بچه هامونو نصیحت بکنیم یا نه!!

یکی از مشکلات ما با فرزندانمون اینه که گاهی دچار یه مشکلی میشیم تحت عنوان "نصیحت کردن"!

نصیحت کردن یعنی زیاد حرف زدن و تاکیدِ زیاد روی یک موضوع، به یه مرحله ای میرسه که گوش بچه از یه جایی به بعد شروع میکنه به سوت کشیدن.

به این معنا که مثلا بابا داره حرف میزنه، فرزند صدا و کلماتش رو هم میشنوه ولی چیزی وارد مغزش نمیشه و اون قدر جدی نمیگیره .

هی تکرارهای مکرری که باید درس بخونی و رشد بکنی و .. رو انجام ندیم، مخصوصا اگر در کنار تحقیر کردن باشه.

برعکس این اگر بتونیم از موفقیت های بچه و حادثه هایی که میتونه مدیریت کنه یه بت بسازیم.مثلا بگیم خیلی اونجا خوب مدیریت کردی، تو صحبتی که با عمو داشتی خوب منطقی حرف زدی و ....

تایید کردن ها توی هر سنی فوق العاده ست، مخصوصا سن کودکی و نوجوانی که مثل اکسیژنه برای آدم.

قسمت بعدی که خیلی مفیده، شرکت کردنِ اون توی تصمیم های خونه ست، مخصوصا تو فضای مسافرت رفتن، کجا بریم و کجا بمونیم و ...؟

این که جدی گرفته بشه و مامان یا بابا یه ورقه ای بیاره اینا رو یادداشت کنه .

در تفریحات نظر گرفته بشه و همه با هم بازی کنن.کری خوانی های پدر و دختر و پدر پسری و مادر دختری و ...

شاید یکی از قشنگترین کارهایی که میتونیم انجام بدیم اینه که یک شب در فضای آرام پدر و مادر و خواهر یا برادر بزرگتر بشینن و با آرامش روی کاغذ یک مسیری برای آیندش ترسیم بکنن. یعنی بابا مثلا بیاد بگه دختر ببین این مسیر تحصیلته، سال به سال از اون سنی که درش قرار داره تا زمان کنکور و بعد مسیر کارشناسیش رو بنویسین، طبق سالها این مسیر نوشته بشه که اون دختر یا پسر سالهای رشدش رو به صورت ملموس ببینه. این باعث میشه که از خیلی از هیجانات جلوگیری بشه، مثل ازدواج های بی حساب و کتاب و هیجانات نوجوانانی و .....

برای دسترسی به متن کامل اینجا کلیک کنید یا به لینک زیر بروید :