همه چیز را همگان دانند

چند وقتیه که دلم میخواد مقاله مینوشتم اما دست و دلم به این کار نمیرفت چون خیلی زحمت داره ، واقعا وقتی آدم میخواد یه مقاله بنویسه که ارزش خوندن داشته باشه باید خیلی اصول رو رعایت کنه ، هم از نظر نگارشی ، هم محتوایی ، انتخاب موضوع و .....

اما یه خصوصیت اصلی داره: به قول معروف

همه چیز را همگان دانند.

اگر فرض کنیم کسی توی اینترنت هیچ مقاله ای رو ثبت نمیکرد و هیچ تجربه ای رو با دیگران به اشتراک نمیذاشت ، اون وقت همه در جهل مرکب ابدالدهر میموندیم

واقعا این ویژگی باعث میشه جز این که مقاله نوشتن یه عادت یا تفریح یا ... باشه تبدیل بشه به یه وظیفه

وظیفه ای که اگر انجامش ندیم اون آخر ، خدا یقمون رو میگیره و میگه مگه من به تو توانایی عقل ندادم که تجربه کنی و بفهمی ، حتی توانایی نوشتنت رو هم که از من داری ، پس چرا اون تجربه رو ننوشتی که فلان آدم ازش استفاده کنه و فلان اتفاق خوب توی دنیا بیوفته.

شاید تا الان خود من هم به این موضوع فکر نکرده بودم و با نوشتن این مقاله سر صحبت باز شده و خودم دارم اینها رو میفهمم و باعث شده که از این به بعد سعی کنم تمام تجربیاتم رو منتشر کنم ، تازه جایی منتشر کنم که ارزش داره ، جایی که موندگار باشه و جایی که معروف باشه و سرچ گوگل هم راحت بیارتش

شاید اگر بزارم توی وبسایت شخصی خودم برای رنک سایت خودم هم خوب باشه اما تهش چند نفر به وبسایت من میرسن؟ قطعا رسانه ای مثل ویرگول خیلی بیشتر میتونه تاثیرگذار باشه

نمیخواستن گنده صحبت کنم یا احساسی ، اما خدایی مقاله های بسیاری از سایتها و افراد مختلف من رو به این نقطه ای رسونده که هستم ، پس من هم مینویسم برای افرادی که از این به بعد پا جا پای ما میزارن.

??????????????