باید خودمان به داد تنهایی‌مان برسیم

چقدر ما تشنه‌ایم برای دیده شدن، برای شنیده شدن... برای گرفتن چند قلب ناقابل مجازی حتی...

از بس که آنها که باید ما را ببینند، به حرف‌هایمان گوش کنند و کمی دل بدهند به وجودمان، ندیده‌اند و نشنیده‌اند و بی‌توجه مانده‌اند.

ما هیچ وقت یاد نگرفته‌ایم حواس‌مان به هم باشد. هیچ کس از کودکی فرصت این را نداشته تا به ما هوای دیگری داشتن را یاد بدهد.

ما ملت بیچاره‌ای هستیم. در ظاهر کم‌رو، مبادی آداب و با اعتماد به نفس؛ اما در درون پوسیده‌ایم، تنهاییم، فحاشیم، هتاکی می‌کنیم و آن‌قدر ضعیف‌النفسیم که به جای واقعیت، پنهان در لایه‌های گنگ صفحه‌های مجازی دنبال خود گمشده و تحقیرشده‌مان می‌گردیم.

دلم برای خودمان می‌سوزد.

کاش حالا که کسی نیاموخته، حالا که یادنگرفته‌ایم، لااقل کمی خودمان را بلد باشیم.

کمی خودمان را در آغوش بگیریم. کمی خودمان به داد تنهایی‌مان برسیم.

این روزها که با مدیریت حیرت‌آور ستاد کرونا، سهم ما از وطن تنها یک گور ناقابل در دورافتاده‌ترین قطعه آرامستان‌هاست.

این روزها که دوباره سر در خیلی از خانه‌ها پرچم سیاه خورده و ما حتی عزاداریمان مجازی شده.

این روزها که دوریم، مضطربیم و امیدی نداریم به رسیدن روزهای روشن.

کاش نه باید کمی خودمان را در آغوش بگیریم. باید خودمان به داد تنهایی‌مان برسیم.

پایان

آرزو قدوسی، پایگاه خبری گلونی