معنی حکایت اندرز پدر فارسی هفتم

برای دیدن نمونه سوال فارسی هفتم با جواب اینجا کلیک کنید.

یاد دارم که در ایام طفولیت، متعبد و شب‌خیز بودم.

به یاد دارم که در دوران کودکی خدا را عبادت می‌کردم و شب‌ها بر می‌خاستم و به عبادت می‌پرداختم.

شبی در خدمت پدر –رحمة‌الله علیه- نشسته بودم و همه شب، دیده بر هم نبسته و مصحف عزیز بر کنار گرفته و طایفه‌ای گرد ما خفته.

یک شب در حضور پدرم -که رحمت خدا بر او باد- نشسته بودم و تمام شب بیدار بودم و مشغول خواندن قرآن و گروهی در اطراف ما خوابیده بودند.

پدر را گفتم: از اینان، یکی سر برنمی‌دارد که دوگانه‌ای بگزارد.

به پدر گفتم: در بین این جماعت حتی یک نفر هم بیدار نمی‌شود تا نماز صبح بخواند.

چنان خواب غفلت برده‌اند که گویی نخفته‌اند که مرده‌اند.

آنچنان در خواب غفلت و بی‌خبری از یاد خدا فرو رفته‌اند که انگار در خواب نیستند بلکه مرده‌اند.

گفت: جان پدر! تو نیز اگر بخفتی، به از آن که در پوستین خلق افتی.

پدر گفت: فرزند عزیزم! تو هم اگر می‌خوابیدی بهتر از آن بود که از دیگران عیب‌جویی کنی و غیبت کنی.

معنی کلمات حکایت اندرز پدر:

طفولیت: کودکی

متعبد: عبادت کننده

مصحف: قرآن

طایفه: قوم و گروه

دوگانه: نماز صبح

غفلت: بی‌خبری

در پوستین کسی افتادن: غیبت کردن و عیب‌جویی از کسی

در این حکایت آموزنده که از گلستان سعدی انتخاب شده است، عیب‌جویی از دیگران را نکوهش می‌کند و به ما می‌آموزد غیبت کردن کاری بسیار نادرست است.