روز مسجد و مساحتی به وسعت قلب ها

در کتاب‌های درسی و یا در اصطلاح آمده که ایمان، اعتقاد و نوعی تصدیق قلبی است. یا به نوعی همان گام اول برای قدم نهادن در مسیر؛ مبدا آن قلب آدمی است و مقصدش سعادت دنیوی و اخروی. اما هر کس برای خودش مسیری دارد و تعداد پیچ و خم‌هایش هم به خودش و اتفاقات پیش رویش بستگی دارد.

جابجایی ایمان از قلبی به قلب دیگر طبق نظریات کتاب فیزیک دبیرستان کار محسوب نمی‌شود. با این حال مکانی فیزیکی به نام مسجد طراحی شد تا افراد با ایمان با رفت و آمدشان به آنجا شناخته شوند.

اما این روزها با شیوع ویروس کرونا، تعطیلی و کم کاری مساجد، نشانه‌های افراد باایمان از روی ظاهر سخت‌تر شده و ایمان رفته رفته به همان معنی اولیه‌اش برمی‌گردد.

در این روزها مساحت ایمان هرکس فقط شامل قلبش می‌شود. همان مسجد همیشگی که هر کدام‌مان برای خودمان داریم.

همان جایی که اغلب در بزنگاه‌های زندگی سراغش می‌رویم، با اشک‌های‌مان تر و تمیزش می‌کنیم و بعد از آن که خوب تمیز شد، چراغ‌ها را خاموش می‌کنیم و درش را می‌بندیم.

مزیت این مساجد این است که نمی‌توانند آن را آتش بزنند. اگر هم بتوانند آن را به آتش بکشانند فقط خودمان در آن می‌سوزیم و خون بقیه ریخته نمی‌شود.

از طرفی کسی از بلندی ها از سوختن‌مان فیلم برداری نمی‌کند و آتش نشانان هم فدای سوختن‌مان نمی‌شوند.

همین.

پایان پیام

نویسنده: سارا ملاعباسی