنوان گذاشتم و اون هم قشنگ با آغوش باز پذیرفت.

ولی وقتی تأیید رو زدم که بره مرحلۀ بعد، با خطای زیر رو‌به‌رو شدم و فهمیدم باید از اون ۱۰۰هزار کلمه، حداقل ۹۹هزار و ۸۰۹ کلمه رو کم کنم تا تعداد کارکترهای عنوانم برسه به ۱۹۱. آقا/خانم ویرگول! خب اگه نمی‌شه که عنوان نوشته بیشتر از ۱۹۱ کارکتر باشه، چرا می‌ذاری ما اونجا بیشتر از ۱۹۱ کارکتر بنویسیم که دلمون خوش بشه الکی؟!

داستان همین‌جا تموم نمی‌شه که... با زرنگی گفتم «ایول! این عنوان نوشته دیگه شد کمتر از ۱۹۱ کارکتر» و دوباره که خواستم منتشرش کنم دیدم باز ارور می‌ده که آدرس سفارشی باید کمتر از ۱۹۱ کارکتر باشه. خب اون پشت یه کدی ایفی چیزی می‌زدین که ۲۴۰ کارکتر به بعد رو اصلاً محاسبه نمی‌کرد که من این‌جوری نشم.

خلاصه این کنجکاوی و ساختارشکنی باعث نوشتن این نوشتۀ کوتاه شد تا یادآور این بشم که اسیر چارچوب‌های ذهنی‌مون نشیم و از ساختار بزنیم بیرون.