موفقیت ها در برابر بیماری ایدز، درس هایی برای کووید 19 دارد

چهار دهه پیشرفت در برابر ویروس HIV و آنچه که برای آینده مورد نیاز است

(نویسنده: آنتونی فائوچی[1])

در بحبوحه همه گیری بیماری کووید-19، یک مصیبت جهانی دیگر تا حد زیادی از توجه همگان به دور ماند. از اولین گزارش هایی که در سال 1981 در نهایت به نام ایدز شناخته شد، 40 سال گذشته است. در ابتدا اولین گزارش را به دلیل دور از ذهن بودن و احتمالاً حسن اتفاق، نادیده گرفتم. اما ماه بعد مرکز کنترل و پیشگیری بیماری های آمریکا نظر و مسیر حرفه ای ام را تغییر داد. بر خلاف توصیه مربیانم، تمرکز تحقیقاتم را برای درک این موضوع تغییر دادم که چرا مردان جوان و سالم گریبانگیر شرایط غیر عادی می شوند. به خاطر دارم که با نگرانی در انتظار نتایج اصلی مبارزه علیه بیماری ای بودم که نشانه های به ظاهر بسیار غیر مرتبطی پدید می آورد: پنومونی (ذات الریه)، کوری، ضایعات پوستی و زوال عقل.

روز جهانی ایدز در اول دسامبر سال جاری، نشانگر پیشرفت باور نکردنی در درمان آن است و نیاز به موارد دیگری دارد. در سال های 1984–1983 ثابت شد که ویروس HIV عامل بیماری ایدز است. بلافاصله آزمایش خون برای تشخیص و غربالگری منابع خون اهداء شده انجام شد. اینها محدوده بسیار بزرگ همه گیری بیماری را آشکار کرد: بین سال های 1984 و 1985 انواع جدیدی از بیماری ایدز در ایالات متحده تقریباً دو برابر شد. در نهایت، پیشرفت در درک بیماری – دریافت توالی ژنوم ویروس و فهمیدن نحوه از بین بردن سیستم ایمنی بدن و پیشرفت بیماری– راه را برای ده ها درمان تأیید شده هموار کرد.

در سال 1985 در ایالت متحده، جوان 25 ساله مبتلا به ایدز، امید به زندگی کمتر از دو سال داشت. امروزه فردی با HIVمی تواند در سن بالا به دلایل دیگر انتظار مرگ را داشته باشد. از زمان اوج جهانی بیماری در سال 2004، مرگ و میر مرتبط با ایدز تا %64 کاهش یافت. به طور کلی حدود %73 مردم مبتلا به HIV به درمان دسترسی دارند. با این حال در سال 2020، حدود 700 هزار نفر به دلیل بیماری های مرتبط با ایدز مردند و 38 میلیون نفر با HIV زندگی می کردند. میلیون ها نفر هم در همه گیری کووید-19 کشته و از کار افتاده شدند.

مبارزه علیه HIV نشان می دهد که استفاده از راه های درمانی موجود و راهبردهای پیشگیری در تلاش برای درمان های بهتر، دسترسی به جوامع ضعیف و در نظر گرفتن عدالت، آموزش و امدادرسانی تا چه اندازه اهمیت دارد. در این بین شباهت های زیادی وجود دارد که مرا ناراحت می کند: بعضی از گروه های بیمار چقدر نیاز به مبارزه برای شناخت دارند؛ چقدر اطلاعات نادرست و انکار می تواند بیماری و مرگ را ترویج دهد؛ مداخلات درمانی، چقدر آهسته به جوامع ضعیف می رسد؛ هنگام در نظر گرفتن اولویت های تحقیق درباره بیمار، چقدر آسان می توان به داده های او بی اعتنایی کرد.

ایدز در 40 سال با دوره هایی از تاریکی و امید همراه بوده است. در روزهای ابتدایی و نا امیدکننده همه گیری کووید-19، پزشکان درمان پیشنهادی برای بیماران نداشتند. سوسوی امید همراه با درمان هایی برای عفونت و اولین داروهای ضد ویروسی تا حدودی مؤثر واقع شد. در اواسط دهه 1990، نسخه های ضد ویروسی چند داوریی، پیش آگهی بسیاری از مبتلایان به HIV را از وخیم به عالی تغییر داد. امروزه، ترکیب های دارویی مؤثرتر و با تحمل بهتر به شکل یک قرص روزانه در دسترس هستند.

یک درس مهم در بیماری ایدز این بود که درمان ضد ویروسی، هم به افراد مبتلا به HIV کمک می کند و هم خطر سرایت آن را کاهش می دهد: این درمان، مقدار ویروس را در خون بیماران کم می کند تا زمانی که نه قابل تشخیص باشد و نه قابل انتقال. درک این موضوع که «غیر قابل تشخیص با غیر قابل انتقال یکی است»، یک پیروزی تحقیقاتی و همچنین پیروزی عملی HIV بود که در سرتاسر این سفر تأثیر به سزایی داشته است.

پیشگیری قبل از مواجهه نیز تغییردهنده است: دادن داروهای ضد ویروسی به افراد قبل از اینکه در معرض ویروس HIV قرار بگیرند، می‌تواند بیش از %95 در جلوگیری از ابتلا به آن مؤثر باشد. من گمان می کنم که داروهای مبتنی بر آنتی بادی های تک بنیانی (مونوکلونال) به زودی نقش مهمی در درمان و پیشگیری از ویروس HIV ایفا کنند؛ همان طور که در SARS-CoV-2 نقش داشتند. پیشرفت های پزشکی بدین معناست که اکنون می توان HIV یا ایدز را به عنوان یک تهدید بزرگ سلامت (در ایالات متحده و در سطح جهان) از روی میز حذف کرد. خصوصاً اگر برنامه هایی نظیر طرح اضطراری رئیس‌جمهور برای کمک به ایدز و صندوق جهانی برای مبارزه با ایدز انجام شوند. بیماری های سل و مالاریا همچنان از حمایت قوی برخوردار هستند.

متأسفانه برخی چیزها هرگز ساده نیستند. دریافت درمان در جوامع غنی و فقیر کمتر از اندازه دلخواه است. از جمله دلایل آن فقدان حمل و نقل، مسکن نا مناسب، مسائل مربوط به سلامت روان، سوء مصرف مواد مخدر، خستگی از مصرف بیش از حد دارو، مسمومیت دارویی، انگ و تبعیض است. همچنین اولویت اصلی این است: مادامی که گزینه های بهتری را توسعه می دهیم، اطمینان حاصل کنیم که همه افراد به گزینه های درمانی موجود و پیشگیری دسترسی دارند.

اوایل سال جاری اولین روش های درمانی ضد ویروسی قابل تزریق با اثر طولانی (کابوتگراویر و ریلپیویرین[2])، که ماهی یک بار داده می شود، توسط مسئولان نظارتی تأیید شد. احتمالاً شکل قابل تزریق و طولانی اثر کابوتگراویر به زودی برای استفاده پیشگیرانه تأیید خواهد شد. برای درمان و پیشگیری بیشتر HIV کار هیجان انگیزی در حال انجام است. این کار شامل توسعه داروهای بسیار طولانی اثر است که می تواند شش ماه یک بار یا حتی کمتر مصرف شود.

تدابیری هم برای دسترسی به بهبودی ماندگار HIV وجود دارند. برخی افراد روی از بین بردن مخزن قابل تکثیر HIV کار می کنند (مفهومی که اخیراً تحت عنوان درمان به آن اشاره می شود). واکسن ایمن و مؤثر HIV تا کنون دست یافتنی نبوده است، اما حتی یک واکسن کم و بیش مؤثر هم می تواند همراه با بقیه ابزارها به ایدز، که نگرانی اصلی سلامتی است، پایان دهد. این احتمال وجود دارد که این واکسن بتواند بر پایه برخی ابزارها و برنامه هایی که برای واکسن کووید-19 استفاده می گردد (از جمله RNAپیغام رسان و بهینه سازی ایمونو ژن ها برای ایجاد مؤثرترین پاسخ سیستم ایمنی)، ساخته شود.

چالش محققان با ورود به دهه پنجم بیماری ایدز این است که با جوامع در معرض خطر کار کنند تا درمان و پیشگیری را به افرادی که که در جهان به آن نیاز دارند، برسانند.

مترجم: سیمین بافنده

2 دسامبر 2021 – 11 آذر 1400

[1] آنتونی فائوچی مدیر مؤسسه ملی آلرژی و بیماری های عفونی در مؤسسه ملی سلامت آمریکا در بِتِسدای ماریلند است.

[2] Cabotegravir & Rilpivirin