غول‌های خاک گرفته

علی، مهندسی است که در دهه‌های گذشته در صنعت کامپیوتر فعالیت داشته است. او با نوستالژی به روزهایی فکر می‌کند که کامپیوترها موجوداتی عظیم‌الجثه بودند و اتاق‌های بزرگ را اشغال می‌کردند. او مقایسه‌ای بین آن دوران و عصر حاضر انجام می‌دهد و به پیشرفت‌های شگفت‌انگیز فناوری اطلاعات اشاره می‌کند.

صدای وزوز ملایم کولری قدیمی، اتاق را خنک نگه می‌داشت. علی، عینکش را روی بینی‌اش جا به جا کرد و به صفحه نمایش سیاه و سفید مانیتور خیره شد. خطوط کد با سرعتی آهسته روی صفحه می‌رقصیدند. انگار زمان در این اتاق کوچک متوقف شده بود.

علی لبخندی زد و به یاد روزهایی افتاد که این اتاق قلب تپنده‌ی شرکت بود. اتاقی پر از کامپیوترهای عظیم‌الجثه که سیم‌های متعددی به آن‌ها وصل بود و صدایی شبیه به هواپیمای جت تولید می‌کردند. هر کدام از این غول‌های آهنین، قدرت محاسباتی برابر با یک ساختمان امروزی را داشتند.

"آن روزها، کامپیوترها هیولاهایی بودند که باید آن‌ها را رام می‌کردیم." علی در دل گفت. "هر قطعه‌ای از آن‌ها به اندازه یک گنج ارزش داشت. اگر یک لامپ می‌سوخت، کل سیستم از کار می‌افتاد و باید ساعت‌ها وقت صرف تعمیر آن می‌کردیم."

او به اتاق کار فعلی‌اش فکر کرد. اتاقی کوچک و مدرن با یک لپ‌تاپ باریک و سبک که قدرت محاسباتی آن هزاران برابر کامپیوترهای قدیمی بود. دیگر خبری از سیم‌های درهم‌تنیده و صدای نویز نبود. همه چیز با یک کلیک انجام می‌شد.

علی باورش نمی‌شد که در طول عمرش چنین تحولی را دیده باشد. از کامپیوترهایی که اندازه یک اتاق بودند تا گوشی‌های هوشمندی که در جیب جا می‌شدند. از نرم‌افزارهایی که با زبان ماشین نوشته می‌شدند تا برنامه‌های کاربردی پیچیده‌ای که با چند کلیک اجرا می‌شدند.

"انگار دیروز بود که اولین برنامه‌ام را نوشتم. یک بازی ساده که روی یک کامپیوتر خانگی اجرا می‌شد. حالا نگاه کنید، هوش مصنوعی دنیا را تسخیر کرده است. ربات‌ها در حال یادگیری هستند و خودروها خودشان رانندگی می‌کنند."

علی به آینده نگاه کرد و لبخندی بر لب داشت. او می‌دانست که این تازه آغاز راه است و فناوری همچنان به پیشرفت خود ادامه خواهد داد. اما او همیشه با افتخار به گذشته نگاه می‌کرد و به یاد داشت که چگونه از آن غول‌های خاک گرفته، دنیای دیجیتالی امروز را ساخته‌ایم.