نقد و بررسی فیلم La Haine(نفرت)

سینما فرانسه پر است از درام های خوب و خوش ساخت مثل امیلی اما نفرت از اینگونه درام ها نیست جو سنگین این فیلم قابل مقایسه با هیچ فیلمی نیست

فیلم فرانسوی نفرت به کارگردانی متیو کاسوویتس در سال 1995 به صورت سیاه و سفید پخش شد

این فیلم نگاهی دقیق به منازعات بین طبقات اجتماعی در پاریس می‌اندازد.

فیلم، داستان سه دوست را روایت می کنید که هریک مهاجرانی هستند ، که در حومه شهر پاریس زندگی میکند شروع فیلم با یک تمثیل به ظاهر بی ربط شروع می شود(داستان مربوط می‌شود به مردی كه از طبقه پنجاهم آسمان‌خراشی به پایین، پرت شده است. او برای اینكه به خود دلگرمی بدهد؛ مدام با خودش تكرار می‌كند: «تا اینجا که خوب بوده .») اما پایان داستان سقوط است،این تمثیل قبل از شروع داستان اصلی در تصویری ثابت از کره زمین گرفته می شود که شاید ببینده در اول داستان آن را یک تمثیل بی ربط بداند.

سه جوان داستان ما سعید (با بازی سعید تغماوی) یک عرب مهاجر ، ونیز( با بازی کسل) یک یهود کل شق و بی فکر و جوان افریقای تبار، اوبر(هوبرت کاوندی) هستند که کاگردان نزدیک به 24 ساعت از زندگی این سه جوان را برای ما روایت میکند .

شما در این فیلم با فیلمی بشدت مفهموم گرا که هم از لحاظ فرم و هم از لحاظ محتوا بشدت زیباست مواجه هستید کارگردا با استفاده به جا از تمثیل ها و کنایه ها ببینده را به فکر وا می دارد

فیلم ارتجاعات فوق العاده دارا است مثل سکانس حرف زدن کسل در آیینه که منو رو به یاد تاکسی درایور اسکورسیزی انداخت ، و یا سکانس مشت زدن به کیسه بوکس که به فیلم گاو خشمگین اشاره داشت.

فیلم برداری این فیلم بشدت فوق العاده هست از سکانس صحنه ورود سه جوان به بیمارستان تا نما فوق العاده از شهرک موگه با زاویه سر پایین دوربین و حركت افقی آن بر روی شهرک و ساکنان که باز هم اشاره به زندگی محدود و تكراری مهاجران در شهرک دارد.

شما با یک موسیقی شاهکار طرف هستید موسیقی که شاید باعث دیده شدن بسیاری از سکانس ها میشود شما با بازی خوب ونسان کسل(به نظر بنده بهترین بازی ونسان کسل) طرف هستید یک بازی خوب که شایسته بیشترین تقدیر هاست.

شاید تا دقیقه 80 شما هم مثل من فکر کنید با فیلمی متوسط و شاید ضعیف طرف هستید ، اما دقایق پایانی فیلم تمامی نماد ها تمثیل ها و.. معنی پیدا میکند گویی کارگردان در حال مقدمه چینی برای 25 دقیقه پایانی فیلم خود است

مطلب زیر حاوی اسپویل است

و یکی از جالب‌ترین‌ها لطیفهٔ آخر این فیلم که خلاصه‌ای از کل فیلم بود. جوانی که اسلحه به دست گرفته اما جرئت شلیک آن را ندارد، در حقیقت تنها لباس بتمن به تن کرده اما جرئت هیچ کاری را ندارد و پلیس‌هایی که آن‌ها را با بتمن واقعی اشتباه گرفته‌اند و افسوس از بتمن نماهایی که فقط لباس مشکی بر تن دارند و در صحنه آخر فیلم با گلوله‌ای می‌گویند: «اون‌قدر ها هم که می‌گفتن سرسخت نبودی» و استفاده از تمثیل اول فیلم:( تا اینجاش که خوب بوده)