ارتباط بین چربی ران و نارسایی قلبی و عروقی

سطح بالای چربی ماهیچه ران خطر ابتلا به نارسایی قلبی را پیش بینی می کند

به نقل از واحد خبر کلینیک جوان، محققان خاطر نشان می کنند که چربی نابجا در عضله اسکلتی ( گروهی از عضلات بدن هستند که اصطلاحا حرکات ارادی را انجام می دهند.) ، را می توان از طریق تصویربرداری اندازه گیری کرد و به ترتیب با توجه به محل چربی عضلانی در اطراف یا درون عضله اسکلتی، آنها را به عنوان چربی بین عضلانی یا درون عضلانی طبقه بندی کرد. محققان مطالعه حاضر را برای مشخص کردن ارتباط رسوب چربی بین عضلانی و درون عضلانی با خطر نارسایی قلبی در گروه بزرگی از افراد مسن انجام دادند. محققان از بین جامعه مورد نظر 2399 فرد 70 تا 79 ساله بدون نارسایی قلبی را در ابتدا انتخاب کردند تا در مطالعه ای که با عنوان سلامت، پیری و ترکیب بدن بود مورد استفاده و تجزیه و تحلیل قرار دهند. در این پژوهش اندازه گیری چربی داخل عضلانی و بین عضلانی در ران توسط توموگرافی کامپیوتری تعیین شد و شرکت کنندگان به طور متوسط ​​به مدت 12 سال تحت نظر قرار گرفتند. در طول دوره پیگیری، 485 حادثه نارسایی قلبی وجود داشت. علت برخی از این بیماری های قلبی و عروقی بالا بودن چربی درون عضلانی و بین عضلانی بود. پس از تعدیل چند متغیر مشخص شد که بین سن، جنس، نژاد، تحصیلات، فشار خون، قند خون ناشتا، سیگار کشیدن فعلی، بیماری شایع عروق کرونر و کراتینین، چربی عضلانی بالاتر، اما نه چربی بین عضلانی، به طور قابل توجهی با خطر بالای ابتلا به نارسایی قلبی و عروقی ارتباط وجود دارد.

خطر ابتلا به نارسایی قلبی در افرادی که در بالاترین سطح و درجه چربی عضلانی قرار داشتند در مقایسه با افرادی که در پایین ترین درجه چربی عضلانی قرار داشتند، 34 درصد بیشتر بود. یافته های به دست آمده در این زمینه مستقل از سایر عوامل خطر متابولیک قلبی و معیارهای چاقی شامل شاخص توده بدنی و درصد چربی، قدرت عضلانی و توده عضلانی بود. ارتباط بین چربی عضلانی بالاتر و نارسایی قلبی به نظر می رسد به افزایش خطر بروز نارسایی قلبی منجر شود. محققان خاطرنشان می کنند که عضله اسکلتی علاوه بر نقشی که در تولید نیروی مکانیکی ایفا می کند، یک اندام غدد درون ریز محوری است. آنها اشاره می کنند که تفاوت هایی در زیست شناسی رسوب چربی بین عضلانی و درون عضلانی وجود دارد و رسوب بیش از حد چربی درون عضلانی نتیجه متابولیسم نامنظم چربی است که با مقاومت به انسولین (یک عامل خطر شناخته شده برای ایجاد نارسایی قلبی)، همراه است. در این پژوهش محققان به این نتیجه رسیدند که در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی، تغییرات در عملکرد عضلات اسکلتی آنها به احتمال زیاد تحت تأثیر عوامل متعددی از جمله التهاب، استرس اکسیداتیو (عدم تعادل بین رادیکال های آزاد و آنتی اکسیدان ها در بدن ایجاد می شود.) و عوامل عصبی هورمونی است. از آنجایی که این عوامل در بروز و ایجاد نارسایی قلبی نیز نقش دارند، رسوب چربی داخل عضلانی ممکن است نشان دهنده یک محیط زیستی باشد که خطر بیماری های قلبی را افزایش می دهد.

رویکردهای جدید برای کاهش خطر نارسایی قلبی ؟

سالواتور کربن، دکتر دانشگاه ویرجینیا، می‌گوید که : « یافته‌های این مطالعه به‌طور استثنایی جدید هستند، و شواهد جدیدی ارائه می‌کنند که بخش‌هایی از بدن ، به‌ویژه بافت چربی داخل عضلانی، با توجه به تحقیقاتی که روی افراد مسن انجام گرفت می‌توانند خطر بیماری های قلبی را پیش‌بینی کنند. او خواستار تحقیقات بیشتر برای درک مکانیسم های دخیل و ارزیابی اینکه آیا این عامل خطر را می توان به طور موثر برای کاهش خطر ابتلا به نارسایی قلبی اصلاح کرد، شد. دکتر کُربِن گزارش می دهد که بافت چربی عضلانی می تواند تحت تأثیر مصرف چربی در رژیم غذایی قرار گیرد و با تجمع اسیدهای چرب اشباع شده بدتر شود، که همچنین به مقاومت به انسولین که یک خطر شناخته شده برای ایجاد بیماری های قلبی است، کمک می کند. او همچنین خاطرنشان می کند که به نظر می رسد مقاومت به انسولین ناشی از اسیدهای چرب اشباع در عضله اسکلتی توسط مسیرهای پیش التهابی در خود عضله اسکلتی ایجاد می شود که می توان این فرآیند را توسط اسیدهای چرب تک غیراشباع مانند اسید اولئیک که بیشترین مقدار آن در غذا یافت می شود، معکوس کرد. اسید های چرب تک غیر اشباع مانند اولئیک معمولا در روغن زیتون، روغن کانولا و آووکادو و غیره یافت می شوند. این اسیدهای چرب تک غیر اشباع برای کاهش وزن مفید بوده و به افزایش نرخ متابولیک بدن کمک می کنند. وی افزود : برخی تحقیقات انجام شده نشان داده اند که مهارکننده های SGLT2، همان داروهایی که در درمان دیابت استفاده می شوند می توانند از بیماری های قلبی در افراد در معرض خطر جلوگیری کنند. همچنین باید به این نکته توجه کرد که می توان با کاهش محتوای اسیدهای چرب اشباع شده و افزایش محتوای اسیدهای چرب تک غیراشباع، ترکیب بافت چربی داخل عضلانی را بهبود بخشید.

دکتر کُربِن اظهار کرد در مطالعاتی که در این زمینه انجام گرفته است، باید تلاش شود که با استفاده و انجام آزمایشاتی مانند : تمرین ورزشی، کاهش وزن عمدی، بهبود کیفیت رژیم غذایی با و بدون کاهش وزن (یعنی افزایش اسیدهای چرب تک غیراشباع رژیم غذایی، مانند اسید اولئیک)، و همچنین استراتژی های ضد التهابی دارویی، روی جامعه مورد نظر مشخص کرد که آیا کاهش بافت چربی داخل عضلانی یا بهبود کیفیت آن می تواند در نهایت خطر نارسایی قلبی را در این جمعیت کاهش دهد یا خیر. در آخر باید خاطر نشان کرد که نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می دهد که کیفیت و بالا بودن بافت چربی عضلانی نیز ممکن است نقش مهمی در ایجاد بیماری های قلبی عروقی داشته باشد که البته می توان با استراتژی ها و روش های درمانی تا حدودی در مسیر رفع این مشکل گام برداشت.

منابع :

• https://www.medscape.com/viewarticle/976400?src=rss#vp_2