ما هم یک جوکر هستیم

به پیشنهاد دوستانم فیلم جوکر رو دیدم، خیلی فیلم عجیبی بود. مثل خود سازنده که همیشه کمدی ساخته و الان یه کمدی درام عجیب!!!!!

اوایلش که فیلم رو میدیدم جذابیت خاصی برام نداشت، آرتور یه بدبخت فلک زده که اسیر ظلم این دنیا شده بود و برام خیلی چیز عجیبی نبود، منم اول فیلم گفتم خب که چی اینم یه بدبختی مثل همه ماها ...

تا اینکه فیلم جلو رفت و دیدم وای خدای من چه اتفاقاتی توی زندگیهامون میفته و ما رو تبدیل به یه هیولا میکنه و بعد چقدر راحت بقیه مثل من میگن خب که چی؟

آرتور شخصیت ترسناک و دلهره آوریه که به شخصه ازینکه بخوام باهاش رو به رو بشم میترسم اما چرا آرتور اون شد؟ فهمیدم سکوت در برابر رنج آدم ها چقدر دردناکه. سکوت در برابر شیون ها و دردی که آدم ها دارن تحمل میکنن چقدر وحشتناکه و چقدر میتونه یه آدم رو ترسناک کنه. جوکر نماد خندیدن همراه با درد بود که خیلی دلم رو به درد آورد. چقدر دنیای ترسناکی شده، اگه تعرض کردن بهش نباید حرفی میزد ولی وقتی حرفی زد باید مجازات میشد. این آدم به کسانیکه بهشون آزاری نرسونده بود کاری نداشت و باهاشون مهربون بود. پس ذاتا آرتور ترسناک و خشمگین نبود بلکه آدمها ازش جوکر ساختن همانکاری که ماها داریم روزانه با هم میکنیم و در برابر رنج و درد همدیگه سکوت میکنیم.

بیشترین درد داستان برام مسیری بود که توی زندگی آرتور طی شده بود، فقط آدمها آخر داستان رو دیدن، ندیدن آرتور چه مسیر سختی رو طی کرده بود و جوکر شد.

‌همزادپنداری من با جوکر همین بود من هم زندگی و مسیر سختی داشتم اما آدمها فقط الان رو میبینن که تو چرا اینگونه سخت و بی روح شده ای؟ در حالیکه مسیر و آدمها چه خراشی رو به روحمان دادند و بعد هم جالبه طلبکارت میشوند. آدمهای داستانی جوکر چقدر آرتور رو به خاطر خودش دوست داشتن؟ همه شان تظاهر به دوست داشتنش میکردند اما آرتور با جان و دل برایشان مایه گذاشت، از مادرش گرفته تا زنی که توی اتوبوس جلوی آرتور نشسته بود و خیلی بد با آرتور برخورد کرد در حالیکه آرتور فقط قصدش خنداندن کودک بود.

آرتور عزیز مرسی ازین فیلم که چقدر خوش نقشت را بازی کردی. مرسی از سازنده اش که چقدر زیبا یک جوکر رو به رخ کشید.

مواظب جوکرهای زندگیمون باشیم. دوست دارم اگه این فیلم رو دیدید شما هم نقد و تحلیلتون رو ازش برام بنویسید، شاید من به نکته ای هنوز پی نبردم.