یک بار برای همیشه :«نه»!!!!!

می خواهم تجربه ی خودم از یکی از تمرین های جورنال چگونه رنجی را که نمی توانیم درمان کنیم به دوش بکشیم را بهتان بگویم.

تمرین نه، نه و نه

قرار است به همه ی حرف های مفت، پیشنهاد های مسخره، محبت های اضافی، کلماتی که ناخواسته از دهان اطرافیان مان بیرون آمدند و قلب مان را شکستند و .... به همه و همه یک «نه» محکم بگوییم.

من این تمرین را روز 23 خرداد انجام دادم و تصمیم گرفتم امروز با شما به اشتراک بگذارم.

قدرت کلمه ی «نه» را دست کم نگیرید:دو حرف کوچک، نیرویی فراوان
قدرت خاصی در نه گفتن هست.
در یک صفحه خالی با نوشتن کلمه ی نه شروع به کار کنید.آن را کوچک بنویسید، بزرگ بنویسید.دوباره بنویسید.آن را کلاژ کنید.حروفش را تو خالی بنویسید و فضای خالی آن را با چیز هایی که از آن ها امتناع می کنید پر کنید. میلیون ها «نه»ی کوچک روی تمام سطح صفحه بنویسید.روی صفحه به آنها فضا بدهید تا «نه» ی شما به هر روشی که می خواهد گفته شود.

سپس پشت صفحه بنویسد که نه گفتن چه احساسی داشت؟

«نه» های من:

نه! فراموشش نمیکنم.

نه!جای خالی اش هیچ وقت پر نمی شود.

نه!هیچ کس نمی تواند جای او را بگیرد.

نه! کسی نمی تواند ادعای پدری کند.

نه!من نمی خواهم کسی به من ترحم کند!

نه!به دخالت های بی جای تان

نه!به نصیحت های اضافی تان

نه!به کلمات بی رحم تان

نه!به بی وفایی های تان

نه!به حرف هایی که تحمیل کردید

نه!به کارهای جاهلانه ای که کردید

نه!به بی توجهی هایی که کردید

نه!به نمکدان هایی که شکستید

نه! به روز هایی که تنهایمان گذاشتید

نه!به همه ی آن دفعاتی که گفتید گریه نکن

نه! به آن موقع که گفتید من هم همینطر

نه! به آن موقع که گفتید درست میشود

نه! به آن موقع که طوری به من نگاه کردید که چشمانتان می گفتند«بزرگ میشی یادت میره»

و نه

به تمام توقعات کوچکِ بزرگی که از من داشتید.

احساساتم نسبت به تمرین:

بعد از 10 ماه و 12 روز جرات پیدا کردم به همه شان بگویم: نه!
البته روی کاغذ.
به همه ی آنهایی که فکر کردند فراموشت میکنم.
همه اونهایی فکر کردند می تونند جای تو را پر کنند.
همه ی آنها که فکر فکر کدند اجازه دارند چون تو نیستی جای من تصمیم بگیرند
به همه شان گفتم:
نه

شما به چه چیز ها و چه افرادی نه می گویید!

اگر دوست داشتید توی کامنت ها بنویسید.

پست های قبلی