شکست بزرگ مک دونالد در ویتنام

هنگامی که در سال 2014، مک دونالد برای اولین بار وارد ویتنام شد، با استقبال گرمی مواجه شد.
مردم محلی در صف های طولانی منتظر ماندند تا طعم جدیدی از غذا را تجربه کنند. در ماه اول شروع به کار مک دونالد، چهارصدهزار مشتری مشتاقانه و با خوشحالی، پول خود را صرف این احساس جدید کردند.

به نظر می رسید حضور مک دونالد در این کشور شرق آسیا موفقیت بزرگی باشد اما در تجارت، واقعیت اغلب متفاوت از پیش بینی ها است.

هم اکنون، مک دونالد تنها حدود 22 شعبه در کل ویتنام دارد. بیایید نگاهی بیندازیم که چرا مک دونالد در ویتنام به رکود رسید و نتوانست گسترش یابد.

دلیل 1: سرویس سریع مک دونالد سریع تر از غذاهای ویتنامی نبود

مردم ویتنام، سال های زیادی است که با مفهوم فست فود آشنایی دارند. banh mi و Pho دو نمونه شاخص این فست فودها هستند.
Pho یک سوپ نودل ویتنامی است که فروشندگان محلی می توانند در عرض چند ثانیه تهیه کنند. به طور کلی، تمام کاری که باید انجام دهند این است که مواد جامد را در یک کاسه قرار داده و در ادامه، آب داغ و سایر مواد مایع مانند آبگوشت را به آن اضافه کنند.
Banh mi هم نوعی ساندویچ است و در مدت بسیار کوتاهی آماده می شود.

بنابراین امتیاز منحصر به فرد مک دونالد - یعنی ارائه خدمات سریع - هیچ اهمیتی در ویتنام ندارد زیرا مردم محلی می توانند خدمات سریعتری را از فروشگاه های سنتی ویتنامی دریافت کنند.
دلیل 2: رقابت محلی سخت بود

از سال 2018، حدود 540،000 فروشگاه مواد غذایی در ویتنام وجود داشته است - تقریبا 430،000 از این فروشگاه ها، فروشندگان محلی بودند.

ده ها سال است که فرهنگ غذای خیابانی در این کشور وجود دارد. مواد غذایی به راحتی در دسترس است، خواه در سطح زمین یا آب. شما حتی می توانید از فروشنده هایی که فروشگاه خود را از طریق یک قایق اداره می کنند، مواد غذایی بخرید.

این را با مک دونالد مقایسه کنید - یک رستوران فست فود که دارای منویی است که بیشتر از همبرگر و نوشیدنی تشکیل شده است.

افراد محلی نمی خواستند موارد محدود مک دونالد را انتخاب کنند زیرا گزینه های دیگری و متنوعی داشتند، آن هم گزینه هایی ارزان تر و سنتی!

دلیل 3: جنگ ویتنام موانع سیاسی ایجاد کرده است

جنگ ویتنام، یکی از ویران کننده ترین جنگ های تاریخ است. بسیاری جان باختند و افرادی که زنده ماندند، با صدمات جسمی یا اختلات و عوارض جنگ زندگی کردند.

تلخی شدید بین ایالات متحده و ویتنام، تجارت بین دو کشور را برای سالهای طولانی متوقف کرد. اما در سال 1995، رهبران هر دو کشور تصمیم گرفتند درهای خود را برای تجارت به روی هم باز کنند.

در سال 1997، KFC وارد ویتنام شد. و این به ظاهر پایانی بر مشکلات تجاری دو کشور بود.
اما در تمام این سالها که دولت، ورود مشاغل آمریکایی ممنوع کرده بود، شکاف بازار فروشگاه های مواد غذایی توسط صاحبان مشاغل محلی پر شد.
به همین دلیل مردم ویتنام نیازی به حضور یک برند خارجی برای تامین نیازهایشان نداشتند.

دلیل 4: مک دونالد از استراتژی قیمت گذاری غربی در شرق استفاده کرده است

در حال حاضر، یک Big Mac در ویتنام 2.82 دلار قیمت دارد. این قیمت برای غرب با توجه به سطح درآمد غربی ها، یک عدد منطقی است. اما برای مشتریان محلی، این به اندازه هزینه حق بیمه است!

یک وعده غذایی در یک رستوران محلی ویتنامی حدود 50،000 دانگ ( دانگ واحد پول ویتنام است) (2.16 دلار) هزینه دارد، در حالی که یک وعده غذایی مک دونالد می تواند تا دو برابر باشد یعنی 100000 دانگ.

پرداخت دوبرابر هزینه برای یک برگر، یک لیوان نوشابه و مقداری سیب زمینی سرخ شده برای مشتریان ویتنامی جذابیتی ندارد. حتی اگر در منو، غذاهای محلی مانند برنج مرغ و برنج گوشت کبابی با تخم مرغ وجود داشته باشد، اکثر قریب به اتفاق مشتریان برای تهیه مکرر مک دونالد از نظر مالی آماده نبودند.

دلیل 5: منوی مک دونالد با فرهنگ غذایی ویتنام سازگاری ندارد

دلیل شکست استارباکس در استرالیا و شکست KFC در اسرائیل، همین ناسازگاری با فرهنگ غذایی بومی است.

اگرچه افراد محلی هر از گاهی به یک pho سریع علاقه دارند، این چیزی نیست که همیشه می خورند. در سنت ویتنامی، رایج است که تمام خانواده (یا یک دسته از دوستان) کنار هم بنشینند و غذای خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارند.

اول از همه، همبرگر را نمی توان به اشتراک گذاشت، مگر اینکه کسی با علائم دندان روی نان مشکلی نداشته باشد! خلاصه اینکه همبرگرها نوع غذایی نیستند که بیشتر مردم بخواهند آنها را به اشتراک بگذارند. ثانیا، فرهنگ "سریع غذا خوردن و ترک محل" با فرهنگ "نشستن، استراحت کردن و به اشتراک گذاشتن" ویتنام مطابقت ندارد.

حرف آخر:
شاید ورود به یک بازار در ابتدا بسیار آسان به نظر برسد، اما حفظ تجارت و بدست آوردن بخش قابل توجهی از سهم بازار، یک مسئله کاملاً متفاوت است.

مک دونالد مجبور است با چند فروشگاه محدود خود، با صدها هزار فروشگاه های محلی این کشور رقابت کند. البته این شرکت هنوز برنامه ای برای عقب نشینی ندارد ولی آمارها نشان می دهند که ماندن در بازار ویتنام برای مک دونالد، بسیار چالش برانگیز خواهد بود.

نظر شما در مورد آینده مک دونالد در ویتنام چیست؟