تماس تصویری و شرایط متفاوت برقراری آن

تماس تصویری در قرنطینه شاید در ابتدا خیلی ایده ناب و نعمت قابل شکرگزاری باشد و همگان به خود افتخار کنند در زمانه‌ای به‌دنیا آمدند که تکنولوژی تا این حد پیشرفت کرده و آدم از تنهایی در می‌آید.

در کنار همه این‌ها یک‌سری اتفاقاتی می‌افتد که نه تنها جلوی افسردگی را نمی‌گیرد بلکه آن را شدت هم می‌بخشد و خوب که فکر کنیم شاید عجیب هم به نظر برسند.

این اتفاقات در تماس با افراد مختلف اتفاق می‌افتد و با یکدیگر تفاوت دارند که با هم بررسی می‌کنیم:

-تماس با کسانی که دوستشان داریم

این تماس در چند دقیقه اول مایه خوشحالی است. اما بعد از دقایقی وقتی متوجه می‌شویم که با لمس یک دکمه، تصویر قطع می‌شود و آن شخص را نمی‌توان در آغوش گرفت، غباری از غم بر دل می‌نشیند. این تماس‌ها را باید با فواصل معین برقرار کرد تا انسان دوباره دچار افسردگی نشود.

-تماس با اقوام

این تماس به واسطه پدر یا مادر که تازه با قابلیت‌های تماس تصویری آشنا شده‌اند، اتفاق می‌افتد.

همان‌هایی که به زور دست بچه‌ها را می‌گیرند و جلوی دوربین می‌آورند تا سلام کنند و تبریک عید بگویند.

همان‌جاست که بعد از حرف‌های تکراری و شوخی‌های بی‌مزه آدم فکر می‌کند کاش همراه با قرنطینه اینترنت را هم قطع می‌کردند.

بهتر است از این تماس‌ها حتی‌الامکان به بهانه گران بودن بسته اینترنت و خراب شدن دوربین جلو دوری کرد.

-تماس با دوستان و رفقا

در دقایق اول تماس با ایما و اشاره باید التماس کرد که در قرنطینه تنها نیستم و خانواده هم حضور دارند و بعد بحث فلسفی را شروع کرد.

همین که کمی بحث کش‌دار شد و خانواده سرشان را تلویزیون گرم کردند به داخل اتاق پیچیده، هندزفری را نصب کرده و در آن پچ پچ کرد.

این تماس‌ها خیلی منجر به افسردگی در لحظه نمی‌شوند. بلکه افسردگی اغلب ساعاتی بعد از آن شکل می‌گیرد.

چون با ورود به فضای اینستاگرام و دیدن استوری‌های سایر دوستان آه از نهاد بلند می‌شود که چرا ما از صفحه تماس اسکرین شات نگرفتیم.

بنابراین نتیجه می‌گیریم که با دیدن تکنولوژی سریعاً ذوق زده نشوید و به این فکر نیفتید که چگونه از آن استفاده کنید. شاید اصلاً به کار شما نیاید.

همین.

سارا ملاعباسی، پایگاه خبری گلونی