ملیکا خدابین | فیلم سینمایی سرزمین درختان باران レインツリーの国 به کارگردانی یوشیشیکه میاگه محصول سال ۲۰۱۵ یک سینمایی عاشقانه و درام است. داستان از جایی شروع می شود که پسری به نام ساکی ساکا نوبویوکی عاشق دختری به نام هیتومی ریکا می شود که معلولیت شنوایی دارد.
یوشیشیگه میاگی کارگردان و برنامه ساز ژاپنی از سال ۲۰۰۰ با کارگردانی سریال شرارت خدا 神様のいたずら که از شبکه تلوزیونی فوجی روی آنتن رفت شروع به کار کرد. او با سینمایی درمسیر راه آهن هانکیو پانزده دقیقه معجزه 阪急電車 片道۱۵分の奇跡 نامزد جایزه صلح جشنواره فیلم اوکیناوا شد. از دیگر فیلم های او می توان به واحد مهمان پذیری بخشداری 県庁おもてなし課، و لطفا با همسرم ازدواج کنید ボクの妻と結婚してください اشاره کرد.
بازیگران نقش اصلی سرزمین درختان باران یوتا تاماموری، وکالیست محبوب گروه موسیقی Kis-My-Ft2 به عنوان نقش اول مرد، و ماریا نیشیوچی، مدل، بازیگر و ترانه سرا به عنوان نقش اول زن هستند. همچنین در این فیلم کانا موری، بازیگر نقش اصلی سریال کامن رایدر کیوا، رن اوسوگی، شیگه نوری یامازاکی، و یومی آسو ایفای نقش کردند.
در این داستان به چالش‌های زندگی افراد معلول و تاثیر معلولیت بر اعتماد به نفس فرد پرداخته می‌شود. هیتومی ریکا، شخص معلول داستان، نه ضعیف است، و نه نیازی به کمک دیگران دارد. او مانند سایر افراد کار می‌کند و زندگی خودش را دارد؛ با این حال جامعه به طور مداوم او را قضاوت می‌کند. حتی در جایی از داستان رئیس هیتومی ریکا که در ازای استخدام او از دولت مزایا می‌گیرد نیز برخوردی می‌کند تا اون ناچار شود دستمزد اضافه‌کاری‌اش را نگیرد. در این فضا ساکی ساکا نوبویوگی تصادفا با وبلاگ هیتومی ریکا آشنا شده و وارد زندگی او می‌شود. نوبویوگی تلاش می‌کند تا به ریکا بفهماند برای داشتن شغل یا موقعیت اجتماعی‌اش به کسی مدیون نیست، به علاوه تمام افراد در زندگی منشا رنجی دارند که نیازی نیست بابت آن شرمنده باشند.
مسئله دیگری که در فیلم مطرح می‌شود نحوه معاشرت با افراد دارای معلولیت PWD است. در این فیلم نوبویوگی فیلم‌هایی که زیرنویس دارند را با ریکا تماشا می‌کند. در سکانس دیگری وقتی نوبویوگی دستش را جلوی دهانش نگه می‌دارد ریکا از او می‌خواهد تا دستش را بردارد تا بتواند لب‌خوانی کند. دو شخصیت اصلی برای صرف نهار به کارائوکه می‌روند زیرا محیط آنجا عایق صوتی است و در نتیجه ریکا می‌تواند حرف‌های نوبونوگی را بشنود.
داستان موسیقی متن خاصی ندارد تنها آوای چند نت پیانو در سکانس‌هایی به گوش می‌رسد که به شخصیت‌های اصلی شوک وارد می‌شود. بقیه موسیقی متن داستان را آمبیانس محیط ساخته است. همین ویژگی باعث می‌شود تا داستان برای مخاطب واقعی‌تر به نظر برسد.
بخش ابتدایی داستان با مونولوگ‌های شخصیت‌های اصلی که نامه‌هایشان را بیان می‌کنند به همراه صدای تایپ با کامپیوتر که نت‌های پایینی دارد و با آمبیانس محیط ترکیب شده به گوش می‌رسد. بخش دوم داستان با دیالوگ‌های کوتاه و آمبیانس‌ها و گوش دادن‌ها ادامه پیدا می‌کند.
نحوه بازی شخصیت‌ها، انتخاب عبارات، و نحوه بیان آنها نیز از چشم دور نمی‌ماند. حرکت دست ریکا با چند لحظه تاخیر و چشم‌ها و صورتی که عدم اطمینان را تداعی می‌کنند زمانی که می‌خواهد موهایش را پشت سمعکش بگذارد تا سمعک بیشتر دیده شود؛ چهره‌ی گرفته و غرق در حسادت میساکو که همزمان از میان تمام عبارات عبارت めんどくさい (به معنی دردسرساز و اعصاب خردکن) را برای وصف ریکا استفاده می‌کند؛ حالت چهره نوبویوگی وقتی پدرش با لحنی مودبانه و غیر صمیمانه از او برای خدمت‌رسانی تشکر می‌کند؛ و… مخاطب را با احساس شخصیت‌ها همراه می‌کند.
منبع: مرکز مطالعات ژاپن
پی‌نوشت: یکی از مخاطبان از من پرسیده بود هدفت از بازنشر مطالب چیست؟ هدف این نوشته بغیر از معرفی یک فیلم ژاپنی که خود از علاقه‌مندان به آنها هستم، معرفی وب‌سایت مرکز مطالعات ژاپن بود. در واقع همواره یکی از اهداف من از بازنشر مطالب، معرفی خود منبع مطلب بوده است.
