با من از کبری بگو...

با من از کبری بگو...

✍️نویسنده : فوآد شعبانی

پردهٔ اول: جسدی میان زباله‌ها

جسدش را در میان زباله‌ها پیدا کردند، مثله‌شده و فراموش‌شده. کبری رضایی، دختر ۲۶سالهٔ افغانستانی، پنجاه روز پس از ناپدید شدن، در گوشه‌ای از شهر پیشوای تهران به شکل فجیعی به قتل رسید. آزمایش دی‌ان‌ای هویت او را تأیید کرد، اما انگار هیچ‌کس—جز خانواده‌اش و چند رسانهٔ افغان—نمی‌خواست نامش را به یاد بیاورد.

مقامات ایرانی با بی‌تفاوتی از کنار این جنایت گذشتند. تنها یک خبر کوتاه از بازداشت قاتل، بدون ذکر نام کبری، آن هم در خبرگزاری‌های داخلی. گویا زندگی یک زن مهاجر آنقدرها هم ارزش خبری ندارد.

پردهٔ دوم: چرا باید از کبری حرف زد؟

سکوت خانواده‌اش قابل درک است—داغدارند، می‌ترسند، شاید امیدی به عدالت ندارند. اما سکوت جامعه چه توجیهی دارد؟

حمید انوری می‌گوید:

«در روزگاری که سکوت ابزار تثبیت خشونت شده، اطلاع‌رسانی می‌تواند تنها امید برای توقف تکرار جنایت باشد.»

کبری فقط یک قربانی نیست؛ او تصویری از رنج هزاران زن مهاجری است که در سایه‌های جامعه پنهان می‌شوند و وقتی ناپدید می‌شوند، کسی دنبالشان نمی‌گردد.

۱. خشونت، وقتی سکوت همدست آن می‌شود

قتل کبری پیامی دارد: *«جان مهاجر ارزان است.» و سکوت رسانه‌ها و نهادهای رسمی این پیام را تقویت می‌کند. هر بار که چشم می‌بندیم، راه را برای جنایت بعدی هموار می‌کنیم.

۲. عدالتی که باید با فریاد به دست آید

اگر سیستم قضایی پاسخگو نیست، جامعهٔ مدنی باید فریاد بزند. افکار عمومی می‌تواند پلیس و رسانه‌ها را به حرکت وادارد. تاریخ نشان داده که بسیاری از تغییرات با همین فریادهای جمعی شروع شده‌اند.

۳. امروز کبری، فردا چه کسی؟

اگر امروز بگوییم «به ما ربطی ندارد»، فردا ممکن است قربانی بعدی از میان عزیزان خودمان باشد. امنیت انسان‌ها وقتی معنا پیدا می‌کند که امنیت همه انسان‌ها مهم باشد.

پردهٔ سوم: کبری، آینهٔ رنج پنهان مهاجران

کبری فقط یک نام نیست؛ او آینه‌ای است از آنچه نمی‌خواهیم ببینیم:

- تبعیض علیه مهاجران

- خشونت سیستماتیک علیه زنان

- بی‌تفاوتی نهادهای مسئول

سکوت خانواده‌اش محترم است، اما سکوت ما خیانت است. نباید بگذاریم خون او هم مثل نامش در میان زباله‌های تاریخ گم شود.

حرف آخر: با من از کبری بگو...

با من از کبری بگو، نه از سر ترحم، که از سر خشم.

از او بگو، چون سکوت ما را همدست قاتل می‌کند.

از او بگو، چون هر نام فراموش‌شده، جنایت بعدی را آسان‌تر می‌کند.

کبری رضایی نباید فقط یک خبر گذرا باشد—او باید بهانه‌ای باشد برای بیداری.