اسکار هفت رنگ | تاریخچه مراسم اسکار

مجسمه اسکار که توسط سدریک گیبونز، رئیس بخش طراحی موسسه MGM یا کمپانی مترو گلدوین مایر طراحی شده، یک شوالیه برهنه با یک شمشیر که روی یک حلقه فیلم نگاه می‌کند، را نمایان می‌کند. این حلقه فیلم پنج پر دارد که نمایانگر پنج صنف اصلی آکادمی (تهیه‌کنندگان، کارگردانان، زیگران، تکنیسین‌ها و نویسندگان) است.

یا اگر بگوییم مراسم جوایز شایستگی آکادمی، مشهور به مراسم اسکار، مهم‌ترین مراسم تقدیر از فیلم‌ها در صنعت سینما است، احتمالاً اغراق نمی‌کنیم. اسکار هر ساله میلیون‌ها تماشاژه و پیرو دارد، معیاری برای نویسندگان فیلمنامه، بازیگران، کارگردانان و به‌طور خاص، معیاری برای انتخاب فیلم‌های برتر است. نگاهی به تاثیر این جایزه طلایی بر روی صنعت فیلمسازی در این مقاله خواهیم داشت، سپس به تأثیر آن بر جامعه LGBT+ خواهیم پرداخت.

درباره ریشه‌ی نام "اسکار" اختلاف نظر وجود دارد. برخی منابع ذکر کرده‌اند که اسکار از نام همسر اول بت دیویس، هارمون اسکار نلسون جونیور (۱۹۰۷-۱۹۷۵)، رهبر ارکستر، گرفته شده است. دیگر ادعاها به مقاله‌ای در مجله تایم دربارهٔ ششمین مراسم اسکار در سال ۱۹۳۴ و دریافت جایزه توسط بت دیویس در ۱۹۳۶ برمی‌گردد. برخی منابع دیگر نیز ادعا کرده‌اند که در سال ۱۹۳۱، مارگارت هریک، دبیر اجرایی آکادمی، برای نخستین بار تندیس را دید و او را به یاد «عمو اسکارش» (نام مستعار پسرعمویش، اسکار پیرس) انداخته است. سیدنی اسکلسکی، مقاله‌نویس، در زمان نامگذاری توسط هریک حضور داشته و در مقاله‌اش نوشته است: «کارکنان با علاقه تندیس معروف خود را اسکار نامیدند».

انتخاب نامزدهای اسکار

در اواخر دسامبر، فهرست نامزدهای اسکار برای حدود ۶۰۰۰ عضو فعال ارسال می‌شود. اعضای گروه‌های مختلف افراد مربوط به حوزه خودشان را به عنوان نامزد اسکار انتخاب می‌کنند؛ به استثنای فیلم‌های خارجی، مستند و انیمیشن که توسط یک کمیته خاص متشکل از اعضای تمام حوزه‌ها انتخاب می‌شوند.

در بخش خاص انتخاب بهترین فیلم اسکار، تمامی اعضا صلاحیت انتخاب نامزدهای اسکار را دارند. فیلم‌های خارجی باید دارای زیرنویس انگلیسی باشند و هر کشور می‌تواند سالیانه فقط یک فیلم برای مراسم اسکار پیشنهاد کند.

شروع مراسم اسکار

نخستین مراسم اسکار در تاریخ ۱۶ می ۱۹۲۹ در یک ناهار اختصاصی در هتل روزولت هالیوود برگزار شد، با حضور حدود ۲۷۰ تماشاژه. قیمت بلیت برای مراسم بعدی اسکار که در هتل میفر برگزار شد، ۵ دلار بود. در این مراسم، ۱۵ تندیس کوچک به بازیگران، کارگردانان و دیگر عوامل صنعت فیلم‌سازی آن زمان برای گرامیداشت فعالیت‌هایشان طی سال‌های ۱۹۲۷-۱۹۲۸ اهدا شد.

اسامی برندگان اسکار از سه ماه قبل اعلام می‌شد و این روال تا دومین مراسم اسکار در سال ۱۹۳۰ ادامه یافت. از آن زمان و به مدت ۱۰ سال، نتایج برای انتشار عمومی در ساعت ۱۱ شب به روزنامه‌ها داده می‌شد. این روش اعلام نتایج تا زمانی که لس‌آنجلس تایمز نام برندگان را پیش از شروع مراسم اعلام کند، ادامه یافت. بنابراین، از سال ۱۹۴۱، آکادمی اسامی برندگان اسکار را در نامه‌ای مهر و موم شده اعلام می‌کرد و مراسم از تئاتر کداک پخش می‌شد.

در بیست و نهمین مراسم اسکار که در تاریخ ۲۷ مارس ۱۹۷۵ برگزار شد، بخش انتخاب بهترین فیلم خارجی زبان نیز ایجاد شد.

امروزه بر اساس قوانین ۲ و ۳ مجموعه قوانین رسمی جوایز آکادمی، یک فیلم باید در سال قبل از آغاز نیمه شب اول ژانویه تا پایان نیمه شب ۳۱ دسامبر در لس آنجلس، کالفرنیا نمایش داده شود تا شرایط شرکت در مراسم اسکار را داشته باشد (به استثنای بهترین فیلم خارجی زبان). به عنوان مثال، فیلم «The Hurt Locker» که برنده بهترین فیلم سال ۲۰۱۰ شد، در سال ۲۰۰۸ پخش شد اما واجد شرایط شرکت در اسکار ۲۰۰۹ نبود زیرا نمایش آن در لس‌آنجلس از نیمه سال ۲۰۰۹ آغاز شده بود، بنابراین در اسکار ۲۰۱۰ شرکت نمود.

قانون دوم مربوط به مراسم اسکار بیان می‌کند که فیلم باید حداقل ۴۰ دقیقه بوده و در نسخه ۳۵ یا ۷۰ میلیمتری و یا در فرمت دیجیتالی ۲۴ یا ۴۸ فریم تهیه و وضوح آن نباید کمتر از ۱۷۲ در ۱۲۸۰ باشد.

هدایت جامع مخاطبین سینما با هدایت صنعت فیلمسازی

پیرو گفته‌های قبل، بدیهی است که اسکار می‌تواند یکی از پرافتخارترین آیتم‌های موجود در رزومه یک فیلم باشد و هر فیلمساز در پی موفقیت و شهرت، سعی در به دست آوردن این جایزه داشته باشد. بنابراین، قوانین آکادمی را در فیلم خود پیاده می‌کند و از این روش، عمده استودیوهای هالیوود و حتی کشورهای دیگر، خود را با آکادمی هماهنگ می‌کنند.

در سال ۲۰۲۰، آکادمی قوانینی مرتبط با حضور گروه‌های کمتر دیده شده، از جمله افراد رنگین پوست، بومی‌ها، اعضای جامعه LGBT، افراد ناتوان فیزیکی و افراد مسن، وضع کرد. از جمله این قوانین، می‌توان به قانونی اشاره کرد که می‌گوید: «حداقل یکی از کاراکترهای اصلی یا کمکی با تأثیر بر فیلم، باید از میان گروه‌های کمتر دیده شده انتخاب شود.»

تصویب این قوانین و تلاش‌های دیگر آکادمی برای حمایت از گروه‌های کمتر دیده شده، علی‌رغم فوایدی مانند افزایش دیده شدن این گروه‌ها، باعث نتایج نامطلوبی نیز شد.

طبق قوانین، کارگردان موظف به مشارکت گروه‌های مذکور در جلوی و پشت صحنه است. اما آیا این نمایش‌دهی مطلوب برای گروه‌های کمتر دیده شده است؟ آیا با اجرای کامل قوانین، چالش‌های جدیدی پیش نمی‌آید؟


BEFORE

به گزارش GLAAD، در سال ۲۰۱۳ از ۱۰۲ فیلم منتشر شده توسط استودیوهای برجسته، تنها ۱۷ فیلم به نمایش کاراکترهای عضو جامعه LGBT+ پرداخته‌اند و حتی در این فیلم‌های کم، اغلب نقدهای اهانت‌آمیز و افترا آمیز وارد شده است. از ویژگی‌های این فیلم‌ها که باعث نارضایتی مخاطبان شده بودند، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • کاراکتر اصلی یا به‌طور کامل بر اساس هویت جنسی‌اش تعریف می‌شود.
  • کاراکتر دارای تأثیر مستقیم بر داستان نیست و حضورش شباهتی به حضور نمادین دارد.
  • کاراکتر به دلیل هویتش، کشته، مجروح یا قربانی (حذف) می‌شود.
  • کاراکتر به عنوان یک فرد خشن، روان‌پریش و بی‌وجدان نمایش داده می‌شود.

در بین دلایل نارضایتی مخاطبان، ممکن است تضادهایی مشاهده شود. به عنوان مثال، در فیلم‌هایی که پروتاگونیست و آنتاگونیست نمایش داده می‌شوند، آنتاگونیست اغلب به‌صورت استریوتیپیکال و منفور نمایش داده می‌شود، با این حال نقش و تأثیر او بر داستان به دلیل توسعه داستانی‌اش احترام‌آمیز است. اما برای برخی از مخاطبان، این موارد کافی نیست و آن‌ها انتظار تأثیر مثبت کامل کاراکتر بر داستان را دارند.

فیلم‌هایی که در آن سال انتقادات اعضای جامعه LGBT را به دنبال داشتند:

  • فیلم «Pain and Gain»: در این فیلم، در چندین صحنه، کاراکتر اصلی از ایده داشتن رابطه همجنسگرایانه نه تنها به وحشت بلکه به تهوع هم می‌افتد. IMDB: 6.4
  • فیلم «The Wolf of Wall Street»: در این فیلم موفق مارتین اسکورسیزی، در یک صحنه شامل رابطه جنسی گروهی مردان همجنسگرا در خانه جردن بلفرتت است. نگاه کاراکترهای فیلم، این را به‌عنوان یک عمل زشت، مشمئزکننده و زننده تصویر می‌کند. این تجاوز به حریم خصوصی خانواده تأثیر بسیاری روی زشتی عمل دارد، اما به‌طور کلی برای برخی از مخاطبان، حضور کاملاً همجنسگرا در تصویر بی‌معنی به نظر می‌رسد. IMDB: 8.2


AFTER

به گزارش GLAAD، در سال ۲۰۱۳ از ۱۰۲ فیلم منتشر شده توسط استودیوهای برجسته، تنها ۱۷ فیلم به نمایش کاراکترهای عضو جامعه LGBT+ پرداخته‌اند و حتی در این فیلم‌های کم، اغلب نقدهای اهانت‌آمیز و افترا آمیز وارد شده است. از ویژگی‌های این فیلم‌ها که باعث نارضایتی مخاطبان شده بودند، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • کاراکتر اصلی یا به‌طور کامل بر اساس هویت جنسی‌اش تعریف می‌شود.
  • کاراکتر دارای تأثیر مستقیم بر داستان نیست و حضورش شباهتی به حضور نمادین دارد.
  • کاراکتر به دلیل هویتش، کشته، مجروح یا قربانی (حذف) می‌شود.
  • کاراکتر به عنوان یک فرد خشن، روان‌پریش و بی‌وجدان نمایش داده می‌شود.

در بین دلایل نارضایتی مخاطبان، ممکن است تضادهایی مشاهده شود. به عنوان مثال، در فیلم‌هایی که پروتاگونیست و آنتاگونیست نمایش داده می‌شوند، آنتاگونیست اغلب به‌صورت استریوتیپیکال و منفور نمایش داده می‌شود، با این حال نقش و تأثیر او بر داستان به دلیل توسعه داستانی‌اش احترام‌آمیز است. اما برای برخی از مخاطبان، این موارد کافی نیست و آن‌ها انتظار تأثیر مثبت کامل کاراکتر بر داستان را دارند.

فیلم‌هایی که در آن سال انتقادات اعضای جامعه LGBT را به دنبال داشتند:

  • فیلم «Pain and Gain»: در این فیلم، در چندین صحنه، کاراکتر اصلی از ایده داشتن رابطه همجنسگرایانه نه تنها به وحشت بلکه به تهوع هم می‌افتد. IMDB: 6.4
  • فیلم «The Wolf of Wall Street»: در این فیلم موفق مارتین اسکورسیزی، در یک صحنه شامل رابطه جنسی گروهی مردان همجنسگرا در خانه جردن بلفرتت است. نگاه کاراکترهای فیلم، این را به‌عنوان یک عمل زشت، مشمئزکننده و زننده تصویر می‌کند. این تجاوز به حریم خصوصی خانواده تأثیر بسیاری روی زشتی عمل دارد، اما به‌طور کلی برای برخی از مخاطبان، حضور کاملاً همجنسگرا در تصویر بی‌معنی به نظر می‌رسد. IMDB: 8.2


نویسنده: روزبه کیانی