زیگورات چیست و زیگورات چغازنبیل چه ویژگی‌هایی دارد؟

زیگورات چیست و زیگورات چغازنبیل چه ویژگی‌هایی دارد؟

به گزارش گلونی رد پای عقاید مردمان باستان را می‌توان در هنر معماری و بناهای به جا مانده از روزگار آنان دنبال کرد و تا حدودی به آن پی برد.

زیگورات‌ها یکی از همین بناهای معمار‌ی‌اند که از عقاید مذهبی و آیینی جهان باستان نشانه دارند.

زیگورات‌ها که برخی منشا آن‌ها را سومری دانسته‌اند معابدی مرتفع و پلکانی‌اند که بین سه تا هفت طبقه ارتفاع دارند و از سوی پادشاهان و بزرگان شهر برای عبادت خدایان و انجام مراسم مذهبی و آیینی برپا می‌شده‌اند.

این معابد از سومر به بابل و از سرزمین بابل به سرزمین آشوریان صادر شده تا به ایلام رسیده است.

ایلامیان نیز با اعمال ابتکاراتی زیگورات چغازنبیل را بنا نهادند که اختلاف زیادی با نمونه بین‌النهرینی‌اش دارد.

زیگورات از دو کلمه زاگ و گار ترکیب شده است که مکان خداوند معنی می‌دهد.

زیگورات چغازنبیل در حدود سال ۱۲۵۰ قبل از میلاد مسیح به دستور اونتاش‌گَل در فاصله ۴۰ کیلومتری جنوب شرقی شوش، پایتخت ایلام در مرکز شهری مذهبی ساخته شده است.

بنا از خشت و آجر با درهای چوبی و میله‌های شیشه‌ای ساخته شده و حصار آن دایره‌ای شکل و قاعده‌اش مربعی به اضلاع ۱۰۵ متر است و از ۵ طبقه با ارتفاع ۵۳ متر تشکیل شده که در حال حاضر تنها ۲۵ متر آن برابر با حدود ۳ طبقه باقی مانده است.

بر روی کتیبه‌ها و گل‌نوشته‌های زیگورات هم تنها آسمان خدایان دیده می‌شود. در رابطه با مورب بودن ورودی‌ها، پلکانی و مارپیچ بودن معابد از جمله چغازنبیل نظریه‌های متفاوتی وجود دارد.

اعتقاد به دور از دسترس بودن مکان خدایان از جمله این نظریه‌ها است. ضمن اینکه هینتس معتقد است در نظر یک ایلامی انتخاب راه وصول مستقیم به معبد بی‌حرمتی به آن محسوب می‌شود.

گویا طبقه پنجم زیگورات به این‌شوشینک، خدای ایلامی‌‌ها، اختصاص داشته و در کنار آن کاهنان معبد برای رصد اجرام آسمانی نیز از آن استفاده می‌کردند و این طبقه به علت نزدیکی به آسمان به نوعی نشانه‌ای از بهشت نیز بود.

گفته‌اند چغازنبیل وسیع‌ترین زیگورات جهان است و این اثر در سال ۱۹۷۹میلادی توسط یونسکو در فهرست میراث جهانی قرار گرفت و با گذشت هزاران سال و با وجود حفاری‌هایی که در سرزمین ایلامیان صورت گرفته زیگورات چغازنبیل همچنان بزرگ‌ترین و مهم‌ترین بنای بازمانده از دوران ایلام باستان باقی ماند.

پایان پیام

نویسنده: کیمیا قنبری