ضرورت حضور مربی در عصر یادگیری مجازی

در عصر حاضر که یادگیری الکترونیکی و کلاس های مجازی رشد شدیدی داشته است به تدریج نیاز به حضور مربی کمتر احساس می شود و بجای آن یک نظام اداری مدیریت کلاس و حضور و غیاب و آزمون حاکم می شود. اگر چه ظاهرا همه چیز به خوبی پیش می رود اما بخش مهمی از یادگیری نامحسوس، که مربوط به شخصیت مربی است انجام نمی شود.

همین اصل در مورد کتاب هم صادق است. ما در گذشته یک کتاب کامل را از جلد و مقدمه تا آخر میخواندیم و در نهایت احساسی در مورد نویسنده کتاب و بینش فلسفی او و تجارب شخصی اش و ارزش خاص برخی از عبارات کتاب به دست می آوردیم.

در مقابل، در عصر حاضر، خلاصه کتابهای درسی بسیار رایج شده است و نیز انتخاب عباراتی برای حفظ کردن و آزمون، همچنین انتخاب عبارت از یک کتاب جهت دیگران، در حالیکه این انتخاب باید توسط خود ما و پردازش مغزمان انجام گیرد. اینگونه عملیات، نقش فردی انسان را کم می کند و در همکه چیز به سمت کلیشه ای شدن پیش خواهد رفت حتی جملات محبت آمیز و تشکر و ...

از طرف دیگر؛ چون در عصر سرعت و رقابت هستیم نیاز به روش های یادگیری سریعتر داریم که به آن اشاره شد، پس باید عوارض آن را کم کنیم تا سلامت روان خود را حفظ کنیم. درست همانطوریکه انسان های قدیمیتر به اجبار در یک روز زندگی، چند ساعت پیاده روی داشتند تا نیاز روزمره خود را برآورند، ما باید بطور مصنوعی با ورزش منظم آن را جبران کنیم تا گرفتار مشکل قلبی نشویم. این سلامت روان، در ارتباط حقیقی با دیگران و نیز با مربی و معلم به دست خواهد آمد بنابراین باید وقتی را در ماه به آن اختصاص دهیم.

نکته:

در یادگیری یک اصل یاد گیری تجربی وجود دارد که شاخه ای از یادگیری فعال است:

Experiential learning : learning through experience

در این شیوه یادگیری، مربی لازمست بر تجربه عمیق و چند جانبه فراگیر متمرکز شود که در همه سنی کاربرد دارد اگر چه در کودک موثر تر است(البته چند مرحله دارد اما شروع آن حتما از تجربه حسی فراگیر باید باشد)

مثلا در مورد نقشه ایران میخواهیم پس از کشیدن، استان هایش را رو مقوا ببرد و مثل یک پازل سر هم کند و توضیح دهد در اینکار حس لامسه نیز درگیر شده است و مثال های فراوانی هست.

ما انسانها از نظر سلامت روانی، نیاز به اینگونه یادگیری ها داریم، حتی اگر خیلی زمانبر هستند باید حداقل بخش کوچکی از وقت خود را در تدریس به اینگونه بگذرانیم.