ناظر روی نیمکت

وقتی داری رو به جلو قدم برمی‌داری و کارت درست پیش می‌رود، یک‌سری از دوستانت زیادی برات هورا می‌کشند، زیادی کنارت می‌ایستند، زیادی تشویقت می‌کنند و حتا زیادی پزت را می‌دهند.

این‌جا می‌تونید قصه‌هایی که برای بچه‌ها نوشتم رو توی آی‌قصه ببنید:)

این دوستان، روی بُرد تو شرط بسته‌اند.

دوستانی هم هستند که روی باخت تو شرط بسته‌اند.
و می‌بینی که خیلی با کاری که می‌کنی خوشحال نیستند.

به‌نظرم نه گروه اول و نه گروه دوم، هیچ‌کدام به موفقیت تو، به پایداری تو، به توسعه گام‌به‌گام تو کمک نمی‌کنند.

دوستانی که آرام و ناظر روی نیمکت کنار تو می‌نشینند و مثل یک مربی مسیرت را ارزیابی می‌کنند، رفتارشان هیجانی نیست و ناراحتی و شادی‌شان از توپ‌هایی که می‌زنی توی دروازه یا می‌زنی توی اوت به‌اندازه و منطقی است، و به جای صرف انرژی روی یک برد یا یک باخت تو، عملکرد و کارنامه تو را بررسی می‌کنند و برای عملکردت در فصل‌های بعدی پیشنهاد می‌دهند.
دقیقا همین دوستان، قابل اعتنا و تکیه کردن هستند.

سرشان سلامت