غذا را به فرزندمان زهر نکنیم

مادرانی که با غذا و تصویر بدنشان مشکل دارند. می‌توانند رفتارهای ناسالم خود را-البته نه از قصد- به فرزندانشان انتقال دهند. اما چطور می‌شود جلوی این کار را گرفت؟ ویرجینیا سول-اسمیت در اپریل ۲۰۲۰ در این گزارش به چرایی این موضوع پرداخته است. ترجمه این گزارش را در ادامه بخوانید:

روزی که نیکولاس خیلی سرسری دربارهٔ اینکه نمی‌خواهد زیاد انگور بخورد چون قند زیادی دارد حرف زد،‌ دوقلوهایش شش ساله بودند.

«من هیچ چیز تحقیر کننده‌ای راجع به خودم نگفتم. ولی فکر کنم لحنم طوری بود که دخترم فوراً‌ متوجه شد که من دارم نسبت به غذا حساسیت نشان می‌دهم.» چون زمانی که او یک کاسه انگور برای بچه‌ها گذاشت تا بخورند،‌دخترش گفت: «مطمئنی من می‌توانم این انگورها را بخورم. خودت گفتی که شکر زیادی دارد.»

نیکولاس یکه خورد. چون متوجه شد امکان دارد رابطه پیچیده و عجیب و غریب خودش نسبت به غذا را به کودکانش هم منتقل کند. او با خودش فکر کرد:« اوه، خدای من.» من فکر می‌کردم در پنهان کردن احساس‌های مزخرفی که باهاشون بزرگ شده بودم خیلی خوب عمل کرده‌ام ولی یک دفعه متوجه شدم که باید تلاش بیشتری کنم.

خود من هم لحظاتی مثل لحظه انگور شکری نیکولاس داشته‌ام؛ زمانی که دختر بزرگم هجده ماهه بود. درحالی که داشتم به شوهرم راجع به اینکه هیچ‌ کدام از شلوارهای جینی که قبل از حاملگی داشته‌ام اندازه‌ام نمی‌شود، غر می‌زدم. گفتم: «من الان اصلاً از بدنم خوشم نمی‌آید». دخترم که حرف‌های ما را شنیده بود شروع کرد به لمس بدن خودش و با خوشحالی گفت: این بدن من هست. من از اینکه او فقط متوجه این شد که هردوی ما بدن داریم و متوجه لحن منفی من نشد خوشحال شدم. البته که فهمیدم این بار شانس آوردم.

تعداد کمی از ما، وقتی وارد والدگری می‌شویم رابطهٔ درخشانی با بدنمان داریم. به ویژه، ما مادران که مراحل فیزیکی مختلفی مثل حاملگی و زایمان را از سر گذرانده‌ایم؛ این سوال همیشه وجود دارد که چگونه با تصویر بدن خودمان و رابطه خود با رژیم‌های مختلف کنار بیایم  بدون اینکه این مسايل را به فرزندمان منتقل کنیم. یک پژوهش جدید که توسط محققین انگلیسی انجام شده اشت نشان می‌دهد، ۱۵.۳درصد زنان تا زمانی که باردار شوند دچار اختلال خوردن می‌شوند. در مطالعه‌ای که پیش‌تر روی ۷۳۹ زن در آستانه مادر شدن، صورت گرفته بود مشخص شد که ۷.۵درصد ملاک‌های اختلال خوردن را پر می‌کنند و یک نفر از چهار نفر به شدت نگران وزن و شکل بدن خود هستند. پس ما چطور می‌توانیم هم چالش‌هایی که خودمان با تصویر بدن خود داریم را مدیریت کنیم و هم همزمان مواظب باشیم تا همین نگرانی‌ها را برای فرزندمان به میراث نگذاری.

کندرین سانویل، استادیار سلامت عمومی بخش علوم تغذیه دانشگاه میشگان می‌گوید: «پژوهش‌ها نشان می‌دهند آنچه شما می‌گویید مهم‌تر از عمل شماست.» او که متخصص پیشگیری از اختلالات خوردن است، این موضوع را نقطه خوبی برای شروع می‌داند. به کلام دیگر، او اعتقاد دارد که حتی‌ اگر با بدن خود مشکل دارید و یا دائم رژیم هستید، تلاش کنید تا به شکل متفاوتی درباره این موضوع با فرزند خود صحبت کنید. با آن‌ها دربارهٔ کم کردن وزن صحبت نکنید و غذا‌ها را به عنوان خوب و بد دسته بندی نکنید و بهتر است به آنها بفهمانید که ارزش آن‌ها به وزنی که دارند بستگی ندارد. البته کلماتی که به کار می‌برید هم از اهمیت زیادی برخوردار است.

اپلکیشن آی‌قصه با قصه‌های مناسب کودکان بیش از ۲۰ هزار نصب در کافه‌بازار دارد.

این موضوع، به خصوص زمانی که درباره اندام و عادات غذایی فرزندتان صحبت می‌کنید،‌ از اهمیت برخوردار است. محققین ۵۸۱ والد کودکان ۹ تا ۱۵ ساله را در مورد شکل‌های مختلف صحبت در رابطه با چربی بدن، را مورد بررسی قرار داده‌اند و سپس شروع به جمع ‌آوری اطلاعات در رابطه با  وزن و رابطه فرزندان آن‌ها با غذا نمودند. آن‌ها متوجه شدند که ۷۶ درصد والدین،‌ در مقابل فرزندانشان، از اندام خود شکایت می کنند. و ۵۱.۵درصد به صورت کلی، در رابطه با خطرات چاقی مفرط صحبت می‌کنند. اما، ۴۳.۶ درصد مستقیماً در رابطه با اندام فرزندانشان حرف می‌زنند و میزان اضافه وزن‌ آن‌ها را رصد می‌کنند و به طور مثال، نظر خود را در رابطه با بازوهای گوشت‌آلود آن‌ها ابراز می‌کنند. طبق نتایج منتشر شده در مجله بین‌المللی اختلالات خوردن،‌فرزندان این گروه آخر، احتمالاً بیشتر از باقی گروه‌ها رفتارهایی همچون زیاده روی در خوردن، یا پنهانی غذا خوردن و یا باقی رفتارهای مشکل دار مرتبط با خوردن را از خود بروز می‌دادند. دکتر سانویل از این مطالعات نتیجه می‌گیرد:‌ لطفآً راجع به اندام فرزندتان به صورت تحقیر آمیز نظر ندهید.

واضح است که صحبت کردن راجع به این موضوع صحیح نیست. از این‌ گذشته، چه کسی از قصد به فرزند خودش توهین می‌کند. ولی اگر وزن یا اشتهای فرزندتان شما را مضطرب ‌کند یا بزرگ شدن بدن فرزندتان خاطرات تلخ گذشته را در شما بیدار کند ممکن است غیرعامدانه راجع به این موضوع صحبت کنید. ریچل میلنر، روانشناس متخصص اختلالات خوردن می‌گوید: والدین اغلب دوست دارند از فرزندشان در مقابل تجربیات بدی که خودشان داشته اند، محافظت کنند. ولی این موضوع اغلب به این شکل می‌شود که اگر من وزن فرزندم را کنترل کنم او مجبور نمی‌شود چالش‌هایی که من تجربه کردم را تجربه کند.

آکادمی پزشکان متخصص اطفال آمریکا در سال ۲۰۱۶ در گزارشی به متخصصین اطفال و والدین توصیه کرد که در رابطه با کاهش وزن با خود کودکان صحبت نکنند. رژ‌یم دادن به کودکان می‌تواند در آینده آن‌ها را بیشتر در معرض اختلالات خوردن قرار دهد. به جای اینکه اضطراب‌های ظاهری و غذایی خود را به فرزندانتان منتقل کنید. از این موقعیت برای‌ آموزش تاب‌آوری استفاده کنید.

آی‌قصه می‌تواند به شما در تربیت درست کودک کمک کند.

دکتر میلنر همچنین می‌گوید که ما نمی‌خواهیم فرزندانمان یاد بگیرند که هر بار که مورد تمسخر قرار گرفتند یا احساس کردند که پذیرفته نشده‌اند بخواهند خود را تغییر دهند. ما می‌خواهیم آ‌ن‌ها در مقابل این فشارها ایستادگی کنند. می‌توانید به تفاوت بدن‌ها در آثار هنری،‌ کتاب‌ها و رسانه هایی که در خانه داریید، اشاره کنید. حتی کودکان نوپا هم می توانند یاد بگیرند که بدن‌ها شکل‌ها و سایزهای مختلفی دارند، و همه آن‌ها به یک اندازه ارزشمندند. زمانی که بزرگ‌تر شدند شما می‌توانید زمانی که در تلویزیون یا کتاب‌ها با موقعیت‌هایی مواجه می‌شدید که شرم نسبت به اندام را نشان می‌دهند درباره آن صحبت کنید و از آن‌ها بخواهید که داستان را دوباره بنویسند.

بدانید که زمانی که شما تقلاهای خودتان را پنهان می‌کنید، فرزندانتان متوجه می‌شوند . آن‌ها می‌بینند که شما نان و برنج خود را کاملا،‌حذف کرده‌اید در صورتی که آنها می‌توانند بیسکویت بخورند. یا می بینند که شما هیچوقت لباس تنگ نمی‌پوشبد چون از بدن خودتان خوشتان نمی‌آید. بچه‌ها مشاهده‌گر های خوبی هستند. ما باید با خودمان صادق باشیم وبدانیم که زمانی که ما رژیم هستیم کودکان ما متوجه می‌شوند. حتی اگر آن‌ها کلام لازم برای توضیح این موضوع را نداشته باشند ولی باز متوجه می‌ شوند که میان شما و غذا اتفاقاتی در جریان هست.

از دادن نظراتی مثل اینکه خوش‌ به حالت که می‌توانی کیک بخوری من فقط می‌توانم هویج بخورم، پرهیز کنید. ممکن هست این طور به نظر برسد که به کودکتان اجازه می‌دهید تا از خوراکی خود لذت ببرد. ولی در عین حال به او این احساس را می‌دهید که خوردن چیزهایی مثل هویج مثل تنبیه می‌ماند. به جای آن تلاش کنید تا غذای خود را در وعده‌های مختلف با کودکانتان شریک شوید.

اپلیکیشن آی‌قصه با ۵۰۰ قصه همراه کودکان در طول شبانه‌روز است.

اگر رژیم غذایی شما به صورتی هست که نمی‌توانید وعده‌های غذایی خود را همراه با فرزندانتان بخورید، به این فکر کنید که آیا رژیم غذایی که این‌ قدر با خانواده متفاوت هست، به عنوان یک والد یا انسان به اندازه کافی سلامت هست؟ ربکا که متخصص تغذیه و مشاور خانواده در واشنگتن دی سی هست می‌گوید اگر شما احساس می‌کنید که باید رژیم غذایی خود را از فرزندتان مخفی کنید شاید آنچه در حقیقت در نظر دارید این است که نمی‌خواهید این کار را انجام دهید اما نمی‌دانید که باید چه کنید. شما به عنوان یک والد ممکن است رابطه خوبی با بدنتان نداشته باشید. لازم هم نیست که پاسخ همه مشکلات را داشته باشید ولی اگر می‌خواهید فرزندانتان هم رابطه متناقض و پیچیده‌ای با پیتزا نداشته باشند. پس باید روی خودتان کار کنید.

توصیه ربکا این است که هر برنامه غذایی و یا ورزشی را با دو سوال ارزیابی کنید:‌آیا این برنامه در طولانی مدت به من اجازه می‌دهد تا رابطه لذت‌بخش و مثبتی با غذا یا حرکت داشته باشم؟ آیا من این روش را با خوش‌حالی به فرزندانم هم آموزش می‌دهم؟‌ اگر پاسخ به این سوالات خیر است پس وقت آن رسیده که اهداف سلامت خود را به شکلی مهربانانه‌تر و مثبت‌تر دنیال کنید. کالری‌ها را فراموش کنید و در عوض از غذا خوردن لذت ببرید.

اخیرا یک مطالعه روی خوردن نشان داد که اینکه به خودمان اجازه دهیم که هر نوع غذایی را بخوریم به ما کمک می‌کند تا تغذیه‌ی متنوع تر و سالم‌تری داشته باشیم. همچنین انتخاب فعالیت فیزیکی‌ای که برای شما لذت‌بخش باشد به جای اینکه خود را مجبور کنید که دراز و نشست انجام دهید تا وزن کنم کنید، باعث می‌شود تا برای مدت طولانی‌تری آن فعالیت را ادامه دهید. از همه مهم‌تر اینکه همان قدر که نسبت به فرزندتان هنگامی که یک مهارت جدید را یاد می‌گیرد صبوری می‌کنید با خودتان هم همان قدر صبور باشید. بیشتر رژیم گیرندگان حرفه‌ای مجبورند سال‌ها تقلا با غذا و رژیم را از نو یاد بگیرند. به خودتان زمان بدهید تا بتوانید رشد کنید.