آیا آنچه که دیدم خود خداوند بود؟

جمال خدا

در دوران اقامت در زادگاه ییلاقی ام در دازگاره در ماه رمضان که مصادف با زمستانی بغایت سرد و طوفانی و برفی بود یک روز صبح بهنگام طلوع آفتاب از اطاقم بیرون آمدم که بناگاه مواجه با چیزی شدم که در خواب هم میسر نبود و مطلقاً قابل وصف هم نیست. کل طبیعت از خاک و صخره ها و کوهها و درختان و علفزارها و سنگریزه ها تبدیل به اقیانوس بیکرانی از طوفان انواری شده بود که چنین رنگهائی را هرگز ندیده بودم: گوئی هر ذره ای تبدیل به منشوری شده بود و ذات حیات و ماده را متبلور و منور ساخته بود. در آن لحظه به یاد آن آیه قرآن افتادم که یکی از نشانه های آخرالزمان و قیامت است که: در آن روز زمین به نور پروردگارش مشعشع و منور می شود.

آیا آنچه که دیدم خود خداوند بود؟ بی تردید حضوری از وجودش بود. همانطور که کلاً بقول قران هر چیزی در این جهان نشانه و حضوری از اوست و کل جهان هستی محضر اوست. ولی وجود او نیست.

آری این خدائی که نور مطلق است خدای ازلی است که هیچ هویت و جمالی هم ندارد ولی خدای آخرت و قیامت چنین نیست بلکه درست مثل انسان دارای چشم و گوش و جمال است منتهی دارای ذات و موجودیتی نوری است و نه خاکی. این خداوند در توصیف عارفانه برخی از عارفان واصل آمده است و عرفان ناب چیزی جز توصیف جمال او نیست. او انسان مطلق است.

از کتاب خداشناسی عرفانی ص 44 اثر استاد علی اکبر خانجانی
ایشان مولف 179جلدکتاب بکر هستند که همگی را بصورت رایگان در اختیار عموم قرار داده اند: