اصلا چرا همبند؟!

نویسنده: نیما افشار، ورودی ۹۳ علوم‌کامپیوتر، عضو همبند در دوره‌های ۹۵ و ۹۶، دبیر همبند در دوره ۹۶.

خب دوستان میگن اصن چرا انجمن علمی؟ چرا همبند؟
ببینید قضیه اینه که دانشگاه قراره چگونه جایی باشه؟ در نظر بنده دانشگاه قراره محل رشد و پرورش انسان در ابعاد مختلف با تمرکز بر روی بعد علمی باشه. حالا بیایم برنامه‌هایی که دانشگاه به خودی خود ارائه میکنه رو یه نگاهی بندازیم. یه بحث آموزش داره که در واقع فقط یه سری درس ارائه میشن و برای اون درسا کلاس و تمرین و امتحان و گاهی ارائه و پروژه داریم که کیفیت همه‌ی اینا استادمحوره. یه چند تا معاونت و مرکز داره که امکاناتی مثل خوابگاه، مرکز مشاوره و ...، و زیرساخت‌هایی برا پژوهش، ارتباط با صنعت، هنر و ... فراهم میکنن. بد نیست بگم همه‌ی این امکانات و زیرساختاشون به درد عمه‌شون میخوره :)). حالا برا اینکه حرف زیاد نشه بیایم دیدمون رو به دانشکده‌ی علوم ریاضی‌ش معطوف کنیم. اگر فعالیت دانشجو رو از این دانشکده حذف کنیم چیزی که می‌مونه فقط کلاس‌های درس هستن و به ندرت سمینارایی مثل مرزهای علوم ریاضی برگزار میشن. حالا بذارید یه خاطره‌ای که احتمالا اکثرمون از کلاسای درس داشتیم رو مرور کنیم. نشستیم سر کلاس، استاد هم داره درس میده یهو میزنه جاده خاکی، ینی فضای کلاس رو از درسی که داره میده برمیگردونه و شروع میکنه از یه سری مسئله‌های دیگه حرف زدن. چیزایی مثل اینکه اصن چه‌جوری درس بخونیم، کلا چه چیزایی بخونیم مفیده، چه ارائه‌ای رو بریم نگاه کنیم، پای صحبت چه افرادی نشستن مفیده، چه مسائل اخلاقی‌ای در ارتباط با فضای آکادمیک (و حتی خارجش) وجود دارن و کلا هر حرفی از زندگی با محوریت دانش علمی. کسایی که تجربه‌ی همچین صحنه‌هایی رو داشتن از اهمیتِ گفته شدن این مسائل و تاثیرشون تو زندگی آدما خیلی خوب آگاهن. کل این مسائل میشه علت اینکه فضای فعالیت دانشجویی وجود داره. مسائلی که به ندرت تو روتین برنامه‌های دانشگاه وجود دارن. مسائلی که باعث رشد شخصیت انسان با محوریت شخصیت علمی میشن. من هر سری که این رشد شخصیت انسان رو گفتم تاکید کردم روی محوریت شخصیت علمی، علتش جدا از اینکه اصن دانشگاه قراره رشته‌ی ما رو بهمون آموزش بده، اینه که هدف این متن توصیف علت وجود انجمن "علمی"ـه (بخونید همبند). همبند در دیدگاه من، همه‌ی دانشجوهای دغدغه‌مند دانشکده‌ی ریاضی هستن که این کمبودها رو میبینن و تلاش میکنن فضاهایی رو ایجاد کنن که دانشجوهای دانشکده‌ی علوم ریاضی هم از دروسی که ارائه میشن تو دانشکده نهایت بهره رو ببرن و هم فراتر از فضای کلاس‌های درس رشد کنن. و نهایتا اینم بگم که اهمیت این آموزه‌ها تو جامعه‌ی خرابی مثل جامعه‌ی ما خیلی بیشتره. این از چرایی!

خب حالا به طور کلی چه برنامه‌هایی خوبن و همبند باید انرژیشو روی چیا متمرکز کنه؟
این سوال جواب یکتایی نداره. به این معنی که دانشجوها باید در دوره‌ی خودشون نقاط ضعف رو شناسایی کنن و روی اونا انرژی بذارن. به طور دقیق‌تر ابتدا باید هدف مشخص بشه و در راستاش فعالیت مشخص بشه. اهداف و برنامه‌های زیادی رو میشه تو تاریخچه‌ی انجمن علمی تو این چند سال دید ولی من تو این متن میخوام از یه ایده‌آل تو ذهن خودم بگم. به نظر من شناخت با توجه به ذاتش یک مسئله‌ی همیشگی و بسیار مهمه. شناخت رشته، درس‌های مهم، چیزهایی که مطالعه‌شون مفیده، طریقه‌ی مطالعه، ارائه‌ها و سمینارهای مفید، افراد مهم دنیا در رشته‌ی مرتبط، اساتید دانشکده (و کشور) و فعالیت‌هاشون و ...، و به نظرم این یکی از مهم‌ترین اهدافیه که باید همبند همیشه دنبال کنه. در راستای این هدف به نظر من برنامه‌هایی مثل دورهمی‌های عمومی و هفتگی بین دانشجویان و اساتید دانشکده، نشست با یک یا چند استاد یا با محوریت یک موضوع، ارائه‌‌های منظم توسط دانشجویان برتر یا اساتید، مجله‌ی علوم ریاضی و ... بسیار مفید هستن. البته هر کدوم از این برنامه‌ها محدودیت‌های زیادی دارن و منابع کمی در دسترس هستن معمولا و در نتیجه باید راه‌حل‌هایی متناسب با زمان و دوره براشون در نظر گرفته بشه. از طرفی برنامه‌هایی از این دست برای اینکه مثمر ثمر باشن نیازمند یک تعهد عمومی هستن. و برای ایجاد این تعهد هم همبند باید سعی کنه یک فرهنگی رو ایجاد کنه و جو دانشکده رو به دست بگیره. برای محقق شدن اینگونه مسائل هم برند شدن یک سری برنامه‌ها و فعالیت‌های عمومی با شرکت‌کننده‌های زیاد بیشترین تاثیر رو دارن. و البته که مهمترین موجودات دانشکده ورودیایی هستن که آینده‌ی دانشکده رو تشکیل میدن و همیشه باید توجه ویژه‌ای به برنامه‌هاشون بشه.