فیلم پارازیت (انگل)، فیلمی غافلگیر کننده

من معمولا خیلی زیاد فیلم ببین نیستم ولی همیشه فیلم هایی که بدونم معنا و مفهوم خاصی دارن و صِرفا برای سرگرمی ساخته نشدن رو میبینم.

علاقم تو فیلم دیدن هم اینطوریه که اصلن علاقه ای به فیلم های تخیلی و اکشن و پلیسی و جنایی و ازینجور چیزا ندارم. فیلم هایی مفهومی، تاریخی و فیلم هایی که قهرمان داستان با سختی هاش مبارزه میکنه رو بیشتر میپسندم. فیلم هایی هم که موضوعش سفر و خودشناسی اینا باشه هم دوس دارم به اضافه فیلم هایی که درباره جنگ جهانی و اتفاقات خاص اون دوره بوده رو هم خوشم میاد.

تو این یکی دو روزه اخیر سه تا فیلم دیدم که دو تاش تو همین موضوعات مورد علاقم بودن ولی یه اشکالی که داشتن این بود که پایان عجیبی داشتن و با توجه به اینکه حس و حالم خراب بود، باعث شدن خرابتر هم بشه.

فیلم پارازیت (انگل) یکی از فیلم هایی بود که به تازگی دیدم و واقعا تا ساعاتی تحت تاثیرش قرار گرفتم. فیلمی که محصول سال 2019 کشور کره جنوبی هستش و کلی هم جوایز برده و خیلی خیلی معروف شده تو دنیا که فرصت نشده بود این فیلمو ببینم و تو این تعطیلات اخیر تونستم ببینمش.

فیلمی با داستانی ساده و نه پیچیده و با پایانی عجیب و غیر قابل پیش بینی. این فیلم خیلی جالب تضاد فقر و ثروت رو به نمایش میذاره و داستان بسیار جالبی داره و همونطور که گفتم پایانی عجیب رو برای تماشاچی رقم میزنه جوری که تا آخرای فیلم احساس میکنید یه فیلم خانوادگی با داستانی ساده و روان رو دنبال میکنید و شاید هم دوس داشته باشین که همه چی مثل سریالهای ایرانی به خیر بگذره، ولی پایان قصه، فیلم چیز دیگری رو به شما تحمیل میکنه و اونجاست که نظرتون عوض میشه و شاید ساعتها فکرتون درگیر داستان بشه!

نمیدونم فقط من این برداشت رو از فیلم داشتم یا واقعا داستان فیلم این مفهوم رو میرسوند که آدم بدبخت همیشه بدبخته و اگه بخواد اوضاش رو تغییر بده همه چی بازم بدتر میشه (اشاره به دیالوگی در اواخر فیلم که پدر خانواده میگم نقشه ای ندارم و اصلن بهتر بود که از اول هیچ نقشه ای نداشته باشم...)

در هر صورت درسته که این فیلم حال منو بد کرد (از بس که احساساتیم?) ولی واقعا فیلم قشنگ و خوش ساختیه و بیخود نبوده که هرچی جایزه بوده این فیلم واس خودش دِرو کرده و بنظرم دیدنش خالی از لطف نیست.

?اگر این فیلم رو دیدن شما هم نظر و برداشتتون رو از فیلم بگین.