الزام سکونت مدیران و خانواده‌ها در مناطق عملیاتی؛ گامی برای توسعه پایدار

اگر می‌خواهید در جنوب مسئولیت بگیرید، خانواده خود را نیز به جنوب بیاورید. حضور پروازی مدیران در مناطق عملیاتی نفت، گاز و پتروشیمی جنوب، چالش‌های مدیریتی و اجتماعی بسیاری به همراه داشته است. سکونت دائمی مدیران و خانواده‌هایشان می‌تواند هزینه‌ها را کاهش داده و ارتباط مؤثرتری با جامعه محلی ایجاد کند.

به گزارش خبرنگار موج انرژی، طی سال‌های اخیر موضوع انتصاب مدیران غیربومی و حضور پروازی آنان در مناطق عملیاتی صنایع نفت، گاز و پتروشیمی استان بوشهر به ویژه عسلویه، کنگان و جم به یکی از چالش‌های بزرگ مدیریتی در این حوزه تبدیل شده است. این وضعیت که هزینه‌های مالی و مدیریتی سنگینی برای شرکت‌ها به همراه دارد، با انتقادهای گسترده از سوی مردم، کارکنان و حتی مسئولان روبرو شده است. این مسائل نه‌تنها باعث کاهش اثربخشی این شرکت‌ها شده، بلکه بی‌اعتمادی بین جامعه محلی و مدیران شرکت‌ها را نیز افزایش داده است.

چرا سکونت دائمی مدیران و خانواده‌های آنان در مناطق عملیاتی ضروری است؟

1. بهبود ارتباط با جامعه محلی و تحقق مسئولیت اجتماعی: حضور دائمی مدیران در منطقه، شناخت عمیق‌تری از فرهنگ و مشکلات محلی ایجاد کرده و ارتباط مؤثرتری با مردم منطقه برقرار می‌کند. مدیرانی که به‌صورت پروازی فعالیت می‌کنند، به دلیل عدم تعامل نزدیک با مردم محلی، نمی‌توانند در اجرای برنامه‌های مسئولیت اجتماعی و توسعه پایدار تأثیرگذار باشند.
2. درک بهتر نیازها و مشکلات محلی: مدیرانی که به همراه خانواده‌هایشان در مناطق عملیاتی سکونت دارند، به‌خوبی با شرایط زندگی و نیازهای مردم منطقه آشنا می‌شوند. این تجربه از نزدیک، به آنها امکان می‌دهد تصمیمات و سیاست‌های بهتری برای بهبود شرایط اقتصادی و اجتماعی منطقه اتخاذ کنند و چالش‌های محلی و مشکلات کارکنان خود را بهتر درک نمایند.
3. کاهش هزینه‌های غیرضروری برای شرکت‌ها: حضور پروازی مدیران غیربومی از پایتخت و سایر شهرها به عسلویه و مناطق عملیاتی، هزینه‌های بسیاری برای شرکت‌ها ایجاد کرده است. این هزینه‌ها شامل رفت‌وآمد، اقامت موقت و سایر هزینه‌های مرتبط با حضور غیربومی می‌شود. منابع مالی که صرف جابجایی پروازی می‌شود، می‌تواند به توسعه منطقه و ارائه خدمات بهتر به مردم محلی اختصاص یابد.
4. افزایش انگیزه کارکنان ساکن: کارکنان بومی و یا ساکن که خانواده‌هایشان را در شرایط سخت منطقه همراه خود دارند، هنگامی که می‌بینند مدیران و خانواده‌های آنان حاضر به سکونت در همان شرایط نیستند، دچار حس بی‌عدالتی می‌شوند. این حس ناخوشایند می‌تواند انگیزه و تعهد کاری کارکنان را کاهش داده و عملکرد مجموعه را تضعیف کند.
5. نظارت و پیگیری مؤثرتر بر پروژه‌ها و فعالیت‌ها: مدیرانی که به‌طور دائمی در محل حضور دارند، می‌توانند مستمر و مؤثر بر روند پروژه‌ها و برنامه‌های شرکت نظارت کنند. حضور پروازی و غیربومی این نظارت را به‌شدت کاهش داده و موجب تعویق پروژه‌ها و کاهش کیفیت آنها می‌شود.

ضرورت تدوین دستورالعمل و الزام مدیران به سکونت در منطقه

با توجه به شرایط و انتقادات موجود، ضروری است که دولت و نهادهای نظارتی دستورالعمل‌هایی مشخص برای شرکت‌های نفت، گاز و پتروشیمی تدوین کنند که بر اساس آن، سکونت دائمی مدیران ارشد و انتقال خانواده‌هایشان به منطقه به‌عنوان یک شرط اصلی برای انتصاب آنان در نظر گرفته شود. در صورت وجود متخصصان غیربومی که حضورشان ضروری است، باید انتقال خانواده‌های آنها نیز به‌عنوان بخشی از تعهدات شغلی‌شان لحاظ گردد.

پیشنهادهایی برای مدیریت بهتر و تشویق به حضور دائمی مدیران

• تخصیص مشوق‌های مالی و امکانات رفاهی: به‌منظور تشویق مدیران و خانواده‌های آنان به سکونت در منطقه، شرکت‌ها می‌توانند امکانات رفاهی مناسبی برای زندگی در منطقه فراهم کنند. ایجاد زیرساخت‌های آموزشی و درمانی مناسب برای خانواده‌ها و همچنین بسته‌های حمایتی برای تسهیل زندگی در منطقه از جمله اقدامات پیشنهادی است.
• ایجاد سیستم‌های نظارتی برای ارزیابی حضور مدیران: حضور مدیران و عملکرد آنان باید به‌طور منظم رصد و بررسی شود تا از سوءاستفاده‌های احتمالی و مدیریت‌های غیردائمی جلوگیری شود. این سیستم نظارتی می‌تواند شامل گزارش‌های منظم و بررسی دقیق اثرگذاری آنان بر منطقه باشد.
• تدوین نظام تنبیهی برای مدیرانی که از اقامت در منطقه خودداری می‌کنند: لازم است که در صورت عدم تمایل مدیران به سکونت در منطقه، با استفاده از نظام‌های تنبیهی و عدم تمدید قراردادهای پروازی، از استمرار مدیریت این افراد جلوگیری شود. این نظام تنبیهی می‌تواند شامل کاهش حقوق و مزایا و عدم ترفیع در سمت‌های بالاتر باشد.

مدیریت شرکت‌های بزرگ صنعتی مستقر در مناطق عملیاتی بدون تعامل نزدیک با جامعه محلی و عدم درک مشکلات و نیازهای مردم، نمی‌تواند مؤثر واقع شود. مدیرانی که حاضر به حضور دائمی در این مناطق نیستند، به‌طور ناخواسته منافع خود و خانواده‌شان را در اولویت قرار می‌دهند و نمی‌توانند نقش موثری در بهبود و توسعه پایدار منطقه ایفا کنند. شرط سکونت دائمی و حضور فعال مدیران در مناطق عملیاتی باید به‌عنوان بخشی از مسئولیت شغلی آنان در نظر گرفته شود. این رویکرد نه‌تنها کیفیت خدمات‌رسانی و مسئولیت‌پذیری اجتماعی شرکت‌ها را بهبود می‌بخشد، بلکه گامی اساسی در مسیر توسعه متوازن و افزایش بهره‌وری در صنایع کشور خواهد بود.