این قسمتش را حذف کن !

این قسمتش را حذف کن!

در پست قبل گفتیم که یکی از ادّعاهای «احمد بصری»، ادّعای عصمت است. در این پیام به پاسخ این ادّعا خواهیم پرداخت.

نخست باید عصمت را معنا و سپس روایتی که او به آن استناد کرده است را بررسی کنیم. عصمت، در لغت به معناى منع و در اصطلاح به معناى محفوظ بودنِ عدّه‌اى خاص از بندگان خداوند از گناه، اشتباه، سهو و فراموشی است.

«احمد بصری» با استناد ناقص به روایت شیخ صدوق، پیامبر خدا و ائمۀ معصومین را غیر از امر تبلیغ رسالت، حتی در عبادات نیز «جائز‌السهو و النسیان» (یعنی در عبادات دچار خطا و فراموشی می‌شوند) دانسته است.

این استناد در حالی است که «احمد بصری» ادامهٔ سخن شیخ صدوق را بیان نکرده و نظریهٔ ایشان را تقطیع کرده است. ادامهٔ حذف‌شدهٔ سخن شیخ صدوق چنین است:

«سهو (فراموشی) نبی، مانند سهو دیگر مردمان نیست، زیرا سهو او از ناحیهٔ ‌خداوند است و در حقیقت، نوعی به سهو انداختن است تا معلوم شود پیامبر نیز بشری مخلوق است تا مبادا مردم او را خدا در نظر بگیرند و از خداوند روی برگردانند و این بر‌خلاف سهو سایر مردم است که از ناحیهٔ‌ شیطان و نفوذ اوست و حال آن‌که شیطان بر پیامبر و پیشوایان دین، سلطه و نفوذ ندارد: «إِنَّما سُلْطانُهُ عَلَى‌الَّذینَ یَتَوَلَّوْنَهُ وَ الَّذینَ هُمْ بِهِ مُشْرِکُون‌ و مَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْغاوین‌»*۱

۱- من لا یحضره‌‌الفقیه، ج ۱، ص ۳۶۰

#یمانی_دروغین