کتاب آیشمن در اورشلیم درخشان و مضطرب‌کننده

کتاب آیشمن در اورشلیم درخشان و مضطرب‌کننده
کتاب آیشمن در اورشلیم درخشان و مضطرب‌کننده

به گزارش گلونی کتاب آیشمن در اورشلیم اثر هانا آرنت از کتاب‌های پرفروش در ایران و جهان است.

«آیشمن در اورشلیم» (گزارشی در باب ابتذال بشر) تحلیل بحث برانگیز و ژورنالیستی ست از ذهنیتی که پرورش دهنده هولوکاست بود.

این کتاب را «هانا آرنت»، نظریه پرداز و فیلسوف آلمانی در سال 1963 نوشته است.

آرنت که خود یهودی بود، در زمان به قدرت رسیدن «آدولف هیتلر» از آلمان فرار کرد و پس از جنگ برای «نیویورکر» از دادگاه «آدولف آیشمن» گزارش تهیه کرد.

گزارش معتبر و خیره‌کننده هانا آرنت از محاکمه آدولف آیشمن (یکی از سردمداران آلمان نازی) برای اولین بار در سال 1963 به عنوان یک سری مقالات در نیویورکر منتشر شد.

آیشمن یکی از قسی القلب ترین فرماندهان نازی بود که لقب قصاب اروپا را گرفته است.

آرنت در این مقالات به شرح محاکمه او پرداخته است.

این کتاب نسخه اصلاح شده آن مقالات است که در سال 1996 منتشر شد و شامل مطالبی است که پس از برگزاری دادگاه روشن شد.

همچنین متن آرنت به طور مستقیم به بحث و جدال ناشی درباره خودش پرداخته است.

کتاب «آیشمن در اورشلیم» یک پیروزی بزرگ روزنامه نگاری توسط یک روشنفکر با نفوذ منحصر به فرد است.

«آیشمن در اورشلیم» به همان اندازه که آموزنده است بسیار تکان‌دهنده نیز است - نگاهی متفاوت به یکی از نا آرام ترین (و آشفته ترین) مسائل قرن بیستم.

آرنت در این کتاب مسئله شر را در دل این جنایت بزرگ در تاریخ بشری ریشه‌یابی کرده، به دنبال عوامل آن گشته و تحلیل های خود را از آن ارائه می‌کند.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:

« (فیلیپ گیلون۳۰ اخیرا در نشریه جبهه یهود۳۱ نوشت: «استدلالی که علیه ازدواج مدنی وجود دارد این است که در میان خاندان اسرائیل رخنه می‌افکند و یهودیان این کشور را از یهودیان دیاسپورا جدا می‌اندازد»). حال علتش هرچه که بود، بی شک ساده لوحی دادستان در محکوم کردن قانون ننگین نورنبرگ (مصوب ۱۹۳۵)، همان قانون نازی که ازدواج مختلط و رابطه جنسی میان یهودیان و آلمانی ها را ممنوع می‌کرد، شگفت‌انگیز بود.

خبرنگاران آگاه‌تر، کاملا به این وضع کنایه آمیز واقف بودند اما در گزارش‌های خود به آن اشاره نمی‌کردند.

گمان می‌کردند حالا وقتش نیست به یهودیان بگوییم قوانین و نهادهای کشور خودشان چه اشکالاتی دارد.»

پایان پیام

نویسنده: نگار شاه وار