چرا حتی با سبیل‌های آویخته هم عذرخواهی کردن مهم است؟

این مطلب اولین بار در اینجا منتشر شده است: https://kar-kasb.com/show/?ID=1261

در توییتر دیدم که یاشار مشیرفر، توییتی را منتشر و بابت توییت یا نظر دیگری که جایی داده و احتمالاً موجب رنجش فرد یا افرادی شده، عذر خواهی کرده. بعد دیدم با حدود 2000 نمایش، حدود 40 لایک و یک کامنت گرفته. نکاتی به نظر رسید که طی رشته‌توییتی منتشر کردم. این رشته توییت را اینجا هم منتشر می‌کنم چون به نظرم مهم است.

تاکید می‌کنم که آنچه نوشته‌ام هم ناقص است و هم می‌تواند غلط باشد. این، فقط نظر من است. خوشحال می‌شوم نظر شما را در بخش کامنت‌های این مطلب بخوانم. ضمناً در توییتر، «لحن» برخی توییت‌هایم جدی و برخی، غیر رسمی و خودمانی است. این توییت، با لحن یا Tone Of Voice خودمانی و غیر رسمی برای توییتر تنظیم شده. شاید بهتر بود برای انتشار در اینجا لحن را به لحن رسمی سایت کار و کسب نزدیک‌تر می‌کردم ولی ترجیح دادم اینجا در سایت کار و کسب هم به همان شکل منتشر شود و لحن را تغییر نداده‌ام. البته یکی دو غلط املایی را اصلاح کرده‌ام.

احترام گذاشتن خوبه. خوبه که به کسی که زحمت کشیده، راهی رو رفته، به بقیه هم کمک می‌کنه احترام بذاریم تا مسیرش رو ادامه بده ولی، بت ساختن غلطه.

عادل طالبی، بسیار اشتباه‌کننده

توی پروفایلم با اطمینان و صادقانه نوشتم:

بسیار اشتباه کننده

اینجا هم یک بار تا این حد رسیدم:

https://twitter.com/AdelTalebi/status/1636714390748557320

یادمون باشه: همۀ ما اشتباه می‌کنیم. پس هم با اشتباه دیگران مهربون‌تر برخورد کنیم و هم وقتی خودمون اشتباه می‌کنیم بپذیریم.

تازگی‌ها بیشتر و بیشتر سعی می‌کنم وقتی مشکلی می‌بینم، اولش به جای اینکه عمومی اعلام کنم به خود شخص یا شرکت، خصوصی بگم.

اگه طرف یا شرکت نپذیرفت، ببینم مشکل ابعاد عمومی هم می‌تونه داشته باشه یا نه؟ اگه داشت، اون‌وقت بیام و به صورت عمومی اعلام کنم.

پذیرش اشتباه، اولین قدم در راه اصلاحه. تا وقتی نپذیریم که اشتباه کردیم طبیعیه که اصلاح نمی‌تونه شروع بشه.

من هم برای لایک...

البته مثل همه، من هم خیلی وقت‌ها هیجانی می‌شم و رویه‌ای رو که برای خودم در نظر گرفتم انجام نمی‌دم. گاهی زود، تند، سریع، انقلابی(!) توییتی می‌زنم، پستی توی لینکدین یا استوری‌ای توی اینستاگرام (بسته به مخاطب و وصل شدن فیلتر شکن البته!) می‌ذارم.

دروغ چرا، گاهی برای توجه، گاهی برای لایک، گاهی برای نشون دادن اینکه «آره! من خیلی بلدم!» مطالبی رو منتشر کردم. می‌پذیرم.

ولی فکر می‌کنم اگه اشتباهاتم رو بپذیرم و اون را به صورت عمومی اعلام کنم، کمک می‌کنه در ادامه، احتماالاً کمتر اون اشتباه رو تکرار کنم و اگه کسانی تحت تاثیر حرف من بودن یا حتی حرف یا نظر من رو درست فرض کردن، متوجه اشتباه من و نظری که قبلا دادم بشن.

از نظر شخصی هم، به نظرم پذیرش اشتباه، و اعلام اون، اولین قدم در راه اصلاحه. تا وقتی نپذیریم که اشتباه کردیم طبیعیه که اصلاح نمی‌تونه شروع بشه. به نظرم خیلی مهمه که وقتی می‌بینیم کسی متوجه اشتباهش شده و عذرخواهی می‌کنه یا اعلام می‌کنه، حتماً با لایک، کامنت، کوت، پیامی در خصوصی، هر جور، بهش واکنش نشون بدیم و تشویقش کنیم.

چرا؟ چون:

1-یه سیگنال مثبت به اون آدم می‌دیم

2-یه سیگنال قوی به خودمون و ذهنمون برای کاهش احتمال اون اشتباه می‌دیم

3-کمک می‌کنیم که فرهنگ پذیرش اشتباه و فرهنگ عذرخواهی توی جامعه بیشتر گسترش پیدا کنه.

ضمناً، با این Interactionها، افراد بیشتری Imperession روی اون اشتباه می‌گیرن و کمک می‌کنه دیگران هم بهش فکر کنن و اگه اون‌ها هم احتمالاً اون اشکال یا اشتباه رو دارن روش کار کنن.

خیلی مهمه که وقتی می‌بینیم کسی متوجه اشتباهش شده و عذرخواهی می‌کنه یا اعلام می‌کنه، حتماً با لایک، کامنت، کوت، پیامی در خصوصی، هر جور، بهش واکنش نشون بدیم و تشویقش کنیم.

اصل ماجرا همین موارد بالا بود. در ادامه، یه خواهش شخصی و خیلی مهم هم دارم.

یک درخواست شخصی و مهم

خیلی‌ها به من لطف و محبت دارن و حتی وقتی اشتباهات من رو می‌بینن و متوجهش می‌شن، به من نمی‌گن. خیلی‌ها هم فکر می‌کنن حتماً هر چیزی که من (یا افرادی که شاید کمی شناخته شده باشن) بگن حتماً درسته و حتی فکر می‌کنن که اصلاً خودشون اشتباه می‌کنن!

دوست داشتم بگم و تاکید کنم که همۀ ما آدمیم. فهم همۀ ما محدوده به استعدادها، توانایی‌ها، فرصت‌هایی که برامون پیش اومده، زمانی که در اختیار داشتیم، شرایط محیطی که توش قرار داشتیم و کلی عامل دیگه. چون فهم همۀ ما ناقص و محدوده، چون هیچ‌کس کامل نیست پس هیچ‌وقت، از هیچ‌کس بت نسازیم.

احترام گذاشتن خوبه اما...

احترام گذاشتن خوبه. خوبه که به کسی که زحمت کشیده، راهی رو رفته، به بقیه هم کمک می‌کنه احترام بذاریم تا مسیرش رو ادامه بده ولی، بت ساختن غلطه.

پس یه خواهش مهم از شما:

لطفاً اگه اشتباهی از من می‌بینین یا چیزی به نظرتون می‌رسه، حتماً به من بگید. ممکنه نگاه یا زاویۀ دید من به یه موضوع با نگاه و زاویۀ دید شما متفاوت باشه. ممکنه هر دومون اشتباه کنیم. حتی ممکنه حرف‌ها و نظرمون در تناقض باشه و هر دو درست بگیم! و شاید هم نظر یکی از ما درست‌تر باشه. نظرمون رو انتقال بدیم.

وقتی یه تذکر از جاهای مختلف تکرار می‌شه، لااقل باعث می‌شه من به عنوان شنونده به فکر این بیافتم که بیشتر فکر کنم و اگه لازمه زاویۀ نگاه خودم رو تغییر بدم یا لااقل از زاویه دید متفاوت هم به موضوعات نگاه کنم.

من، از اون‌هایی که توی این سال‌ها، تلفنی، پیامکی، توی دایرکت یا به صورت عمومی اشتباهات من رو تذکر دادن ممنونم.

نکتۀ آخر

من سعی می‌کنم وقتی اشتباهی رو می‌بینم و می‌خوام اون رو عمومی اعلام کنم اگه هدفم اصلاحه و نه خودنمایی، با ادبیات درست و بدون توهین بگم و معمولاً سعی می‌کنم راه‌کار هم بدم.

توهین، استفاده از الفاظ نادرست، فحاشی، حتی برای بزرگترین اشتباهات، فقط چند تا لایک اضافه می‌آره. اون هم به نظرم، از آدم‌های فحش‌پسند و دارای مشکل شخصی و ذهن ناسالم.

اگه هدفمون اینه که فرهنگ جامعه رو بهتر کنیم، فضای کسب و کار رو بهتر کنیم، کمک کنیم به طرف مقابل برای اصلاح یا هر هدف متعالی دیگه‌ای داریم، باید از ادبیات درست استفاده کنیم وگرنه به هدفمون نمی‌رسیم.

یه جمع‌بندی کوتاه...

ممنون که تا اینجا خوندید. یه جمع‌بندیی کوتاه با تاکید بر اینکه نظر شخصی منه و شاید مواردی که می‌گم اشتباه باشن:

1-وقتی کسی اشتباه خودش رو پذیرفته، بهش ری‌اکشن و سیگنال مثبت بدیم.

2-وقتی متوجه اشتباهمون شدیم، احتمالاً اعلام کردنش هم برای خودمون و هم مخاطبانمون مفیده.

3-اگه خواستیم تذکری بدیم با ادبیات درست این کار رو بکنیم.

4-با هم مهربون‌تر باشیم.

* پایان.

منبع: سایت کار و کسب