ریویو فیلم: شب گذشته در سوهو (Last Night In Soho)

ادگار رایت معمولا با فیلم‌های پرهیجان با درون‌مایه طنز شناخته می‌شود. اینجا اما قضیه کمی متفاوت است. اگر طرفدار فیلم‌های رایت هستید و انتظار کاری مشابه فیلم‌های قبلی او را دارید، ممکن است کمی سرخورده شوید.

فیلم روایت دختر نوجوانی به نام الویز ترنر (Eloise Turner) است که همراه مادربزرگش در شهری کوچک زندگی می‌کنند. الویز که سودای آن را دارد روزی به یک طراح مشهور مُد تبدیل شود، خبر قبولی در مدرسه طراحی لندن را دریافت می‌کند و همین شروع ماجرای فیلم است.

فیلم با اینکه به دلیل استفاده از رنگ‌ها، موسیقی و فضاهای دهه 60 لندن بسیار چشم‌ و گوش‌نواز است اما در بخش روایت و شخصیت‌پردازی نقص‌های جدی دارد. البته این مشکل جدیدی برای ادگار رایت نیست. تفاوت در این است که قبلا هدف او خوش‌گذرانی بود و به طبع آن بیننده هم سختگیری نمی‌کرد اما اینجا او هرگز سعی نمی‌کند بیننده را بخنداند و کاملا جدی است. همین جدیت کار دست او داده و ضعف‌های کار رایت توی ذوق می‌زند.

یکی از مهم‌ترین ضعف‌های شب گذشته در سوهو نداشتن یک آدم بد (antagonist) مشخص است. تا بخشی از فیلم بیننده فکر می‌کند آدم بد(ها) را شناخته و سعی می‌کند با شخصیت اصلی هم‌ذات پنداری کند، اما در انتها روایت با یک چرخش ناگهانی از بیننده می‌خواهد نسبت به کسی که قرار بوده ازش بدمان بیاید (و منطقاً هم در نهایت باید اینگونه باشد) دل‌ رحم شویم.

علاوه بر این در فیلم شخصیت‌ها و المان‌هایی وجود دارند که یا بسیار تغییر می‌کنند و قواعدشان مشخص نیست و یا حتی با حذفشان هم هیچ تغییری در فیلم ایجاد نمیشد. مانند شباهت‌های الویز و مادرش یا ارتباط الویز با دنیای رویا.

در مجموع فیلم ضعف‌های روایی بسیاری دارد و لحن جدی اوضاع را وخیم‌تر کرده. اما اگر به دنبال یک فیلم یک‌بار مصرف دورهمی هستید، شاید فیلم بدی نباشد. البته آمادگی سردرگمی و سوالات بی‌پاسخ را در انتها داشته باشید. شاید اصلاً بهتر باشد ذهن خود را خاموش کنید و صرفاً از تصاویر و موسیقی لذت ببرید.