معرفی کتاب پاتولوژی بالینی صوت

بخشی از فصل 3 : ارزیبی تشخیصی صوت

اهداف اصلی ارزیابی تشخیصی صوت عبارتند از: کشف عوامل رفتاری، فیزیولوژیک و علت‌شناسی مربوط به ایجاد و ثبات اختلال صوت، توصیف علائم صوتی ناهنجار، درک این که چگونه اختلال روی زیرمجموعه‌های صوت (تنفس، آواسازی، و تشدید) اثر می‌گذارد و طراحی یک برنامه‌ی درمانی نظام‌مند. در یک برنامه‌ی نظام‌مند ارزیابی که برای تعیین علل خاص اختلالات طراحی شده است، گفتاردرمانگران از دانش خود (در زمینه‌ی-م) آناتومی و فیزیولوژی حنجره، پاتولوژی‌های مکانیسم حنجره و علل رایج (اختلالات صوت-م) استفاده می‌کنند. به محض شناسایی علل، علائم توصیف شده و تاثیرشان روی مکانیسم‌های تولید صوت، مشخص می‌شود؛ (سپس-م) یک برنامه درمانی متناسب با مشکلات و نیازهای هر فرد طراحی می‌گردد. به گفته جی پائول مور، تشخیص، فرآیند کشف علل مجموعه‌ای از علائم است. تشخیص اختلالات صوت معمولا دربرگیرنده‌ی شناسایی و توصیف تغییرات صوتی فرد و جستجوی سازمان یافته عواملی می‌باشد که این تغییرات را به وجود آورده‌اند.
گفتاردرمانگر ممکن است از ارزیابی صوت به عنوان ابزاری برای آموزش و انگیزه دادن به بیمار استفاده کند. اکثر بیماران اطلاع اندکی از (نحوه‌ی-م) تولید صوت دارند. بیشتر بیمارانی که اختلالات صوت دارند، درک اندکی از مشکل خود دارند. حین ارزیابی تشخیصی، مفید است که گفتاردرمانگر نحوه‌ی تولید صوت و اثرات ویژه‌ای را که پاتولوژی بر تغییرات صوتی داشته است، به زبان ساده (برای بیمار-م) توضیح دهد. با درک (نحوه-م) تولید صوت، بیمار می‌تواند به سوالات مخصوصی که برای کشف علل مشکل می‌باشند، پاسخ بهتری دهد. زمانی که بیمار به خوبی (درباره‌ی نحوه‌ی تولید صوت و اثرات پاتولوژی بر آن-م) مطلع می‌شود، عموما برای پیگیری درمان، انگیزه‌ی بیشتری پیدا می‌کند. بیمارانی که علل (ایجاد اختلال-م) را متوجه می‌شوند، رویکرد درمانی سازمان یافته‌ای دریافت می‌کنند؛ به آنها تخمینی از زمان تکمیل برنامه‌ی (درمانی-م) داده شود و نگرش مثبتی به درمان پیدا می‌کنند.

جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی عنوان زیر کلیک نمایید:

کتاب پاتولوژی بالینی صوت