تاب آوری سالمندان

چالش­های فراروی سالمندان که گاهی به عدم انطباق مثبت و سازگاری با این حوادث و همچنین احساس ناتوانی در مقابل شرایط و موقعیت­ها منجر می‌شود،

می‌تواند رضایت­مندی در دوره سالمندی را دستخوش تغییر قرار دهد.

هدف از مطالعه حاضر پیش­بینی رضایت از زندگی بر اساس تاب­ آوری و امیدواری در سالمندان و میزان ارجحیت نقش امیدواری در پیش­ بینی رضایت از زندگی بوده است.

روش: تحقیق حاضر یک مطالعه توصیفی تحلیلی و از نوع همبستگی است.

جامعه ­آماری شامل کلیه سالمندان شهرخرم آباد در سال ۱۳۹۸ بود.

حجم نمونه ۳۵۷ نفر تعیین شد و انتخاب نمونه ­ها با استفاده از روش نمونه­ گیری تصادفی خوشه­ای چند­مرحله ­ای انجام گرفت.

داده ­ها بر اساس­ پرسشنامه استاندارد امیدواری میلر (۱۹۸۸)، مقیاس تاب ­آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) و رضایت از زندگی داینر و همکاران (۱۹۸۵) جمع‌­آوری شدند. برای تحلیل داده ­ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون همزمان، در نسخه ۲۱ نرم افزار spss استفاده شد.

یافته ها : از مجموع۳۱۹ نفرسالمند شرکت­ کننده در پژوهش، ۱۴۸ نفر مرد و ۱۷۱ نفر زن بوده و در محدوده سنی۶۰-۹۳ سال قرار داشتند. همچنین نتایج نشان داد بین تاب­ آوری و امیدواری با رضایت از زندگی رابطه معناداری وجود دارد و متغیرهای تاب آوری (۱۵/۰β=) و امیدواری (۴۷/۰β=) به طور قابل ملاحظه ­ای قادر به پیش­بینی رضایت از زندگی در سالمندان هستند (۰۱/۰ p<) و تاب آوری و امیدواری ۳۳ درصد از واریانس نمرات رضایت از زندگی را تبیین می‌کنند.

ضمن اینکه بین تاب­ آوری و رضایت از زندگی ۴۵/۰و بین امیدواری و رضایت از زندگی۵۶/۰همبستگی وجود دارد.

این یافته­ ها بیانگر آنست، که متغیر پیش­بین امیدواری، با درصد بالاتری قادر به تبیین رضایت از زندگی در سالمندان است.

نتیجه­ گیری: بنابراین تاب­ آوری و امیدواری قادر به پیش­بینی رضایت­ از زندگی در سالمندان خواهند­بود. در عین­ حال متغیر امیدواری از همبستگی بیشتری با رضایت از زندگی در سالمندان برخوردار است و بطور قابل ملاحظه ­ای رابطه معنادار و مثبت، بین این دو متغیر وجود دارد.

مقایسه نقش امید و تاب آوری در پیش بینی رضایت از زندگی سالمندان