من همین حوالی هستم.

تلاشی برای پیدا کردن خودمان در میان عادت‌های روزمره!

نویسنده: ریحانه قنبری

سلام رفیق!

می‌دونی شعاع زمین چه‌قدره؟

بله! 6400 کیلومتر.

اگر با یک فرض مناسب، زمین رو دقیقاً یه کره بدونیم، مساحتش می‌شه بیشتر از 510 میلیون کیلومتر مربع.

خب! 75 درصد مساحت زمین رو هم که آب فراگرفته، پس منِ انسان تقریباً می‌‎تونم روی 127 میلیون کیلومترمربع از این کره‌ی خاکی قدم بزنم. اما حالا حدود 2 سالی می‌شه که قدم‌هامون روی کره‌ی زمین محدود شده تا باعث انتقال این ویروس گرد چرب شاخ‌دار نشیم! تلاش کردیم در حد ضرورت جایی بریم، سفر نکنیم، حتی دوست و آشنا رو هم کمتر ببینیم. ما توی این مدت بیشتر از هر جای دیگه توی اتاق‌ و خونه‌ی خودمون بودیم. از همون‌جا سر کلاس درس حاضر شدیم، امتحان دادیم و به دوست‌هامون سر زدیم.

بیاید دوباره یک محاسبه‌ی ساده بکنیم و نسبت مساحتی که بیشتر از همه توی این مدت اشغال کردیم رو به مساحت تمام خشکی‌هایی که امکان داشته اشغال کنیم، حساب کنیم. بیشترین جایی که من توی این مدت اشغال کردم 12 مترمربع از این کره‌ی زمین بوده که می‌شه همون اتاق خودم. حالا نسبت این عدد رو به کل خشکی‌های کره‌ی زمین حساب کنید:

که خب عدد کوچکیه؛ حدوداً برابر با صفر. من از بین تموم جاهایی که می‌تونستم قدم بذارم، تقریباً جای خاصی رو توی این مدت اشغال نکردم!

خلاصه که انگار توی این مدت دنیامون کوچک‎تر شد. نه تنها مکان‎ها که آدم‎ها رو هم کمتر دیدیم. دنیا برامون خلاصه شد توی اینترنت و تعدادی اسم و اکانت و صفحه‌ی مجازی. خونه‌ی فامیل و کلاس درس و کافی‌شاپ و صندلیِ پارک، تبدیل شدن به لینک‌هایی که کافیه روشون یک کلیک ساده کنیم.

بیایید چشم‌هامون رو ببندیم و زندگی قبل از کرونامون رو با حالا مقایسه کنیم.صبح که از خونه بیرون می‌رفتیم، توی مسیر که سوار اتوبوس می‌شدیم یا توی خیابون که قدم می‌زدیم، آدم‌های زیادی از کنارمون عبور می‌کردن؛ آدم‌هایی که به‌نظر میاد چندان هم توسط ما انتخاب نشده بودن. ما برحسب عادت هرروز، آدم‌های مختلفی رو می‌دیدیم. دنیا همین بود دیگه. مگه می‌شد جور دیگه‌ای هم زندگی کرد؟ اما یک‌باره کرونا اومد و بین شلوغی‌ها و عادت‌های زندگی مثل یه ترمز نگهمون داشت! مجبور شدیم جور دیگه‌ای زندگی کنیم و پروتکل‌ها و محدودیت‌ها توی زندگی‌مون بیشتر شدن. دیگه نمی‌شد هرجایی بریم یا هرکسی رو ببینیم. دنیامون رفت توی گوشی‌های موبایل و صفحات مجازی و یک‌سری لینک و حالا به‌نظر میاد که خودمون و انتخاب‌هامون اهمیت بیشتری پیدا کردن. من شدم کسی که انتخاب می‌کنه به کدوم لینک سر بزنه یا انتخاب کنه عضو کدوم گروه مجازی باشه. اگر قبلاً به شکل تصادفی با هم در اتوبوس هم‌مسیر می‌شدیم، حالا ما هستیم که انتخاب می‌کنیم با چه کسی گفت‌وگو کنیم. انگار کرونا بیشتر به ما اجازه داد تا آدم‌های زندگی‌مون رو خودمون انتخاب کنیم. خودمون بیشتر انتخاب کنیم دوست داریم چه چیزهایی رو ببینیم یا چه چیزهایی رو بخونیم. به‌نظر میاد که ما حالا کارهای گزینش‌شده‌تری رو انجام می‌دیم؛ کارهایی رو می‌کنیم که یا انتخابشون کردیم و یا مجبوریم که انجام بدیم. به‌نظر میاد که بیشتر از قبل داریم خودِ خودمون رو زندگی می‌کنیم.

شایددر این مدت که جای کم‌تری رو اشغال کردیم، عمق بیشتری رو زندگی کرده باشیم، چون تلاش کردیم خودِ خودمون رو از بین تمام محدودیت‌ها و پروتکل‌ها و قرنطینه‌ها بیرون بکشیم تا زندگی کنیم و خودمون انتخاب کنیم چطوری اوقات بگذرونیم.

رفیق! همه‌ی این‌ها رو گفتم که یادآوری کنم می‌شه بفهمیم که کی هستیم. شاید میون تمام عادت‌هامون در زندگی، هیچ‌چیزی تا این حد نمی‌تونست خودمون رو به خودمون نشون بده. یک‌ بار انتخا‌ب‌هات رو در این دو سال مرور کن، خودت همون حوالی‌ها هستی.