پیروزی مهندسی بر علوم پایه پیروزی چگونگی بر چرایی

جانا سخن از زبان ما می‌گویی.
یک آسیب‌شناسی واقعی و دقیق.
یک شعار معروف تبلیغاتی و البته بسیار غیرعقلانی می‌گوید: در لحظه زندگی کن !
گویی دسته‌جمعی تصمیم گرفته‌ایم در لحظه زندگی کنیم و برایمان مهم نیست چرا و به کدام سمت و سو می‌رویم.

سلام تشکر از وقتی برای خواندن پست گذاشتین.
بله به نظر میاد زندگی ها این روزها سطحی تر بی هدف تر شده

آره به نظر من ما بیشتر و بیشتر داریم تبدیل به دنبال کننده میشیم وقتی نتونستیم چرایی رو جواب بدیم بعد از یه مدت دیگه چرا گفتن رو فراموش میکنیم

متاسفانه پیله عادت باعث شده چرایی رو همراه کودکی دفن کنیم و در کوران رقابت‌های مادی، بی‌وقفه دست و پا بزنیم.
یادآوری به‌جا و ظریفی بود. ممنون از شما

کاملا موافقم در مدارس نمونه دولتی شهر ما آنقدر گرایش رشته ریاضی کم شده که امسال یک کلاس ریاضی داشتیم که فقط 10نفر با آزمون قبول شدند و به مدرسه ما آمدند و به دلیل کمبود ظرفیت 20 را بدون قبولی و آزمون پذیرفته که آن ها هم همگی میخواهند سال بعد به رشته تجربی بروند

حرف دل ما را زدید.
چندین سال است که در شهر ما متقاضیان رشته ریاضی زیر ده نفر هستند. در حالی که متقاضیان رشته تجربی گاهی به چهل نفر هم می‌رسند. حتی سال تحصیلی گذشته رشته ریاضی فیزیک در پایه دهم تشکیل نشد!
این فاجعه نیست؟

این علوم انسانی خیلی اهمّیت دارن. زمانی که تازه کارشناسی مهندسی نرم‌افزار قبول شده بودم باورم این بود که دنیا روی انگشت‌های مهندسان می‌چرخه و علوم انسانی چیزی نیست جز مُشتی مزخرفات بی‌کاربرد. ولی امروز می‌گم حتّی اگر میلیون‌ها مهندس، دانشمند علوم پایه و پزشک هم در کشوری جمع کنید دور هم، باز هم هیچ دستاورد خاصّی حاصل نمی‌شه؛ مگر این که توی اون کشور، علوم انسانی هم جایگاه درخوری داشته باشه. یک پیشرفت علمی، فقط به تئوری‌های دانشمندان علوم پایه و ابزارها و فنون مهندس‌ها نیاز نداره. به اقتصاد نیاز داره تا بودجه‌ی مالی و زیرساخت اقتصادی مناسبی براش فراهم بشه. به حقوق نیاز داره تا توسّط قوانین مناسبی حفاظت و سازماندهی بشه. به روان‌شناسی و جامعه‌شناسی نیاز داره تا انسان‌هایی که درگیرش هستن وضعیت فردی و اجتماعی مناسبی داشته باشن. به علوم سیاسی نیاز داره تا ساختار سیاسی مناسبی زمینه‌اش رو فراهم کنه. به زبان‌شناسی و ادبیات نیاز داره تا رابط مناسبی میان دانش و مغز انسان شکل بگیره. و بالاتر از همه به فلسفه نیاز داره تا بهش معنا و مفهوم ببخشه و زمینه‌ی تمام ابعاد اقتصادی، حقوقی، روانی، اجتماعی، سیاسی و زبانی رو فراهم کنه...

باورم اینه که کشور ما امروز به هیچ‌وجه از کمبود مهندس و پزشک رنج نمی‌بره. کلّی مهندس و پزشک داریم ولی همه اکثراً یا دارن مهاجرت می‌کنن و یا اون‌طوری که لازم هست زیرساخت مناسبی ندارن و توانشون هم به درستی به کار گرفته نمی‌شه. دلیلش هم از نظر من اینه که کمبود دانشمندان علوم انسانی داریم و معدودکسانی هم که هستن، بخاطر نبود فضای مناسب و توجّه ساختاری کافی به علوم انسانی، خیلی نمی‌تونن کاری از پیش ببرن. بخشی از مقدّمه‌ی کتاب «پنج گفتار در باب حکومت» می‌گه:
«می‌توان پرسید که ظرف ۷۵ سال گذشته که دانشگاه در کشور ما تأسیس شده و بالطبع علوم انسانی مدرن هم وارد کشور شده‌اند، اساتید و محققان ایرانی در علوم انسانی تاکنون توانسته‌اند چند مقاله و اثر تحقیقی در این نشریات منتشر سازند؟ اگرچه باورکردنی نیست، اما تعداد این آثار شاید به تعداد انگشتان در دست هم نرسد! نیز می‌توان پرسید که در این باره زمانی، کدام اندیشه، نقد و نظر را توانسته‌ایم تعریف کنیم؟ چاپ مقاله در ژورنال‌ها و فصلنامه‌های بین‌المللی پیشکش؛ تولید فکر، نقد و حرف و حدیثی تازه نیز به هكذا؛ باید پرسید در زمینه تحولات بین‌المللی ما ایرانیان کدام اثر برجسته و قابل تأملی در بیش از هفت دهه گذشته تولید کرده‌ایم؟ [...] حجم اندک آثار و منابع ما پیرامون شماری از برجسته ترین و مهمترین تحولات یکصد سال اخیر جامعه خودمان به نحو بارزی فقر و عقب ماندگی ما را در حوزه علوم انسانی به رخ می‌کشد.»

اگر زمانی که دبیرستان بودم چنین دیدی داشتم شاید بجای ریاضی–فیزیک (رشته‌ای که جامعه گمان می‌کنه «باهوش‌ها» باید برن) می‌رفتم انسانی (رشته‌ای که جامعه فکر می‌کنه «تنبل‌های درس‌نخون» می‌رن). همین الآن هم اگر غول کنکور وجود نداشت، شخصاً بدم نمیومد در یکی از رشته‌های علوم انسانی هم تحصیل کنم و یک لیسانس انسانی هم داشته باشم. مخصوصاً از اون‌جایی که چندزبانه هستم و همین‌طور مطالعاتی در حوزه‌ی نظریه‌ی زبان‌ها و ماشین‌ها و همچنین به ویژه هوش مصنوعی (به طور خاص پردازش زبان‌های طبیعی) داشتم، خیلی علاقه‌مند شدم به رشته‌ی زبان‌شناسی و خیلی به صورت خودخوان در این حوزه مطالعه کردم. دوست داشتم می‌شد یک لیسانس زبان‌شناسی هم بگیرم. فکر می‌کنم شانس این رو می‌تونستم داشته باشم که مقالات خوبی در این زمینه بنویسم. امّا حیف که برای این کار باید دوباره برگردم به سیستم مافیامحور کنکور، کتاب‌های علوم انسانی دبیرستان رو دیوانه‌وار حفظ کنم و کلّی تست بزنم و «نکته‌ی تستی» یاد بگیرم تا بتونم برم بشینم سر کلاس‌های زبان‌شناسی یک دانشگاه خوب. نه آسون هست و نه خودم دیگه حوصله و اعصاب کنکور رو دارم.

طنز ماجرا اینه که من در دوران راهنمایی و دبیرستان، بی‌نهایت از درس فارسی متنفّر بودم و همیشه هم ازش نمره کم میاوردم. امّا اگر اون زمان فقط یک دبیر پیدا شده بود که بجای این که مجبورم کنه شعر حفظ کنم یا بدونم فلان شاعر در چه سالی دنیا اومده، فقط همین دیدی که امروز نسبت به زبان‌شناسی دارم رو بهم داده بود و من رو به این درک رسونده بود که این درس واقعاً چه کاربردی داره و به چه دردی می‌خوره، دیگه هیچی هم که سر کلاس درس نمی‌داد خودم می‌رفتم تا انتهاش رو می‌خوندم! اون زمان مجبور بودم، ولی با این حال نمی‌خوندم؛ الآن هرگز مجبور نیستم و برام سود مستقیمی هم نداره، امّا لذّت می‌برم و کنجکاوم که بخونم! در مورد درس‌های انسانی دیگر هم همین ماجرا بود. مثلاً تاریخ سوّم دبیرستانم رو گرفتم ۱۳ (برای مقایسه، اگر درست بخاطرم باشه حسابان رو گرفتم ۱۸.۵ و فیزیک رو ۱۹.۷۵)؛ ولی امروز حداقل ۶~۷ ساعت در هفته رو دارم به مطالعه‌ی تاریخ و مخصوصاً تاریخ معاصر اختصاص می‌دم. جالب نیست؟