تاریخ قرون وسطی در اهواز

در دوران اموی و عباسیان در اهواز به عنوان مرکز کشت نیشکر و به عنوان خانه بسیاری از علمای سرشناس شکوفا شد. این مورد توسط مورخان و جغرافی دانان قرون وسطایی مورد بحث قرار گرفته است.

ابن حقال, طبری, ایستاخری, المقدسی, یعقوب, مسعودی, و مستوفی قزوینی. در همان نزدیکی بود فرهنگستان گوندی شاپور, جایی که گفته می شود بیمارستان تدریس امروزی برای اولین بار تاسیس شده است.

Ahvaz was devastated in the Mongol invasions of the 13th and 14th centuries and subsequently declined into a village. The dam and irrigation channels, no longer maintained, eroded and finally collapsed early in the 19th century. During this time Ahvaz was primarily inhabited by the original Khuzhis and a small number of Sabians. Although most Arab migrants fled the city, a few stayed. Some minor cultivation continued, while all evidence of sugarcane plantations is still going on in the Haft Teppe area north of in Ahvaz, although ruins of sugarcane mills from the medieval era remained in existence.[11] Several ruins of water mills also still remain in Shush and Shushtar.

اهواز در تهاجمات مغول در قرون 13 و 14 ویران شد و متعاقبا به یک روستا رو به زوال رفت. کانال های سد و ابیاری, دیگر حفظ, فرسایش یافته و در نهایت در اوایل قرن 19 فرو ریخت. در این مدت اهواز در درجه اول ساکن خوزی های اصلی و تعداد کمی از سابیان بود. اگر چه اکثر مهاجران عرب از شهرستان فرار کرد, چند ماند. برخی از کشت های کوچک ادامه یافت در حالی که تمام شواهد مزارع نیشکر هنوز در منطقه تپه هفت در شمال اهواز ادامه دارد هرچند خرابه های کارخانه های نیشکر از دوران قرون وسطی باقی مانده است.[11] چندین خرابه از کارخانه های تولید نیز هنوز در شوش و شوشتر باقی مانده است.

اهواز شهری است در جنوب غربی ایران و مرکز استان خوزستان. جمعیت اهواز حدود 1300000 نفر است[3] و منطقه ساخته شده با شهر مجاور شیبانی 1136989 نفر را در خود جای داده است. این خانه را به ایرانیان است, اعراب, بختیاری ها, دزفولیس, شوشتری, و دیگران.[4] زبانهایی که در این منطقه صحبت می شود شامل فارسی و عربی و همچنین گویشهای لری (بختیاری) و دزفولی و شوشتری و دیگران است.[5]