مهندس عمران؛ پادکست «خوانش کتاب برای انسان خردمند»؛ نویسندهی علمی/تخیلی؛ مترجم و ویراستار؛ گوینده و تهیهکننده رادیو در سالهای دور! عاشق موسیقی، سینما، اخترفیزیک، اتیمولوژی، زبانشناسی و...
برای ثانيه‌های زندگی‌ام ارزش قائلم (صفحه اینستا را رِفرِش می‌كند!)
آیا شما هم از آن‌هایی هستید که معتقدند انسان دارد عمرش را در اینترنت هدر می‌دهد؟
آیا شما هم از آن‌هایی هستید که معتقدند آن‌هایی که عضو هیچ شبکه اجتماعی نیستند، دارند به طور مستمر کتب خطی و به‌روزترین مقاله‌های علمی و جدیدترین رمان‌ها را می‌خوانند و تند تند پله‌های ترقی را بالا می‌روند و توی مهمانی‌هایشان شعر سعدی می‌خوانند و باقلوای خانگی می‌خورند، گل می‌گویند و گل می‌شنوند و هیچ‌کس هم تند تند از روی آخرین جوک‌های تلگرامی‌اش روخوانی نمی‌کند؟
خب، من این‌طور فکر نمی‌کنم!
اینترنت و این دنیای اصطلاحاً مجازی، جذاب‌ترین جایی ست که بشر در طول حیاتش توانسته بسازد.
حالا این‌که هرکس چه استفاده‌ای از آن می‌کند به خودش مربوط است.
عده‌ای در هر حال عمرشان را هدر می‌دهند؛
یعنی همان کاری که در دنیای به اصطلاح واقعی هم می‌کنند!
عده‌ای هم گنجینه را پیدا می‌کنند و کشف می‌کنند و می‌آموزند و ایده می‌گیرند و چشم‌هایشان بازتر از قبل می‌شود. از دیوارها و مرزها رد می‌شوند و به جایی می‌روند که هرگز نبوده‌اند.
من فرق چندانی بین زندگی در دنیای واقعی و مجازی نمی‌بینم.
ما همان آدم‌ها هستیم.
اگر در دنیای واقعی مرتباً در حال امتحان کردن رژیم‌های مختلف لاغری هستیم و از این و آن سراغِ «چی بخورم لاغر شم؟» را می‌گیریم، در دنیای مجازی پیجِ «لاغری در 10 روز» را دنبال می‌کنیم.
اگر اهل مطالعه‌ایم، ناشران محبوب‌مان را دنبال و کتاب‌های جدیدی پیدا می‌کنیم.
اگر کارمان در شهر، دید زدن این و آن و نظر دادن راجع به لباس و هیکل و قیافه دیگران است، در شبکه‌های اجتماعی توی صفحه «دختران و پسرانِ فلان» می‌چرخیم و زیر عکس‌ها کامنتِ «واه واه چه زشت و چه بد تیپ» و «منم اگه انقد آرایش کنم به این خوشگلی می‌شم» و «این‌که همه جاش عملیه» می‌گذاریم.
اگر در دنیای واقعی اهل ورزش کردنیم، در دنیای مجازی ویدئوهای «تمرین در خانه بدون وسایل بدن‌سازی» را تماشا می‌کنیم. اگر ذاتاً اهل خاله‌زنک‌بازی‌ایم، در اینترنت هم دنبال مکانی با چنین هدفی می‌گردیم.
فحاشانِ دنیای مجازی، خردمندانِ منزه دنیای واقعی نیستند!
ما در هر دو دنیا دنبال علایق‌مان می‌رویم.
دنبال چیزی که واقعاً هستیم. حالا گیریم باکمی ظرافت و مخفی‌کاری بیشتر!
به گمانم این‌که فکر کنیم اگر شبکه‌های اجتماعی و کلاً اینترنت وجود نداشت، ما داشتیم به بهترین و مفیدترین شکل ممکن زندگی می‌کردیم و شاد و خوشبخت و موفق بودیم، بزرگ‌ترین فریب خویشتن است.
باید بپذیریم که اینترنت و مشتقاتش روی پله‌های ترقی زندگی ما ننشسته‌اند.
اگر این‌طور فکر می‌کنید، شکل استفاده‌تان از این گنجینه را عوض کنید.
نویسنده: ناشناس
ویرایش: فرهاد
مطلبی دیگر از این انتشارات
زندگی زیباست، بهترین فیلم برای دوران قرنطینه (Life is beautiful, 1997)
مطلبی دیگر از این انتشارات
چجوری مثل یه برنامه‌نویس فکر کنیم؟
مطلبی دیگر از این انتشارات
آیا فیلم‌های رمانتیک برای ما بد هستند؟