آیا نباید از بردن تیم ملی ایران خوشحال باشم؟

درسته که این روزها همه ناراحت هستیم، از کنش های سیاسی و رفتارهای بازیکنان تیم ملی ناراحت هستیم ولی مگر قرار بوده همه اونجوری که ما میخایم رفتار کنن؟

ما که ناراحتیم از اینکه حرفهامون و عقاید متفاوتمون شنیده نمیشه و سرکوب میشه، آیا میتونیم تحمل کنیم که دیگران هم حرفهای متفاوت و اقدامات متفاوتی داشته باشن و ما باز هم بپذیریمشون؟
میتونیم تحمل کنیم که تیم ملی ما آنجوری که توقع ما بوده رفتار نکند و ما باز هم از دیدن فوتبالش لذت ببریم؟

اینکه فکر کنیم همه قهرمان هستن و همه باید کنش درستی داشته باشند کارو خیلی سخت میکنه، ضمن اینکه نمیدونم اون آدمها تحت چه فشار و شرایطی، اقدامی رو انجام دادن!

من در این روزهای غم انگیز، از برد ایران خوشحالم!

کیارستمی فیلمی داره با عنوان زندگی و دیگر هیچ، توی اون فیلم زلزله سنگینی اومده و تعداد زیادی از اهالی روستا از بین رفتن و خونه ها خراب شدن ولی کیارستمی نشون میده که در همون اوضاع چجوری زندگی جاری هست.

قسمتهای آخر فیلم پسری رو نشون میده که با وجود خرابی خونش داره آنتن درست میکنه تا فوتبال ببینه و راوی تعجب میکنه و ازش میپرسه چجوری وسط این اوضاع دنبال فوتبال دیدنه و پسر میگه که چند نفرو تو این زلزله از دست داده ولی چیکار کنه زندگیه دیگه...

ما میتونیم با وجود ناراحتی، با وجود خشم، لحظاتی رو خوشحال باشیم و اجازه بدیم تا شادی کنیم!