زندگی زیباست، بهترین فیلم برای دوران قرنطینه (Life is beautiful, 1997)

گوئیدو قهرمان شوخ طبع، باهوش، ساده و دوست داشتنی داستان، یک یهودی ایتالیایی است که گویی از همان ابتدای داستان به اشتباه و از سر تصادف در خیلی موقعیت‌ها قرار می‌گیرد. گوئیدو از سر قضا وارد مسیر عشق یک اشراف زاده می‌شود. پس از ماجراهای کمدی و جذابی موفق به ازدواج با وی می‌شود. حاصل این ازدواج یک پسر و یک زندگی عاشقانه ساده همراه با مشکلات سیاسی و اجتماعی یک خانواده یهودی در دوره ناسیونالیسم جنگ جهانی است. اصل ماجرا از آنجا شروع می‌شود که این خانواده گرفتار یک مصیبت تمام عیار می‌شوند، گوئیدو به همراه همسر و تنها فرزندش در اردوگاه کار اجباری آشویتس اسیر می‌شوند. از اینجا به بعد این فیلم کمدی وارد یک فضای فوق‌العاده ترکیبی از تراژدی و کمدی وارد می‌شود.

به نظر می‌رسد تنها دو چیز راه نجات او از تمام بحران‌ها است: امید و بازی. البته بازی برای زنده نگه داشتن امید نیاز است. به نظر من کودک در این فیلم نماد امید است و پدر ماهرانه و شرافتمندانه تمام این مصیبت‌ها را برای کودکش و امیدش تبدیل به یک بازی جذاب می‌کند.

شاید دوران کرونا یک نمونه کوچکی از همین شرایط سخت برای ما باشد. گوئیدو به من یاد داد که بهترین برخورد با مصیبت ها چیست. گوئیدو به هیچ وجه وجود مصیبت را انکار نمی‌کند. او کبک نیست که سر در برف فرو کند و خوش خیالی طی کند. در عین حال به هیچ وجه فاجعه را برای خود تبدیل به یک مصیبت عظما نمی‌کند و به استقبال بدبختی نمی‌رود. گوئیدو پا بر زمین سخت واقعیت مصیبت‌ها را بر خودش هموار می‌کند اما امیدش را با بازی و نوعی از فریب زنده نگه می‌دارد. من دوست دارم در ادامه نام فیلم که می‌گوید «زندگی زیباست» این عبارت را اضافه کنم که «امید از آن زیباتر است». چون فیلم به خوبی نشان می‌دهد که هرچند باید برای زندگی تلاش کرد اما مفهوم واقعی زندگی در زنده ماندن امید است و حفظ امید حتی از زنده ماندن هم مهمتر است.