نقد فیلم «crash»

دنیا کوچک است.

•••••••••••••

«برخورد» فیلمی‌ست کم ادعا، انسانی و اثر‌گذار. از آن دسته از فیلم‌ها که شلوغی ندارد و ساده‌است؛ بر خلاف ظاهرش که چند خرده داستان را با خود دارد و روایتشان می‌کند، آن‌چنان پیچیده نیست. فیلم برخورد فیلم موضع‌گیری‌ها نیست، فیلم نقد و اعتراض علیه نژاد‌پرستی نیست، فیلمی‌ست با این نظر که ما هر چه که هستیم با هر رنگی از پوست، موظفیم که مسئولیت‌های انسانی خویش را انجام دهیم. تمامی خرده داستان‌های فیلم برخورد کما بیش به هم‌دیگر مربوط‌‌اند و در عرض یک‌دیگر پیش می‌روند.

در ابتدا با فضای تاریک فیلم آشنا می‌شویم و بعد از پی‌اُوی کارآگاه فیلم فلش بک به روز گذشته داریم.

تمامی داستان‌ها و تلاقی‌ ایشان با هم‌دیگر از آن‌جا آغاز می‌شود.

داستان‌ها یکی یکی بازگو می‌شوند با کات‌هایی بد، کات‌هایی که کمی گیج کننده‌ست که البته هر چه جلو‌تر می‌رویم ابهام‌زدایی از روایت و چه‌گونگی داستان‌ها انجام می‌شود.

باید گفت که برخورد تمامی تلاشش را برای ایجاد حس سمپاتیک با تمامی پرسوناژ‌هایش کرده اما با کمال تأسف باید گفت: نا‌موفق بوده. بلی، شاید بعضی از شخصیت‌ها درآمده باشند اما در مجموع ضعیف بوده‌اند، که البته با توجه به مدت زمان فیلم کار قابل تحسینی انجام شده. نکتهٔ جالب دیگر در فیلم گم‌نامی اشخاص حاضر در آن است، به غیر از یک یا دو شخصیت بقیهٔ شخصیت‌ها اسم و نامی ندارند! کارگردان تمامی تلاشش را کرده که با مدیومی به نام سینما زندگی روز‌مرهٔ ایالت هزار فرقهٔ لوس‌آنجلس را به تصویر بکشد و به ما داستان آدم‌های ساده و تیپیکال را بگوید. آدم‌هایی که همیشه هستند و خیلی از ما دور نیستند، آدم‌هایی با داستان‌های ساده و روز‌مره که جای تعجب ندارند؛ شاید برای همین اکثر شخصیت‌ها نام‌گذاری نشده‌اند.

فیلم پایان‌خوبی‌ را ارائه می‌دهد، نه دهن پر کن نه مهیب!

برخورد برشی از زندگی‌ست که در سینما ظاهر شده، فیلمی خوب و قابل تأمل.

#ذ