معرفی فیلم " حرامزاده های لعنتی"

فیلم حرامزاده های لعنتی به کارگردانی کویینتین تارانتینو هست که هرچی از خوبی فیلم بگم ، کم گفتم. درسته که دیر دیدمش ولی واقعا خوشحالم که بالاخره دیدمش. حتی از اسمش هم بوی مرده و جنازه به مشام میرسه که هیچکس نمیتونه از پس افراد خاصی بر بیاد. حتی وقتی اسم کارگردانش را دیدم ، به خودم گفتم این فیلم واقعا ارزش دیدن باید داشته باشه . فیلم اینقدر راحت بود که گذر 153 دقیقه را اصلا احساس نکردم. بعد از فیلم یکهو به خودتون میگید که کاشکی مثل این فیلم ها دوباره تکرار بشه .

حرام زاده های لعنتی نام گروه آمریکایی هست که در جنگ جهانی دوم ، سربازان ژاپنی را میکشتند و خشونت بالایی داشتند. این فیلم هم همینجور که از اسمش پیدا هست ، سرشار از خون و خون ریزی بی حد و مرز و مهارنشدنی هست که آدم را جذب خودش میکنه . یک پارادوکس عظیمی در فیلم دیده میشه. وقایع رئال فیلم آمیخته با تخیل و تراوشات ذهنی کارگردان هست که باعث لذت بردن بیشتر مخاطب میشه.

فیلم سرشار از دیالوگ های طولانی و جذاب همراه با فیلمبرداری بدون کات و پشت سر هم و تغییر سریع زاویه دید هست که هیجان دیالوگ ها را بیشتر میکنه و بیننده را از حالت بهت خارج میکنه. حتی کات هایی هم که حین دیالوگ ها صورت میگیره ، خاص هست و بیانگر حساسیت زمانی فیلم هست و جنبه تکمیلی داره و برای معرفی بهتر شخصیت های اصلی فیلم هست.

داستان فیلم در قالب چند اپیزود تعریف شده (مثل سایر آثار کارگردان) که در هر پرده ای ، یکی از جنبه های فیلم بهش پرداخته میشه و در آخر در قالب یک پرده مشترک به پایان میرسه. از بازی بی نظیر کریستوف والتز نگم براتون که تصویر خوبی از یک فرمانده SS نشان داد که موجود چندشی هست و نشان داد که مثل یک روباه مکار و زیرک هست و هیچ رح و مروتی سرش نمیشه و مو را از ماست میکشه بیرون. علاوه بر این ، بازی #بردپیت که بخبی تصویرگر یک آدمکش حرفه ای جذاب را نشان میده بی اعصاب و روان پریش هست و سخنرانی های روان شناسانه و حساب شده ای ارائه میده. خیلی بیشتر میشه درباره این فیلم صحبت کرد ولی دیگه جایی برای نوشتن باقی نمونده و حتما حتما پیشنهاد میکنم که این فیلم را ببینید و با یک پایان غافلگیر کننده روبرو بشید که انتظارش را ندارید.