بالاخره ما آدمیم یا الگوریتم اینستا؟

صبح پا شدم هنگ‌اُور از برنامه دیشب یه اعصاب خسته و مسواک زدمو ناراحت و پشیمون از کثافت‌‌کاریای دیشب و در حسرت اینکه چرا ما یه دکمه ریست فکتوری نداریم که بزنیمو سریع حالمون خوب بشه. صبحونه رو خوردم بعدشم نشستم پای کارم، منتظر بودم سیستمم بیاد بالا و گوشیمو گرفتم دستم و طبق روال هرروز با یه خمیازه اینستاگراممو باز کردم:«اکه‌هی باز این دختره اومد پست گذاشت، اه استوریم که پنجاه‌تا گذاشته سلیطه‌ی نچسب، بزار اصن میوتش کنم!».

"آره من میوتش کردم و چند روز بعدشم بلاکش کردم، چرا؟ خب چون رو مخم بود! چرا یه آدم عادی باید روزی یکی پست از خودش عکس بزاره و هرروز تو تایملاینم باشه؟ یا بخواد هرروز پنجا‌‌ه‌تا استوری بزاره از دستشویی رفتنش تا کافی خوردنش؟ خب معلومه بلاکش می‌کنم چون داره با فیدایی که می‌ذاره صرفا خسته‌م می‌‌کنه :)"

حالا بریم نقطه مقابل قضیه رو ببینیم (از زبون همون دختر نچسبه) که یه طرفه نخواییم مقایسه کنیم:
"این پسره که اینستاگرام داره آموزش می‌ده برام یه جلسه خصوصی گذاشت، بعدشم کلیییی چیز بهم یاد داد! واقعا دمش گرم، چیا؟ خب بهم هشتگا رو گفت که چطوری بزارم بر اساس الگوریتم اینستا، بهم گفت چه ساعتی پست بزارم که به الگوریتم اینستا بخوره، آممم دیگه بهم گفت که روز چندتا پست و استوری بزارم که به الگوریتم اینستا بخوره :)"

بعد از چندسال بالاخره نفهمیدم این "الگوریتم" چه ربطی به ما آدما داره؟ ماها آدمیم، انسانیم و حس داریم، تو دنیای زشت امروز ماها بجای یادگرفتن روانِ آدما و پیدا کردن علایقشون، دنبال یادگرفتن این فُکینگ الگوریتم‌های سوشال‌ها هستیم :) پس بهتر نیست مناسب علایق آدما و دوستامون تولید محتوا کنیم؟ یا اینکه بهتر نیست بجای داشتن فالورهای فراوان دوستای باحالو فراوان داشته باشیم؟

متاسفانه انقدر این دنیامون دیجیتالی شده که دیگه فراموش کردیم ماها داریم برای آدما تولید محتوا می‌کنیم نه برای رباتا، آدما احساس دارن و ممکنه همیشه به یه شکل نباشن، اگر امروز محتوای شمارو دوست داشتن دلیلی نداره فردا هم دوست داشته باشن، پس در اینجا حداقل این رو می‌دونیم که آدما تغییر پذیرن و خلقیات و روحیاتشون ممکنه عوض بشه و صرفا رباتی نیستن که هر روز حاضرن پست‌ها و استوری‌های شما رو با اشتیاق ببینن و همونطور که در ابتدا خوندید من اگر هنگ‌اُور باشم قطعا از دیدن هر روز شما خسته می‌شم و بلاکتون می‌کنم :)

اکثریت UX دیزاینر‌ها یا همون دیزاینرهای تجربه‌ی کاربر این جریان رو می‌دونن و شعارشون هم همینه که ما برای آدما می‌خواییم دیزاین کنیم و قراره این آدما رو دوست داشته باشیم. پس بیایید شما هم یاد بگیرید که تولید محتواهاتون شاید در بستر توییتر، اینستاگرام، لینکدین و خیلی جاهای دیگه باشه ولی دلیلی نداره که برده‌ی اون پلتفرم‌ها باشین و برای اون پلتفرم کار کنین.

به یوزرهاتون مثل یک معشوق جذاب عشق بورزید و از هیچ چیز نترسید، این آدمای مجازی که فقط ازشون یک پروفایل دارین هرکدومشون یک هویت مستقل توی دنیای واقعی دارن و عاشق اینن که بهشون اهمیت داده بشه و بقول یک شاعری "بزرگترین دارویی که برای یک انسان وجود داره یک انسان دیگه‌است."؛ به آدما حال خوب منتقل کنید و باهاشون تک به تک سعی کنید که رفیق بشین، اینطوری اگر صدتا رفیق واقعی داشته باشین که احوالتون براشون مهمه خیلی بهتر از دوهزارتا لایکی هستش که پای پستاتون می‌خوره و کسیم براش مهم نیست که حال فعلیتون چطوریه.

البته در این آخر هم به یه نکته اشاره کنم که خب شما قطعا وقتی دارین توی اینستاگرام تولید محتوا می‌کنن باید قوانین اونجا رو رو رعایت کنین و رعایت هم کنین من نمی‌گم هیچوقت نکنین، ولی خب حرف من اینه که این وسط از آدما دور نشین و بجای هر روز پست گذاشتن برای اینستاگرام یکمی‌ام برای خود آدما وقت بزارین و با خودشون ارتباط بگیرین و رفیق بشین! چرا که ارتباط یکی از راز‌های موفقیته.

پ.ن۱: اگه دوست داشتی بدو بدو دنبالم کن.

پ.ن۲: دونیت یادتون نره ♥.

پ.ن۳: آقا بچه‌ها می‌گن هنوز دونیت نداریم.

پ.ن۴: بابا اضافه کنین دیگه شورشو دراوریدن شما.