اینستاگرام جذابترینِ اینروزها

چرخ بی دلیل زدن در اینستاگرام شاید تفریح مشترک خیلی هایمان این روزها باشد. آن بخشش که پستهایی را پیشنهاد می دهد و یا رشته ویدیوهایی را برای من بسیار جذاب است. من معمولا تکه های آواز گوش می دهم. شجریانها، نامجو، سپیده رئیس سادات را.

برخی ها تکه هاییست از آوازهایی که مرا می برد به سالهای پیش. سلیقه من در مورد موسیقی سالهاست که تغییر نکرده است. محسن نامجور را 12 سال است که دوست دارم البته خودش را و بیشتر آهنگهایش را. هر چیز که نشانه ای از شجریان داشته باشد را حتما گوش می دهم حتی اگر قطعه ای تکراری از آهنگی باشد که روی عکس های تکراری محمدرضا شجریان قرارداده اند.

موسیقی از این نظر چیز عجیبیست که یک آلترناتیو آگاهانه است برای سکوت. سکوت معنای عظیمیست و هنری پر طرفدار. وقتی کسی این با برنامه در مقابل این حجم با شکوه زیبایی به مقابله بر می خیزد و آن را می خراشد حتما فکر می کند آن چه عرضه می کند بالاتر از سکوت است و همه آموزشی که می بیند و تمرینها و سختی هایی که می شکد نوعی آمادگیست برای غلبه بر سکوت.

اینستاگرام برای من یک چیز دیگر هم دارد. آدمهایی که در دوره های از زندگیم دنبالشان می کردم. فیس بوکشان، کتابهایشان، مصاحبه هایشان و رفته رفته جذابیتشان برایم کمرنگ شد شاید حرفهای جدیدی نداشتند و حرفهای قبلیشان نیز برایم تکراریست. گاهگاهی بر میخورم به گوشه ای از عکسشان یا کلامشان و یا صفحه شان که همچنان به فعالیت ادامه می دهند. قطاری که من سالها پیش از آن پیاده شده ام.