این یک آموزش ترسناک نیست...

گاهی اعتراض بچه‌ها از یک جیغ ساده به چند جیغ بنفش و در نهایت رسیدن به آنچه می‌خواهند ختم می‌شود.
کودکی که جیغ می‌کشد اعتراض را بلد است اما آدابش را چطور؟
همگی خوب می‌دانیم که هرچیزی در این جهان آدابی دارد حتی اعتراض...
نه صبر کنید این یک آموزش ترسناک نیست!
و قرار نیست از آنها یک موجود غرغرو بسازد.
فقط می‌خواهیم بچه‌ها یاد بگیرند که اگر اعتراضی دارند به شیوه مناسبی آن‌ را بیان کنند.

_به اعتراض او گوش بدهید.

این کار بی‌شک صبر و حوصله‌ی زیادی می‌خواهد اما در نهایت آنها می‌فهمند که (تو حق اعتراض داری).
با بی‌حوصلگی در برابر شنیدن حرف بچه‌ها این ذهنیت را به آن‌ها می‌دهیم که اعتراض همیشه فایده نخواهد داشت!

_هر اعتراضی، اعتراض نیست!

دومین کار بعد از گوش دادن به اعتراض توجه به موضوع اعتراض است.
گاهی ممکن است بچه‌ها از سر حسادت به خواهر یا برادر کوچکشان حتی به صدای نفس‌کشیدن او هم اعتراض کنند.
ریشه‌ی اعتراض را پیدا کنید.
چون اگر بخواهید توجه ویژه‌ی خود را به هر اعتراض کوچک و بزرگی بدهید این اتفاق ناگوار خواهد افتاد که در سیل این اعتراض‌ها غرق خواهیم شُد!

_تکنیک‌های اعتراض را نشانش بدهید!

بهتر است به بچه‌ها یاد داد که اگر می‌خواهند اعتراضشان به بهترین نحو انجام بگیرد، یعنی شنیده شود و حقی که از او سلب شده را به او بازگرداند باید روش خوبی داشته باشند و یک معترض خوب باشند!

۱: اگر بتواند جیغ و داد را چنددقیقه کنار بگذارد عالی می‌شود!
به او بگویید واضح و شمرده‌شمرده حرف خود را بزند تا دیگران هم رغبت بیشتری به گوش‌دادن داشته باشند.

۲: خشم خود را کنترل کند، تا اعتراض خود را به گوش دیگران برساند نه اینکه آنها را هم معترض کند!
لازم است بداند گاهی اوقات عصبانیت چاره‌ساز نیست و کنترل عصبانیت در این مواقع کمک‌کننده است.

۳:
با ناسزا و بد و بیراه گفتن حرف‌هایش معترضانه‌تر نمی‌شود، فقط به جمع معترض‌ها اضافه می‌کند.
فراموش نکنید که همیشه خوب‌ حرف زدن است که جواب می‌دهد!
این را خوب است هم به بچه‌ها بگوییم هم به خودمان!