راهنمای عملی برنامه درمانی لیدکامب

فصل 2: برنامه لیدکامب و سایر رویکردهای درمانی

اهداف فصل دوم: انتظار میرود خواننده پس از مطالعه این فصل به اهداف زیر دست پیدا کند:

• با تاریخچه درمان لکنت کودکان آشنا شود.
• رویکردهای مختلف درمان لکنت کودکان را بشناسد.
• تفاوت ها و شباهت های برنامه لیدکامب با سایر رویکردها را بداند.
• روند اجرا و تفاوت برنامه‌های ساختمند و غیرساختمند را بداند.

هدف این کتاب، معرفی برنامه درمانی لیدکامب بعنوان یک رویکرد مبتنی بر شواهد به درمانگران گفتار و زبان است. در همین راستا، این فصل به ارائه پیشینه تاریخی درمان لکنت در کودکان پیش دبستانی، و شرح شباهت ها و تفاوت های برنامه لیدکامب با سایر رویکردهای درمانی می پردازد.

1-2. تاریخچه درمان لکنت در کودکان خردسال

بدون شک اولین درمان ها برای کودکان زیر شش سال، توسط والدین انجام می گیرد. در برهه ای از مراحل رشد گفتار و زبان، کودکانی که مستعد لکنت هستند، لکنت کردن را آغاز می کنند. در این میان برخی از والدین شروع به اصلاح و برخی با استفاده از گفتار آرام شروع به آرام کردن آن می کنند. بنابراین بحث اینکه کدام روش درمانی برای کودکان دارای لکنت مفیدتر است، مطرح می شود.

مروری بر درمان های انجام شده برای کودکان دارای لکنت نشان می دهد که در گذشته از چهار رویکرد مختلف برای درمان استفاده می شده است. یکی از این رویکردها که تقریباً یک قرن قدمت دارد حاکی از آن است که والد و درمانگر نباید توجه کودک را به لکنتش جلب نمایند. حامیان این رویکرد از روش های غیرمستقیم برای درمان استفاده می کنند و سعی در کاهش تنش های ارتباطی و فشارهای زندگی دارند. رویکرد دیگر، یک درمان غیررسمی مستقیم است که توسط والدین اجرا می شود. در این رویکرد والدین به طور خودانگیخته و یا با توصیه متخصص از کودک می خواهند تا گفتار خود را متوقف سازد و بدون لکنت صحبت کند.

در رویکرد سوم که توسط ون رایپر مطرح شد، لکنت کودک به طور مستقیم تحت درمان قرار می گیرد. در این رویکرد گفتار روان بازخورد مثبت و گفتار ناروان بازخورد منفی می گیرد. برای ایجاد گفتار روان، والد علاوه  بر این که در لحظه وقوع لکنت، با تکرار روان کلمات لکنت شده کودک را تحریک می کند، باید محیط کودک را نیز دست خوش تغییراتی کند. اما حامیان این رویکرد نیز به والدین جهت آگاه شدن کودک هشدار می دهند. استدلال آن ها این است که «در صورت عدم آگاهی، کودک واکنش های مقاومتی و انزواجویانه بروز نمی دهد». رویکرد چهارم که از رویکرد ون رایپر مستقیم تر است، استفاده ساختمند از پاداش و تنبیه را پیشنهاد می کند. طرفداران این رویکرد، برنامه لیدکامب را طراحی نموده اند.

2-2. رویکردهای غیرمستقیم

رویکردهای مورد پذیرش در قرن بیستم رویکردهای غیرمستقیم بودند. در این رویکردها برای دستیابی به گفتار روان، باید محیط کودک را «بدون آگاه کردن وی از لکنتش» تغییر داد.

مشاهده ادامه مطلب در سایت محسنی بوک (بر روی لینک زیر کلیک نمایید)

بخشی از کتاب راهنمای عملی برنامه درمانی لیدکامب