در کلاس جناب عادل طالبی چه میگذرد(بخش اول،ارتباط پاستیل با دیجیتال مارکتینگ)

سلام

این نوشته برای من یه تکلیفه ولی شما به چشم یک روایت ببینین که میتونه نقطه عطف زندگی هر کسی باشه.امیدوارم که در مورد من هم همینطور باشه

یه سوال:اگه شما آدمی باشین با 36 سال سن،لیسانس الکترونیک،لیسانس حسابداری،ارشد MBA و 13 سال سابقه کار در حیطه حسابداری به همراه حقوق مکفی و امنیت شغلی در یک شرکت معتبر،آخرین کاری که باید در زمینه پیشرفت شغلی انجام بدین چیه؟چی؟آفرین، کاری که اولین انتخاب من بود:از این شاخه به اون شاخه پریدن.

از کجا شروع شد؟از اینجا:از لوبیا پلو.نشسته بودیم تو سلف سرکار.دیدم دوتا از همکارا سریعتر از حد معمول دارن غذاشونو میخورن و مهم تر از همه ته دیگشونم نخورده پاشدن بدو بدو رفتن.

رفتن و 6 ساعت بعد خسته و داغون ولی پر حرف و سوال برانگیز برگشتن و با چنتا سوال دیدم که آدم ممکنه در 36 سالگی و 13 سال سابقه کار رسمی و... بفهمه گمشدش چیز دیگه ایه اونم از کجا؟ از یه لوبیا پلو. متوجهین عدم رضایت شغلی یعنی چی؟صبح که از خواب پامیشین باذوق میرین سرکار یا محاسبه میکنین چن سال و چند ماه و چند روز دیگه باید به این شغل کوفتی ادامه بدین تا بازنشسته بشین؟

و من دوس داشتم کلاس جناب آقای طالبی بشه نقطه عطف. امیدوارم بشه.از کجا میفهمم ممکنه بشه؟چون 5 ساعت سرکلاسش میشینم انگار شهربازی نشستم.خسته نمیشم؟چرا میشم.ولی آدم شهربازی هم خسته میشه ولی با لذت

کلاسش چطوره؟یاد میگیری .نخوای هم جوری با خاک یکسان میشی که ترجیح میدی یاد بگیری.درس نخونی یا تمرین انجام نشی منفی میگیری. ولی من به شخصه آدمی هستم به شدت جهان سومی که باید زور بالا سرم باشه واسه اینجور امور

پاستیل؟بله پاستیل.شوخی بی مزه، حرف بی مورد و سوتی منجر میشه به این تنبیه.پاستیل از نوع نوشابه ای.واسه خودت و سایر بچه ها.

کلاسش برای کی مناسبه؟این جواب رو من نمیدم.فقط چی میگم:من با شناختی که از خودم دارم تا دیپلم درس میخوندم.بعدش میرفتم سراغ تجربه کردن.حالا علاقم تو این زمینست، پس عوض دانشگاه رفتن میرفتم 3 سال فقط کلاس و مجانی کار کردن.امیدوارم در زندگی بعدی اینو یادم بمونه

در قسمت بعدی بیشتر براتون از محتوای کلاسها میگم