رشته‌ی ادبیات فارسی

اخطار: اگر به ادبیّات مبتلا نیستی، نخون.

خب. اول این‌که قراره کلّی با متون سر و کلّه بزنی. پس این‌که چه‌قدر حوصله و علاقه داری به این موضوع، خیلی مهمّه.

زبان و ادبیات فارسی بهترین بستر برای ورود به شناخت فرهنگ و عرفانه. چون سرفصل ها و دروسی که در این رشته می‌خونیم، هر کدوم مسیری به دشت های وسیع معرفته. حتی اگه تاریخ رو هم دوست داری، ما تو این رشته یکسری زیادی متون تاریخی برای خوندن داریم.

هر ترم، تقریباً هجده جلسه‌ست که چند جلسه هم سر این‌که :«حالا هفته‌ی اوله، حالا نزدیک عیده، حالا بین‌التعطیلینه»، کنسل می‌شه. یعنی وقتِ زیادی نیست برای خوندن کامل کتاب‌های سنگینی مثل «قابوس‌نامه».

پس توو این رشته، یاد می‌گیری که چه‌جوری متون رو بخونی. و اگه خواستی، بعدش می‌تونی حتماً همهٔ منابع رو به طور کامل بخونی.

همین‌جا بگم که ادبیات رفاقت سنگینی با عربی داره و تقریباً جدایی‌شون غیرممکنه. پس این فکر که از عربی خلاص می‌شی رو از سرت بیرون کن! :))

واحدها متنوعن. نظم، نثر، مرجع‌شناسی، عروض و قافیه..

اگه واقعاً علاقه‌مند باشی، برات خسته‌کننده نخواهد بود. اما خب این وسط کنه واحدهایی‌ام باشه که بهش علاقه نداری. سخت نگیر. می‌گذره.

بازار کارش چه‌طوریه؟

به‌نظرم آدم با تلاش و کوشش توو هر حیطه‌ای که بهش علاقه‌منده، می‌تونه درآمد کسب کنه. مدرس، معلم، استاد دانشگاه، ویراستار و مترجم و چیزهای مربوط به این‌ها، از چیزهاییه که می‌شه بهش فکر کرد.

و در آخر؛ می‌تونم با قطعیت بگم که ۹۸٪کسایی که ادبیات می‌خونن، انتخاب اول‌شون بوده. پس اگه انتخاب اولت نیست، ممکنه بهت سخت بگذره..