نقد آلبوم «پرواز خیال»

نقد آلبوم «پرواز خیال»
عباس ابوحمزه

تأملی در ظرافت‌های اجرایی و بیان موسیقایی
«پرواز خیال» نه در پی نمایش است، نه اغراق در احساس. عباس ابوحمزه در این مجموعه، با پرهیز آگاهانه از هیجان‌زدگی، نوعی سکون فعال و تأمل‌برانگیز می‌سازد؛ حال‌وهوایی که شنونده را دعوت به درنگ می‌کند. ساختار آلبوم بر پایه‌ی تکنوازی پیانوست، اما چیزی فراتر از مهارت صرف در آن جریان دارد: نوعی صمیمیت در بیان، سادگی در روایت، و جسارت در سکوت.
از منظر اجرایی، ابوحمزه نوازنده‌ای با دقت در لمس کلیدهاست؛ نه به‌عنوان نمایش قدرت بدنی یا چالاکی، بلکه برای رسیدن به طیفی ظریف از نوانس‌ها. در قطعاتی مانند «شهر خاموش» و «پنهانی»، شفافیت صوتی و کنترل دینامیک بسیار چشمگیر است. ریتم درونی قطعات، فارغ از متر مشخص، در خدمت زبانِ بیان‌گر پیانوست. در عین حال، حفظ انسجام بین قطعات با تنالیته‌ها و فضای مشابه، باعث پیوستگی در شنیدن کل آلبوم می‌شود.
نقطه ضعف نسبی آلبوم در برخی تکرارهای موتیفیک است؛ جایی که در نبود فراز و فرود چشمگیر، مخاطب ممکن است وارد وضعیت خنثی شنیداری شود. البته این ویژگی را هم می‌توان در راستای زیبایی‌شناسی مدرن و مینیمال آلبوم تفسیر کرد، که در آن تکرار و مکث خود بخشی از معنا هستند، اما از نظر من اینگونه از آب در نیامده بود....
از منظر صدابرداری و تولید، اثر با وضوح و شفافیت بالایی ضبط شده است. صدای پیانو بدون فشار، گرم، نرم و بدون اغراق در حجم یا ریورب ارائه شده؛ که خود به تجربه‌ی شخصی‌بودن اثر کمک می‌کند.
در مجموع، «پرواز خیال» تجربه‌ای‌ست برای شنونده‌ای که به جزئیات گوش می‌سپارد؛ برای کسی که سکوت را بخشی از موسیقی می‌داند و به دنبال رابطه‌ای آرام، طولانی و درونی با صداست. این آلبوم یک «شنیدن منفعل» نمی‌طلبد، بلکه نیازمند حضور است: حضور در لحظه، بی‌توقع از هیجان‌های سطحی.
*** در کل خداقوت جناب ابوحمزه

نوشته: سعید رهنما